W zestawie rzeczy, których nie lubię najbardziej - oprócz salcesonu, "mania" mokrych skarpetek i golenia nóg - swoje miejsce zajmuje także dawanie mi rad, o które nie prosiłam. Z jakiegoś dziwnego powodu tego nie lubię (choć mam swoje typy, bo nie najgorzej idzie mi samoterapeutyzowanie się, które praktykuję głównie pod prysznicem - tańsze to niż wizyta w u psychologa, ale woda też za darmo nie jest, nie licząc wpływu moich psychologicznych perturbacji na planetę), choć spójnej argumentacji za stwierdzeniem, że nie powinno się dawać rad komuś, kto o to nie prosi jeszcze nie mam.

Ważnym elementem mojej argumentacji jest jednak to, że łatwo sobie stać obok i dawać rady. I komentować. I krytykować. A jak się ma odpowiednie narzędzia - nawet tworzyć taką rzeczywistość, by trzeba było robić tylko tak, się uważa, że trzeba.

Łatwo sobie stać z boku, w swoim ciepłym kącie, z mniej lub bardziej zorganizowanym życiem i mówić innym, jak mają sobie swoje życie organizować.

Ja teraz w swoim ciepłym kącie nie widzę miejsca na to, że wbiję komuś nóż w brzuch - choćby w obronie własnej. Albo ukradnę chleb ze sklepu. Albo zdecyduję się na aborcję. Albo zjem ze smakiem kanapkę z salcesonem. Stojąc w moim ciepłym kącie mam poczucie, że nie zrobiłabym nigdy żadnej z tych rzeczy, że znalazłabym sposób i siłę, by tych wszystkich rzeczy, które kłócą się z moim systemem wartości, uniknąć.

Ale "tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono" (jak pisała moja ulubiona Noblistka). Teraz żyję w głębokim przekonaniu, że z trudnych spraw wyjdę w zgodzie ze wszystkim, co uważam za słuszne i święte. Dowiem się jednak, jak jest naprawdę dopiero wtedy, kiedy mnie to spotka.

Życie i różne sytuacje potrafią zmienić optykę patrzenia. Kiedyś myślałam, że 40 lat to jest stary człowiek - a zaraz Ziemia obróci się wokół Słońca jeszcze 10 razy i ja będę 40-latką i nie wydaje mi się, że będę stara. Kiedyś myślałam, że 50 zł to jest majątek - teraz wiem, jak bardzo niesatysfakcjonującą liczbę paczek dobrych chipsów można za to kupić. Kiedyś myślałam, że po co rozpaczać, że trudno zajść w ciążę, bo przecież zawsze można sobie dzieci adoptować - teraz już nie jestem tak ochocza do wygłaszania takich wniosków.

Absolutnie nie jestem fanką robienia sobie aborcji kiedy się chce. Jak się nie chce mieć dzieci to jest mnóstwo sposobów, żeby temu zapobiec i można je nawet wszystkie stosować naraz tak dla pewności, jak antykoncepcyjną zbroję. Wszyscy dorośli i duża część dorastających względnie wie, skąd się biorą dzieci (dobrze by było, żeby wszyscy się dowiedzieli zanim czynności ku temu rozpoczną), więc trzeba mieć naprawdę pecha, by mając wiedzę i narzędzia, by nieplanowego potomstwa uniknąć, zorientować się, że "ups, za chwilę przyleci bocian, a nam brakuje dodatkowego pokoju w domu". Dorosłość to ten okropny i nieproporcjonalnie do innych długi etap życia człowieka, w którym się ponosi odpowiedzialność za to, co się robi.

Ale raczej nie jestem też zwolenniczką zakazu aborcji w ogóle mimo, że w moim systemie wartości się nie mieści i wydaje mi się, że ja z żadnej opcji umożliwiającej takie rozwiązanie nie skorzystałabym (ale dowiem się, a mam nadzieję, że nie, dopiero jak będę na dwie minuty przed decyzją o tym).

