Dziś wracam z odpowiedzią na posta, do którego zainspirowała mnie Beatrycze z bloga Historie Śmieszka, gdzie wystawiłam się na grad Waszych propozycji na wyzwania w dłużącym się (ale chyba i gasnącym powoli) czasie kwarantanny.

Polem do rozegrania pierwszego wyzwania w ramach akcji, którą bezczelnie zerżnęłam od Beatrycze (nie no, nie aż tak, czułam się do niego zachęcona i zaproszona :)), był blog Iwony Kmity, na który napisałam radosną rozprawkę pod tytułem „Co mnie cieszy w czasach zarazy – mimo wszystko”. Już spieszę donieść, że w mojej głowie poza tym, co napisałam, swój kąt okupuje także świadomość, że wiele osób wcale nie ma się z czego cieszyć, jednakże ja nie chciałam dokładać do tej filiżanki goryczy swoich dwóch łezek wyżymanych nad portalem do obsługi ZUS-u – bo w sumie tylko fakt, że nie zaleca się aktualnie odwiedzać tego radosnego miejsca w czasie zarazy utrudnił mi życie (no i że nie mogę długo wybierać chipsów w Biedrze, nad czym cały czas ubolewam).

Agata z bloga Agatea by Agata Bednarek zaproponowała, żebym ugotowała coś, co bardzo lubię, ale sama nigdy tego nie gotowałam. Zadanie niezwykle wdzięczne, aczkolwiek długo kotłowało się w mojej głowie, gdyż już większość rzeczy, które lubię sobie sprawiłam w kuchni (na cóż tu czekać, skoro garnki i gaz pod kuchenką są!). Życie jednak dostarcza najlepszych scenariuszy i wobec pozostania samotnie w lodówce dwóch łodyg rabarbaru z innego ciasta stworzyłam tartę z rabarbarem z – co najistotniejsze – dekoracją w kratę na wierzchu. Zawsze chciałam zrobić amerykańsko piękną tartę – a więc to uczyniłam. Zdjęcie specjalnie wykadrowane z jednej strony ciasta, by ukryć fakt niegospodarności w zarządzaniu materiałem na tę pożądaną dekoracyjną kratę i jej niedostatki z drugiej strony wypieku ;)

Lena z bloga Rhubarb Baby postanowiła przetestować moje talenta plastyczne, rzucając wyzwanie „Narysuj siebie”! Potraktowałam to wyzwanie profesjonalnie i w najbardziej profesjonalnym programie graficznym, w jakim operuję, czyli w Paincie, odmalowałam obraz siebie. To ja – Ja bez Imienia – w pełnej krasie.

Niesamowicie kreatywne wyzwanie rzuciła z kolei Alex subiektywnie – bym wymieniła 3 zasady, których nie warto się trzymać.

Nie wiem, czy ktoś ma taką zasadę, ale często słyszy się „Nie zmieniaj się”. Ja wolę powiedzenie, że tylko krowa nie zmienia poglądów. I bardziej szanuję ludzi, którzy wysłuchawszy tego, co mówią inni albo dowiedziawszy się czegoś nowego, potrafią zrewidować swoje zdanie niż tych, którzy pozostają przy swoim, nawet jeśli wszystko wkoło przekonuje, że się mylą. A już szczególnie szanuję, gdy do błędu i konieczności zmiany swojej opinii są skłonni przyznać się ludzie z autorytetem – na przykład nauczyciele albo... politycy (co zdarza się tak często jak nigdy).

Kolejna zasada, której moim zdaniem nie zawsze warto się trzymać to „Słuchaj rodziców” (i to pewnie pogląd, którym sama na siebie kręcę sobie bat uciążliwości, jeśli kiedyś zostanę mamą jakiegoś krnąbrnego bombelka). Nie chodzi mi o sytuacje, gdy rodzic mówi, że nie wolno bazgrać mazakami po nowej, drewnianej, nieprzyzwoicie drogiej ławie w pokoju oczywiście. Ale uważam, że gdyby dzieci we wszystkim i zawsze słuchały rodziców, to niekrnąbrny Jasio Prehistorniak nigdy ze zszedłby z drzewa albo nie zaczął wymyślać nowocześniejszych narzędzi tylko grzebałby patykiem w ziemi jak jego tata i dziadek.

