Zapraszam do ostatniego postu, w których dzielę się tym, jacy do dobry ludzie przyczynili się do tego, jak wyglądał nasz najpierw mocno wyczekiwany, a teraz sowicie wspominany dzień ślubu i wesela.

Fotograf i kamerzysta

 

Transport na trasie lokal weselny - mój dom rodzinny – kościół - lokal weselny (w sumie jakieś 20 km) to domena fanaberii ślubnych mojego Męża z Gitarą. Mi było bardzo wszystko jedno, czym dotoczymy się w te miejsca (byle to miało cztery koła i nie wymagało wymiany żadnego z nich w połowie i tak krótkiej drogi), ale Mój (jeszcze wtedy) Narzeczony z Gitarą nie wyobrażał sobie, by jako miłośnik motoryzacji zapakował swoje opakowane w wypaśny garnitur (z goździkiem!) „gabaryty” do byle passata. Stąd rzutem na taśmę, jakieś dwa tygodnie przed ślubem zamówiliśmy sobie przejażdżkę klimatycznym retrowozem. Kolejne marzenie spełnione!

Część doradcza

Osobiście, jako Ja bez Imienia uważam wydawanie pieniędzy na krótką przejażdżkę wypasionym samochodem za coś zbędnego. Wiedziałam jednak, że jest to marzenie Mojego (jeszcze wtedy) Narzeczonego z Gitarą. Ograniczyłam się zatem jedynie do przedyskutowania tematu i wzięcia udziału w wyborze (do którego zostałam zaproszona pomimo totalnego braku kompetencji – brzmi jak standardowy przetarg :D). Zaufałam, będąc przekonaną, że wychodzę za człowieka racjonalnego, który nie zastawi sreber rodowych (których nie mamy) by przejechać się przez 20 minut pierwszym egzemplarzem Tesli. Polecam nie tylko pomagać spełniać innym ich marzenia, ale także im nie przeszkadzać w tym dziele.

Z racji spodziewanej obecności na weselu kilku muzyków i muzykantów, wybór oprawy muzycznej był jednym z ważniejszych i poważniejszych. DJ nawet nie wchodził w grę wobec obecności w totalnym must-be weselników (państwo młodzi, rodzice, rodzeństwo, świadkowie) aż trzech grajków weselnych – musiała być orkiestra. Kryteria były surowe jak ryba w sushi (i ten żart): zespół musi umieć grać (czyli znać nie tylko funkcje durowe jak nasz niedoszły organista w kościele), radzić sobie z zarówno z materiałem pokroju „wszystkie rybki śpią w jeziorze”, jak i „wehikuł czasu to byłby cud” oraz być dostępny w naszym nietypowym terminie listopadowym. 

Mimo, że to Mój Mąż z Gitarą ma papiery na muzykę w naszej chacie, to ja ostatecznie znalazłam nasz zespół weselny. Usłyszałam taką specyficzną funkową gitarkę na początku pierwszej piosenki z demo zespołu Celebration z Leżajka i wiedziałam, że to bedzie to! (brak „ę” w słowie „będzie” jest stylizacją na mowę potoczno-gwarową – wzmianka dla purystów językowych i poszukiwaczy zaginionych ogonków). Po raz kolejny internet mnie nie zawiódł – panowie i pani przywieźli ze sobą kawał dobrej muzyki i taki poziom kultury, który znów pozwolił nam się niczym nie martwić. Były pojedyncze głosy zawiedzionych brakiem rzężącego przy „Straciłam cnotę” saksofonu, ale generalnie nie zdziwiłabym się, gdyby w przypływie emocji tańczący zrobili pogo albo chociaż jakiś spontaniczny układ choreograficzny. No i zespół zagrał Cambio Dolor! 