 

Może dlatego nie umiem tego pojąć, że - tak mi się wydaje (i ten wtręt zapewne jest potwierdzeniem tezy, która pojawi się za chwilę) - mam bardzo niewygodną ułomność w postaci niezdolności formułowania jednoznacznych wniosków i opinii. Słysząc argumenty z kilku stron (bo nie uważam, że są dwie) mam problem ze zbudowaniem swojego zdania, bo mi sprzeczne myśli nie stykają. Ja nie za bardzo mam zdolność do przekonywania do swojego zdania. A co dopiero na narzucania go komuś. 

 

Ja to bym była premierem w stylu: "Ok, 18% podatku. Ale Ty nie masz na pracowników? Nic nie szkodzi, zapłać 16%, a resztę dołożysz w przyszłym kwartale, bo może rzeczywiście masz problemy...".

Tak serio to nie. Jeśli chodzi o podatki to jestem gorsza niż rzymski celnik.

To moje niezdecydowanie i pogoń w poszukiwaniu różnych punktów widzenia (bardzo przydatna w pracy jako researcher - tak by the way) sprawia, że czasem nie umiem się jednoznacznie opowiedzieć za czymś albo przeciwko czemuś, bo uważnie nasłuchuję argumentów z różnych stron. Bardzo to uwierające jest teraz. 

 

Ten ogrom myśli, opinii, przytłoczenie argumentami z różnych stron, moje własne przekonania, przeświadczenie o tym, że nie wszyscy są mną, myśl o tym, że prawo naturalnie zabrania wielu rzeczy by chronić życie, a jednocześnie, że nie powinno i nie jest w stanie regulować wszystkich życiowych spraw, świadomość mojej niewiedzy w tak wielu aspektach, szczęście i nieszczęście nieposiadania doświadczenia w sprawach związanych z macierzyństwem, zwłaszcza tym trudnym, strach, że moją obecność na proteście albo nawet post na Facebooku ktoś wykorzysta do poparcia czegoś, z czym ja się nie zgadzam, mój jakiś taki naturalny liberalizm, ale i wpływ konserwatywnego i silnie przekonanego o swojej słuszności środowiska - to wszystko mam teraz w głowie i na barkach i to bardzo niewygodne jest.

 

Niech świadectwem tego, jak bardzo nie wiem, jest to, że pisałam ten post cztery dni, co chwila coś dopisując, a ostatecznie wywalając jakieś cztery duże akapity... I do końca nie wiedziałam, czy opublikować. Bo sama nie wiem, czy myślę słusznie skłaniając się bardziej ku temu, by w tych specyficznych, bardzo trudnych i dramatycznych sytuacjach zostawiać wybór kobietom - i ich mężczyznom oczywiście.

 

Trochę więc zazdroszczę tym, co potrafią wyjść i powiedzieć, że teraz to już nie będzie aborcji z powodu wad letalnych płodu, bo ja bym tak nie umiała decydować sobie - ale nie o sobie - zza wielkiego trybunalnego stołu, w dystansie społecznym - i to nie tylko w jednym znaczeniu. A jednocześnie trochę też współczuję. 

  

Nutka - nasza suczka, jakby ktoś przegapił - hasa sobie ostatnio w kołnierzu po operacji. Czy to bardzo niehumanitarne z naszej strony, że śmiejemy się, że wygląda w nim jak kosmonauta i zastanawiamy się, czy da radę złapać na to jakąś telewizję?...

Pora na jedno z moich podsumowań roku, które nie wypada w na koniec roku, a które czynię na tym moim blogowym poletku już po raz piąty! #szokiniedowierzanie. To będzie podsumowanie moich czytelniczych 365 dni. 

 

Książki, które przeczytałam w ostatnich 12 miesiącach, podzielone będą tradycyjnie (jak się robi coś tak samo po raz piąty to już chyba można nazwać to tradycją :)) na moje autorskie kategorie, doskonale unaoczniające, jak bardzo nie mam skonkretyzowanego gustu czytelniczego. Zapraszam do zainspirowania się, ale także zachęcam do inspirowania mnie - może jest jeszcze coś, czego nie czytałam (ba, na pewno - na przykład "Władca Pierścieni" -.-), a może mnie zachwycić (chyba jednak nie "Władca Pierścieni" :/).