Często ludzie są wierni zasadzie „Myśl o innych”. I to bardzo fajne i bardzo szlachetne. Myślenie o innych sprawia jednak często, że przestaje się myśleć o sobie samym. A dodatkowo to, co myślą inni blokuje w robieniu rzeczy fajnych dla nas samych. Ostatnio przeczytałam na którymś z blogów (i tak mi przykro, że nie pamiętam u kogo – jeśli tu jesteś, zgłoś się, uzupełnię linkiem!) – trzeba kochać bliźniego jak siebie samego – a nie bardziej! :)

Sama Beatrycze, motor całego tego szaleństwa, które dzieje się w tej blogowej notce, poleciła mi narysować kwiatka z zamkniętymi oczami. Ponownie jednym ruchem palca wskazującego rozłożyłam biały bristol w najbardziej profesjonalnym programie graficznym, jakim operuję, czyli w Paincie i... voila!. Takie zielsko mi wyszło – jak widać, zabrakło bristolu na rozmach mojego plastycznego talentu.

Aż dwie osoby – L (jaki szybki podpis!) z bloga Bo kocham pisać oraz Oironio z bloga It's never too late wyniuchały między wersami tej radosnej blogowej prozy, że miewam ciągoty także do układania wersów w obszarze poezji (jakież to nadużycie wpisywać tutaj to słowo na P!). Załączam krótką wierszowankę na temat końca kwarantanny, upadku koronawirusa i świata po koronoapokalipsie.

Była wina wanna
I chleba brytfanna,
Ale już – hosanna! -
Padła kwarantanna!

Jest koncert z Susanna,
Wczasy na sawannach,
Skacze Simon Amman,
I tłumy na sannach,

Co tydzień - sutanna,
Na imprezie panna,
W kinach film Hofmanna,
Godziny w Rosmannach.

Nie ma telemanna,
Myślmy o marzannach.
Jak z nieba to manna
Padła kwarantanna!

I niniejszym zachęcam, do przyłączenia się do kontynuacji tej wierszowanki – jesteście bystrzaki, więc na pewno rozgryźliście już zawiłą jej koncepcję. Zapraszam!

Podziwiam wiarę niektórych z Was w moje talenta plastyczne – kolejną prośbę o utwierdzenie ludzkości w przekonaniu, że takowych nie posiadam wystosowała Filifionka – zrób zwierzątko z rolki papieru toaletowego. Odpad po towarze jeszcze do niedawna luksusowym stał się u mnie... wołającą głośno o jedzenie świnką. Poszłam na łatwiznę – przyznaję. Ale użyłam aż dwóch narzędzi do wykucia mojego dzieła sztuki – nożyczek i pisaka – a znalezienie nożyczek w moim biurze jest porównywalne z poszukiwaniami przez Michała Anioła ochry do wymalowania Kaplicy Sykstyńskiej.

Pozostało mi stworzenie układu tanecznego do ulubionej piosenki, co zaproponowała Cooolturalna. Wyzwaniem jest tutaj w mojej opinii bardziej wybranie ulubionej piosenki :D Jeśli już tego dokonam, zaproszę Mojego Męża z Gitarą do współpracy i dam znać (w formie pisemnej – nie, nie będziemy tego zapisywać dla potomnych :D), jak się przy tym bawiliśmy.

Dziękuję za wszystkie szalone i mniej szalone propozycje! Jakże było miło! :)

Nawiązując do mojej wierszowanki o końcu kwarantanny podzielę się historią sprzed ponad 10 lat. W liceum, po zajęciach języka polskiego z zapoznawania się z irracjonalnym charakterem twórczości z okresu komunizmu, wspólnie z koleżanką z ławki (pozdrawiam, jeśli może czyta!) i kilkoma znajomymi z klasy ułożyliśmy 53-strofowy wiersz pt. „Głowa Stalina” z rymami do tego wersu (bo w 1953 umarł Stalin). Prześmiewczo – rzecz jasna – nie z miłości do Stalina, jego głowy czy jakiejkolwiek innej części jego ciała. Niemniej jednak jeśli ktoś nie sczaiłby prześmiewczości ów utworu literackiego, mógłby nam przyznać jakiś komunistyczny order za kunszt – zwłaszcza w zestawieniu z pozostałymi tekstami z epoki.

Dziś zebraliśmy się - w różnym czasie i w różnych miejscach, co brzmi jak zakrzywianie czasoprzestrzeni - by porozmawiać na temat feminatywów. Dowiemy się niniejszym, czy może to nam zaszkodzić na wzrok i słuch, czy i jak chronić nasze narządy percepcji przed tym groźnym zjawiskiem, czy można od tego dostać raka, rzeżączki lub zapalenia płuc oraz czy jeszcze można zatrzymać tę karuzelę szaleństwa i czy trzeba?