Część doradcza

Jako córka i żona grajków weselnych (ot i się wydało, skąd u mnie takie mądrzenie się w tematach weselnych) apeluję o zaufanie wobec orkiestr i DJ-ów. Oni mają na koncie stanowczo więcej przypadków organizacji zabawy tanecznej dla zróżnicowanych grup osób i naprawdę nie potrzeba do nich wystosowywać listy piosenek do zagrania w odpowiedniej kolejności. A wręcz to przynosi odwrotny efekt. To mój mały apel :)

 

Biorąc pod uwagę to, że na naszym weselu spodziewaliśmy się sporo nieletnich gości, zdecydowaliśmy się skorzystać z usług pań animatorek. Chcieliśmy, by ci „letni” goście mogli trochę odpocząć od wydawania komend „nie rusz”, „nie biegaj”, „nie krzycz”, „nie marudź” itp. i pobawić się podczas, gdy profesjonaliści zajmą się zabawianiem obiektów splotu ich DNA. Naszymi małymi gośćmi zajęły się panie z firmy Misia Animator Czasu Wolnego. Były z nami 3 godziny (melduję, że to całkiem optymalny czas) i przez większość tego czasu pracowały w małej salce, którą przygotowaliśmy dla dzieciaków. Nie zdążyliśmy się tam znaleźć, ale są doniesienia, że działy się tam sceny dantejskie. Był bałagan, były krzyki, była przemoc – w stosunku do piniaty. A dodatkowo w ciągu tych 3 godzin panie zmieściły taniec państwa młodych z wielkimi pluszowymi myszami (what...), zbiorowy układ choreograficzny i zabawę w przechodzenie pod poprzeczką. No kawy to panie na pewno nie popijały i zrobiły świetną robotę.

Część doradcza

My traktowaliśmy dzieciaki jak pełnoprawnych gości na naszym weselu. Były wypisane z imienia na zaproszeniach, miały swoje miejsca, swoje winietki, a nawet swoje miejsce do zabaw i dodatkowe gadżety (opowiem o nich w planowanym poście o weselnego papierologii). Są jednak osoby, które uważają, że wesele jest zabawą dla dorosłych – bo tam jest alkohol, bo jest głośna muzyka, bo nie lubią dzieci i już. I te osoby decydują się na zorganizowanie przyjęcia bez dzieci, o czym informują gości. Uważam, że to jest jak najbardziej w porządku i będąc zaproszona na takie wesele uszanowałabym prośbę organizujących i nie zabrałabym dzieci (na razie tylko tych hipotetycznych). Nie rozumiem tych, którzy się obrażają i nie przychodzą albo mimo informacji od państwa młodych i tak przywlekają na zabawę swoje pięćsetplusy. Ci co się obrażają grają dla mnie w tej samej smutnej drużynie co ci, których główną zabawą na każdej imprezie jest wypunktowywanie niedosterylizowanych kątów domu gospodarcza, ci którzy na darmową degustację krówek w supermarkecie prychają, że za słodkie oraz ci, którzy w ekskluzywnym torcie podanym na ekskluzywnej tacy do zjedzenia przy pomocy ekskluzywnych sztućców zawsze znajdą nierozpuszczony do końca mikrogram żelatyny. A ci, którzy i tak przychodzą ze swoimi dziećmi moim zdaniem czekają na odpokutowanie swoich przewinień w tej samej kolejce w czyśćcu co ludzie biegający do kosmetyczki na kwarantannie. Pisząc brutalniej – ludzie poświęcając własne pieniądze i własny czas próbują zorganizować najlepszą dla nich imprezę w życiu, więc mają prawo do tworzenia własnych zasad (bo póki co, nie ma odgórnych zasad robienia wesel – no, może akurat teraz trochę są). A zaproszony ostatecznie miewa te zasady na końcu przewodu pokarmowego. A niechby i miał – gorzej, jeśli zdanie na ten temat wydostaje się na zewnątrz by komuś przypadkiem nie było zbyt miło, że organizuje swój wymarzony dzień tak, jak chce.