 

 

I ja sięgnęłam po tę jakże popularną swego czasu książkę.  Największą jej zaletą jest kreacja postaci Anny Przybylskiej jako bardzo pozytywnej, towarzyskiej, radosnej, zarażającej energią osoby. Odkładając tę pozycję (a właściwie czytnik) wstyd było zachowywać się jak ziemniak w obliczu tego, że być może i mi zostało mało czasu.

 

Jako przyszła prezydent - wprawdzie raczej nie Stanów Zjednoczonych, ale naszego dalece mniejszego, mniej różnorodnego, ale chyba nie mniej podzielonego grajdołka - musiałam przeczytać tę książkę, a że to biografia i to ciekawej kobiety (jak większość biografii, które czytam) to wiadomo, że mi się podobała :)

 

Kolejna biografia do kolekcji tych przeczytanych. Kto wiedział, że Rojek równie dobrze mógłby zostać pływakiem? ;> Długa opowieść ze Śląskiem w tle i chłopakami z pasją do muzyki, którzy musieli sobie poradzić ze sławą. I o tym, jak fajnym ojcem może być ktoś, komu tego ojca zabrakło dla samego siebie.

Opowieści kamerdynera, pracującego dla kilku prezydentów Stanów Zjednoczonych, obserwującego ze swojego specyficznego stanowiska wszystkie przemiany tego kraju na przestrzeni lat. Bardzo interesująca.

 

O jakże się zawiodłam. Lubię plastyczność języka Kuby i czasem jego spostrzeżenia na temat świata, ale to było tak słabe... Nie spodziewałam się po kimś, kto celuje w indywidualizm takiego natężenia żartów z długą brodą, które już dwieście razy okrążyły internet...

Tym razem biografia mężczyzny - bardzo specyficznego, stojącego na czele bardzo specyficznego kraju. Bardzo interesująca pozycja dla wszystkich zafascynowanych tym, co dzieje się tam, na Dalekim Wschodzie.

 

Jako, że prawdopodobnie nie uda mi się wykonywać wszystkich ciekawych zawodów, jakie są na świecie, to przynajmniej czytam sobie o nich w książkach. Ta jest o lekarzach. Bardzo ciekawa, opowiadająca o trudzie i odpowiedzialności. 

 

Tego zawodu na ten moment na pewno nie będzie mi można wykonywać - księża. Książka to zbiór opowieści i wywiadów z aktualnymi księżmi, byłymi księżmi, partnerkami księży, księżmi dość lekko traktującymi sobie zasady stanu duchownego, ale i takimi, którzy są mocno zaangażowani w swój specyficzny zawód. Nie zdawałam sobie sprawy przed przeczytaniem tej książki, z jaką samotnością zmagają się księża (wracanie do "domu", który nie jest w sumie domem, bo nie kupuje się do niego mebli i zaraz można z niego się wyprowadzić, gdzie mieszka się ze starszym facetem, często nieprzyjemnym i zgorzkniałym, który jest jednocześnie szefem - to nie brzmi zachęcająco), poczuciem niespełnienia (brak dzieci, kogokolwiek, kim można się zwyczajnie zaopiekować) czy presji (od młodego księga wymaga się odpowiedzi na trudne pytania życia, na które musi odpowiadać zgodnie z zasadami wiary, choć czasem po ludzku aż chciałoby się inaczej...). Bardzo interesujące i w mojej opinii - nie aż tak bardzo antyklerykalne. Raczej... unaoczniające, że nie tylko wierni mają problem z księżmi, ale i księża mają problemy z wiernymi, wiarą i ze sobą.

 

Kolejny zawód, którego raczej nie uda mi się wykonać w tym życiu, a i mam nadzieję, że nie będzie mi dane odwiedzić samego miejsca pracy. Są to bowiem opowieści funkcjonariuszy służby więziennej. Niesamowicie ciekawie było zaglądnąć sobie przez wizjer do cel "złodziei", ale i do głów ich nadzorujących. I trochę też poznać system, w którym - trochę podobnie jak w szkołach - ogon zaczyna kręcić psem, a braki kadrowe - nie tylko w liczebności - nie wspomagają w poprawianiu jego jakości.

 

Sięgnęłam po tę książkę zachwycona Stuleciem chirurgów tego autora. I jak widać zachwyciłam się trochę mniej.