Jestem ekonomistką. I jestem też ekonomistą. Sama siebie przedstawiając lubię używać tego pierwszego słowa, choć nie pilnuję się przy tym obsesyjnie i nie zakładam włosienicy na 3 dni ani nie pluję do lustra, wyzywając się od seksistek, jeśli wyrażę się o sobie inaczej. Nie tupię także nogami, jeśli w formularzu w ankiecie nie dopatrzę się tego dodatkowego „k”. Albo gdy ktoś inny nazwie mnie ekonomistą. Nie dopatruję (a raczej nie dosłyschuję) się w tym chęci doprawienia mi dodatkowej części ciała, która uczyni ze mnie potencjalnie bardziej wartościowego człowieka. Nie zakładam, że ktoś chce mnie w tej sposób obrazić. Albo zaprezentować mi dobitnie, w którym końcu swojego przewodu pokarmowego ma moje feministyczne zapędy (które mam mocno umiarkowane i uważam, że dość racjonalne). Raczej domniemywam, że najczęściej jest tak, że czyjś słownik obejmuje właśnie taki wyraz. Tak jak niektórzy mówią „paleciak”, bo nie znają fachowego określenia „wózek ręczny paletowy unoszący”.

Jednocześnie jednak nie rozumiem ludzi, którzy na moje „Jestem ekonomistką” odpowiedzą „hy hy”, a potem z gębą pełną przekąsu bardzo wyraźnie artykułują sylabę „ta”, mówiąc o moim zawodzie.

Weźmy sobie przykładowo na przykład taki przykład.

Ktoś ma na imię Krzysztof. I najbardziej lubi, jak się do niego mówi Krzysiek. A nie lubi, jak się mówi Krzyś. Nie wszyscy mają świadomość, że nie każdy Krzysztof lubi być Krzysiem, więc czasem się zdarza do nie-Krzysia komuś powiedzieć Krzyś. Ale załóżmy, że Krzysztof od razu mówi, że nie lubi, jak się do niego mówi Krzyś i woli Krzysiek. No i czego wyrazem jest dalsze nazywanie tego Krzysztofa Krzysiem? Złośliwości? I braku szacunku do tego, co ktoś woli?

Dlatego – moim zdaniem – jak ktoś chce być nazywany psycholożką, to ja nie widzę powodu, dla którego miałabym nazywać kobietę, która się tak przedstawia inaczej. No chyba, że komuś wychodzi pypeć na języku od „tej całej feministycznej ideologii”.

Mówią – bo „psycholożka” brzmi śmiesznie, więc musi być „pani psycholog”. „Przedszkolanek” też brzmi nieco niepokojąco-intrygująco dla ucha. A jednak nikt nie proponuje, by mówić „pan przedszkolanka”.

W przedszkolu bowiem częściej pracują kobiety, więc „przedszkolanek” nie miał okazji się osłuchać i nabrać językowych mięśni. Wyćwiczyliśmy się już w mówieniu „nauczycielka” i „dentystka”, to może i „psycholożka” kiedyś będzie wychodziła nam lepiej po językowych treningach. Mam taką obserwację, że część feminatywów dotyczy zawodów, w których albo rzadko są kobiety („ślusarka”, „hydrauliczka”, „monterka płatowców”), albo kobiety są w nich od niedawna („farmaceutka” i „nauczycielka” jest ok., ale już „prezeska” i „posłanka” to już zbyt grubo, żeby przejść przez gardło co niektórym), albo w ogóle ktoś w ogóle zauważył taki zawód (jak „psycholożka”).

Język czeski jest bardzo przyjazny dla kobiet – każdy zawód ma swoją żeńską i męską wersję (no, chyba, że jest to zawód już taki typowo męski, bo dotyczy aktywności, gdzie wszystko mierzy się w tonach, a CV można wysyłać ociekające smarami). I żadne z tych słów nie jest dziwne. Jedna moja czeska znajoma, która była na Erasmusie w Polsce, spytała mnie taka skonfundowana, czy może mówić na uczelni do prowadzącej „profesorka”. Dla niej to normalne słowo. Jednak odradziłam :/

Myślę, że „psycholożki”, „ekonomistki” i „prezeski” mogłyby stać się coraz bardziej powszechne. Gdyby z jednej strony niektórzy nie trzęśli portkami przed wyobrażeniem, że teraz to te kobiety już wszystko by chciały, nawet sikać na stojąco, bo tak im się w głowie poprzewracało, więc lepiej wszystkimi sposobami zatrzymać to szaleństwo i zdusić w słownikowym zarodku, a z drugiej – gdyby niektórzy nie stali z batem solidnego wykładu na temat uciemiężenia kobiet, wysmagiwanym za każdym razem, gdy ktoś nie dopowie „k” lub „a” w określonym wyrazie. Tak myślę.