Nasz lokal weselny nie maczał nawet opuszków palców w kwestii alkoholu, tak że nawet szampana organizowaliśmy we własnym zakresie, a i butelki sami usuwaliśmy z miejsca zbrodni. Każdy ma swoje alkohole upodobania (albo nie ma ich w ogóle) – my poszliśmy w klasykę (klasyka na każdym kroku!), a więc była tradycyjna okowita – wódeczka, wino dla pań (ale i panów), jakaś „woda na myszach”, czyli whiskey oraz piwo (ostatecznie butelkowane, bo cenę oferowanej przez lokal weselny beczki uznaliśmy jako dyplomowani ekonomiści za absurdalną).

Część doradcza

Znów pozwolę sobie na nutkę doradztwa (ja to mam wpisane w PKD i w DNA ;)). Alkohol na wesele, zwłaszcza jeśli jest półgóralskie, kupuje się w ilościach hurtowych, a klient hurtowy to jeszcze większy pan. Ta kwestia plus możliwości, jakie daje Internet (myśmy pół wesela zrobili z Internetów) równa się... firmy, które sprzedają alkohol na wesele po korzystniejszej cenie. Nie będę tutaj doradzać, ile wódki/wina zakupić i jaki jest przelicznik na głowę – w Internetach są miejsca, które proponują tego typu kalkulacje, ale mi to się zdaje, że każdy musi oszacować możliwości swoich Wujków Ze Mną Się Nie Napijesz Zdzichów samemu. Bo każda rodzina, a nawet każdy region kraju cechuje się innymi upodobaniami czy choćby czasem trwania wesel. Tak że tu nie pomogę ;) Mogę pomóc jeszcze tym, że duże szampany są w E.Leclerku!

Fajnie było być panną młodą by bez wyrzutów pt. „A na co mnie to” skorzystać z tych wszystkich usług. Lokalna fryzjerka ogarnęła mi klasycznego koczka (klasyka ma mnie uchronić przed śmianiem się ze swojej ślubnej stylówy za 20 lat) za tak śmieszne pieniądze, że trochę się czułam, jakbym ją okradła (po imprezie podjechałam do niej z dodatkowym honorarium w postaci flaszeczki wódeczki – przynajmniej nie musi z tego zapłacić podatku). Makijażystka przyjechała do domu, co uważam za bardzo pomocną opcję i polecam. Z kolei manicurzystka z Najlepszego Salonu w Okolicy zrobiła mi paznokcie, z których jeden zepsuł się jeszcze przed rozpoczęciem ślubnej zawieruchy.

Część doradcza

Zaskakująco nawet z naruszonym jednym paznokciem cała uroczystość się udała. Udało mi się także dotrzeć przed ołtarz w lekko przybrudzonej jeszcze przed moim domem rodzinnym sukni (koleżanka nastąpiła mi bucikiem), mieć zaskakująco spójny z resztą dekoracji tort weselny (mimo, że zapomniałam pojechać na obrzęd dekorowania) czy naprawić uszkodzoną w transporcie tablicę w rozsadzeniem gości (i nawet okazała się ładniejsza niż pierwotna). Rzeczy nieidealne się wydarzają. Wydarzają się także wydarzenia z rzeczami nieidealnymi. Śmiem twierdzić, że pilnowanie prostopadłości krawatu do ramion pana młodego, obsesyjna kontrola obecności pełnego kompletu sztućców przy stanowisku każdego gościa albo wspomniane śledzenie kolejności wykonywanych przez orkiestrę zamówionych utworów psuje zabawę i odbiera spontaniczność. A spontaniczność także świetnie wygląda na zdjęciach!

Jesteśmy bardzo wdzięczni wszystkim osobom, dzięki którym nie musieliśmy się martwić o tak wiele rzeczy, bo oni zajęli się wszystkim superprofesjonalnie!

Linki do wcześniejszych postów o tej tematyce: raz i dwa!

Happy End

W ramach małego rodzinnego projektu dowiedziałam się ostatnio, że moja ciocia ma spreparowaną datę urodzenia w dokumentach, bo jej ojciec był na tyle przesądny, że nie chciał, by jego dziecko urodziło się w piątek trzynastego. Pozostaję nadal w stanie szoku i niedowierzania.