 

Książka składa się z wywiadów z chyba wszystkimi najlepszymi siatkarzami w Polsce i kilkoma trenerami. Jako, że czytałam ją już "w czasach zarazy", sprawiła, że bardzo zatęskniłam do oglądania mistrzostw albo igrzysk olimpijskich z polskimi siatkarzami...

To było tak ciekawe! I tu bardzo czekam na inspiracje! Takich książek szukam! Historie  z tłem z codziennego życia społeczności, z którymi większość z nas kto je pierogi ruskie i celebruje wigilię nie ma styczności.

 

Tę książkę przeczytałam, by móc zagiąć jakąś ciekawą historią Mojego Męża z Gitarą - fana Formuły 1. I udało mi się! Nie znał szalonej historii o niebieskich dłoniach Kimi Raikonena ;) I myślę, że czytając sam znalazły sporo ciekawostek z życia osób związanych z Formułą 1. Na przykład z szalonych imprez - ciekawe, czy jak ja zdobędę jakiś laur ze swojej dziedziny (Nobla z ekonomii?... Albo chociaż Gazelę Biznesu!) to też ze szczęścia będę demolować samochody... ;)

Jestem zafascynowana tą historią! Teraz koniecznie muszę obejrzeć film!

To jest moja bieszczadzka książka - bo właśnie tam ją czytałam. Jest opowieścią o pewnym tragicznym zdarzeniu na Nanga Parbat z perspektywy ich uczestnika, który właściwie na kartach książki oskarża swojego kolegę z gór o błędy i niedociągnięcia. Chyba przez to tej książce zaraz po przeczytaniu urwałam kilka gwiazdek, bo nie za bardzo byłam fanką tej formy. Ale historia interesująca. 

I poznałam kolejnego himalaistkę, a nawet - himalaistkę. Dajcie mi kolejne inspiracje, o kim mogłabym poczytać, kto był tak wysoko, że wyżej już się nie da! (i nie oznacza to, że został prezydentem - chyba, że bardzo ciekawym prezydentem, to także proszę o podpowiedzi!)

 

 

Ta książka jest tak świetna! Jak widać - 10/10! Wojnę to już opisywano z każdej strony - czasów po wojnie zdecydowanie z mniejszej liczby stron, a autorka tej książki prowadzi obserwacje z bardzo dużej ich części. I opisuje sytuacje osób, które nagle znalazły się za granicą kraju, i tych, którzy w wyniku przesiedleń trafiają na teren danych Niemiec i wprowadzają się do ich domów, gdzie zastają ich garnki, pościel, a i ich samych, bo jeszcze nie zdążyli się wynieść, i szabrowników, i sieroty. Bardzo wartościowa to rzecz i - co jest u mnie najwyższym laurem, bo ja chyba nigdy niczego nie przeczytałam dwa razy (poza moim NIP-em, którzy przeczytałam chyba 200 razy i nadal nie zapamiętałam) - chętnie bym po nią jeszcze raz sięgnęła!

 

Okazuje się, że mogę jednak czytać noblistów z przyjemnością (z Tokarczuk niestety mi się nie udało :/)! Myślę, że sporo ma tutaj do dodania tematyka, którą przestudiowałam już w kilku książkach (o czym już dałam znać wcześniej). Ale generalnie bardzo lubię książki tej pani.

Powiedziałabym, że kolejne kompletne studium przypadków, jak u Grzebałkowskiej, ale tym razem w temacie kobiet w Auschwitz. Jak ktoś się lubuje w tematyce, polecam gorąco!

Książek o Auschwitz nigdy dość. Ta jest mniej "faktyczna", bo fabularyzowana, ale nadal umieściłam ją w kategorii książek o historii. Polecam serdecznie, jak widać po ocenie :)

Jak widać, w ostatnich 12 miesiącach pobijałam rekord czytania książek ze słowami "z Auschwitz" w tytule. Ta jest przeciekawą historią lekarki, która pełniła funkcję położnej w obozie. Niesamowite historie.

Chyba już wszyscy czytali tę książkę, więc i ja się skusiłam. Jak widać po liście książek w tym i w poprzednich postach (np. tu), chętnie czytam książki o Auschwitz (które mnie bardziej poruszają niż horrory, o czym później) i to jest kolejna, którą polecam.