Dzisiejszy post i kilka kolejnych będą bezpardonowym weselnochwalstwem z mojej strony. Mogę ten niewybredny fakt przykryć cekinowym całunem pt. „Inspiracje”, ale już trochę się znamy i nie ma co ukrywać – przyszłam się pochwalić i pochwalić innych, którzy pomogli nam odjaniepawlić najlepszą imprezę, jaką zrobiliśmy w życiu. Będę po drodze używać zwrotów wskazujących na chęć doradzenia i polecenia, jednakże większość z nich można zawrzeć w dwóch zdaniach na wstępie: 

„Organizując swoje wesele (czy jakiekolwiek inne wydarzenie w życiu, łącznie ze śniadaniem w niedzielę dla gości po weekendowej domówce) warto wydać pieniądze tylko na te rzeczy, których się potrzebuje albo o których się marzy. A organizując rzeczy z wyprzedzeniem można wygospodarować sobie czas i inne zasoby na wybranie tych idealnych – i to zdaniem wybierających, a nie babci, sąsiadki, mamy, teściowej czy ciotki z Ameryki”.

Co i my uczyniliśmy. Wybraliśmy na nasze wesele „podwykonawców” (tak to nazwijmy umownie), którzy wypełnili nasze potrzeby albo spełnili marzenia (które też są potrzebami) i to w najlepszym wymiarze! Kogo zatrudniliśmy do pomocy przy organizacji naszego wielkiego dnia? Odpowiedź na to pytanie będzie długa na kolejne kilka postów na tym blogowym poletku :) Dziś omawiam - lokal weselny, grafika do ślubnych papeterii i dekoracje.

Kiedy już bardzo szybko doszłam do wniosku, że jestem zbyt leniwa na organizację wesela w stodole, tak jak zrobili to moi rodzice (oraz w obliczu faktu, że ów stodoła została przerobiona na dość tłoczną chlewnię, gdzie to, co zwykle jest na stole ryłoby pod stołami) oraz kiedy po utarczkach i przerzucaniu się argumentami zdecydowaliśmy, w czyich rodzinnych stronach zorganizujemy ślub i wesele, przystąpiliśmy do wyboru lokalu weselnego. Okazało się, że w naszym „nieślubnym” zakresie dat (z premedytacją celowaliśmy w zakres wrzesień-listopad za rok) uważany za najlepszy lokal weselny w gminie jest do dyspozycji nawet w tym samym roku, a nie za rok. 

Ów Uważany za Najlepszy Lokal Weselny w Gminie wpisywał się w nasze gusta umiarkowanie – oferował jako pierwszy, wychwalany wybór iście przepastny budynek z fejkowymi kryształkami zwisającymi z sufitów, podsufitek, krzeseł, żyrandoli i niemalże desek klozetowych, z kolumienkami, świecidełkami – no glamour pełną udawanie przepyszną parą. Could it BE more not in my style? A obok – drugi dom weselny ten samego właściciela, mniejszy, skromniejszy w formie, z mniejszym parkietem na sali o nieco gorszej akustyce, z całym piętrem zupełnie poprawnych pokoi dla gości. Był poprawny. I urządzony zupełnie bez stylu. Ani zachwycający, ani odpychający. Nijaki – rzekłby szczery obserwator. Elastyczny – zawołałby entuzjastycznie dobry marketingowiec. Ku zaskoczeniu pana właściciela wybraliśmy „gorszą” opcję numer dwa, widząc w niej potencjał do dostosowania lokalu do naszych potrzeb organizacyjnych i wizualnych (elastyczny!).