Nie mogłam ostatnio wyjść z podziwu. Portal do obsługi online ZUS pod nazwą PUE ZUS jest stworzony w taki sposób, by być idealną symulacją ZUS-u. Działa tak, żeby wizyta na nim nie była nawet chociaż neutralna. Jeszcze zamienić przycisk "Podpisz Profilem Zaufanym" na "Niech tu podpisze" i nie trzeba wychodzić z domu, by nabrać przeświadczenia, że składki płaci się ciężej niż się na nie zarabia.

Mam za sobą już 29. wycieczkę dookoła Słońca w zielononiebieskiej karocy nazywanej Ziemią. Tradycyjnie z okazji moich urodzin zapraszam na post z faktami o mnie - tym razem będzie ich 29.

1.  Zapominam o swoich własnych imieninach. Przynajmniej dwa razy w życiu zdarzyło się, że przypomniałam sobie o nich dopiero wieczorem tego dni
2. Jestem słaba w pieczeniu – jak to nazywam – „małych form gastronomicznych”. Ciasta i chleb – yes yes yes, ciastka i bułki – no no no.
3. Nigdy nie miałam pomalowanych paznokci u stóp i nie zamierzam.
4. W moim domu rodzinnym placki ziemniaczane jadło się z cukrem. Albo ze śmietaną i cukrem.
5. Drażni mnie, gdy ktoś dotyka mnie mokrymi rękami.
6. Jedną z moich ulubionych rozrywek jest prowadzenie w mojej głowie dyskusji, które nigdy się nie wydarzą. Ale potem na ich podstawie piszę notki na bloga ;)
7. Na Instagramie najbardziej lubię oglądać... stare zdjęcia księżnej Diany.
8. Mam ulubione, sprawdzone firmy od podkładu, tuszu do rzęs, rajstop, staników, antyperspirantów, śmietany i przecieru pomidorowego.
9. Jestem w stanie zjeść nieskończoną liczbę ziemniaków z ogniska.
10. Nie cierpię dostawać rad, kiedy o nie nie proszę.
11. Moje ulubione słodycze do ciastka holenderskie, kruche ciastka ze śliwką z piekarni Pawlak przy ul. Westerplatte w Krakowie oraz Pawełki o smaku toffee.
12. Co ciekawe, nie za bardzo lubię smak toffee.
13. Chciałabym wyglądać jak Selena Gomez.
14. Zamiast obejrzenia komedii romantycznej z koleżankami wolałabym pójść z ich mężami na wódkę (co kiedyś powiedziałam na jakimś spotkaniu towarzyskim...)
15. Chyba nigdy nie przeczytałam żadnej książki dwa razy – nawet mojej ulubionej, którą jest „Ania z Zielonego Wzgórza”.
16. Mogę za to w nieskończoność oglądać „Przyjaciół”.
17. Wiele razy próbowałam pływania i jeżdżenia na łyżwach i za każdym razem muszę się uczyć tych rzeczy od nowa.
18. Moje ulubione wino to różowe Carlo Rossi.
19. Z Moim (jeszcze wtedy nie) Mężem z Gitarą dłużej byliśmy narzeczonymi (477 dni) niż tylko chłopakiem i dziewczyną (293 dni).
20. Mimo, że mam wykształcenie ekonomiczne, „outsourcuję” moją rachunkowość. Rezultat jest taki, że w tym roku rozliczyłam PIT-y 6 osobom, a... mój własny rozliczy księgowa :)
21. Mam swoją działalność gospodarczą od niemal dokładnie 24 miesięcy, co oznacza... koniec małego ZUS-u :(
22. Od pewnego czasu nie za bardzo lubię dostawać prezenty.
23. Bardzo lubię angielskie słowo „fancy” i go sobie używam, gdyż nie mogę znaleźć lepszego polskiego określenia.
24. Mój telefon to Iphone SE i bardzo go lubię.
25. Moją ulubioną aktorką w dzieciństwie była Karolina Borkowska, która grała Agnieszkę w „Na dobre i na złe”.
26. Najbardziej na świecie nie lubię stać w kolejkach, obsługiwać drukarki i korzystać z portalu PUE ZUS. Te dwa ostatnie prawie zawsze doprowadzają mnie do łez.
27. Jednym z seriali, do których mam ogromną słabość, jest „Doktor Quinn”.
28. Przesłuchałam wszystkie książki z serii „Harry Potter” po rosyjsku.
29. Maj to mój ulubiony miesiąc w roku <3

Jak widać, w ramach prezentu urodzinowego zafundowałam sobie nowy wygląd bloga i logo. Podobuje się?

Mój Mąż z Gitarą wprowawdził do organizacji naszego życia domowego aplikację do zarządzania Trello oraz od jakiegoś czasu co rano prowadzimy spotkania typu daily. Chyba niedługo będziemy implementować dress code w naszej dwuosobowej korporacji.