I lokal bardzo dobrze spełnił potrzeby organizacyjne! Parkiet pomieścił wszystkie pląsy i swawole. Sala ze stołami pomieściła wszystkich gości. Wykorzystaliśmy mniejsze pomieszczenie obok sali ze stołami na zorganizowanie miejsca dla dzieci z ich stołem, małymi gadżetami i przestrzenią do pracy dla pań animatorek (ponoć działy się tam nieprawdopodobne sceny, dalekie od klimatu spokojnego domowego przedszkola, ale o tym później). Okazało się, że ostatecznie pokoi na piętrze było dokładnie tyle, ile potrzebowaliśmy, a oferowane były w bardzo korzystnej cenie (dwucyfrowej, mniejszej niż 50) i mieliśmy totalną swobodę w organizacji grupowania w pokojach i klejeniu na drzwiach nazwisk nocujących gości na przekór wszystkim zasadom RODO (lokal weselny nie miał recepcji, jakoś musieliśmy ich nawigować do pokoi, sami będąc w godzinie zero w ferworze walki z lokalną społecznością o stawienie się na czas w zakrystii – może też kiedyś o tym opowiem). Lokal miał też przygotowane miejsce na autorsko sklecony przez nas barek, kącik kawiarniany i stół wiejski, a ten ostatni pomógł dostarczyć sam lokal i zaskakująco sięgnął on wymagań największych rodzinnych kustoszy swojskich wyrobów, z których każdy zna przepis na najlepszą wiejską kiełbasę stworzoną z autorskiej mieszanki składników i wędzoną w autorsko określonym czasie i temperaturze.

Dowiedzieliśmy się także, dlaczego to Uważany za Najlepszy Lokal Weselny w Gminie – bo mają tam pyszne jedzenie. Choć ja się o tym przekonałam dopiero po weselu, gdyż niezjedzona część, która nie trafiła na talerze oczywiście, została nam oddana i jedliśmy ją jeszcze przez trzy miesiące :D No i ta pomykająca jak z motorkami w tyłkach obsługa – jesteśmy tak wdzięczni, że zatroszczyli się wszystkim tak, że my nie musieliśmy nawet myśleć o troszczeniu się tym.

Część doradcza

Wybierając lokal weselny warto przygotować sobie listę pytań do przedstawiciela/właściciela. W internecie jest takich mnóstwo – jako wysokiej klasy researcher jestem w posiadaniu pełnego zestawienia tych pytań ze wszystkich stron internetowych w temacie do siódmego miejsca w wynikach wyszukiwania, chętnie podzielę się z zainteresowanymi. Na liście pytań znajdują się m.in.: czy jest chłodne miejsce na alkohol?, czy jest opcja wegetariańska albo dla osób w nietolerancją glutenu?, czy lokal posiada AGREGAR PRĄDOTWÓRCZY?, czy właściciel POTRAFI URUCHOMIĆ AGREGAT PRĄDOTWÓRCZY? (jestem pośrednio zaangażowania w branżę ślubną od wczesnych lat i znam różne kwieciste historie z wesel z agregatem lub jego brakiem w roli niemalże głównej i uwierzcie – oba te pytania są wysoce zasadne). 

Ja jestem człowiekiem słownym – czyli lubię słowa, w szczególny sposób te pisane. I obok wybierania sukni ślubnej tworzenie ślubnych papeterii było najbardziej wyczekiwanym elementem przygotowań ślubnych (wyczekiwanym daleko przed tym, zanim w ogóle poznałam Mojego Męża z Gitarą). Miałam ambitny plan, by ślubne papeterie wykonać własnoręcznie, ale okazało się, że nie wszystko da się zrobić w Wordzie i w Paincie. Uświadomiona w zakresie swojej niekompetencji zdecydowałam się sięgnąć po pomoc z zewnątrz. Przebierałam w ofertach zaproszeń personalizowanych, coraz bardziej dochodząc do wniosku, że by spełnić moje marzenie idealnej ślubnej papeterii potrzebuję personalizacji stuprocentowej. Wszystkie moje plany oddałam w ręce Ewy, rozwijającej właśnie swoją firmę Ardena Design. O efektach jej pracy, podsycanej moimi inkubowanymi przez lata pomysłami, na pewno napiszę osobny post, który będzie w opór dobry. Zapewniam. Stay tuned.

Część doradcza     

                          

W poszukiwaniach wykonawcy naszych zaproszeń, winietek i innych uważanych przez mężczyzn za niewarte zachodu i pieniędzy popierdółek polecam skorzystać z portali, służących do wyszukiwania zleceń i osób/firm realizujących zlecenia. Ze swojej strony mogę polecić Oferię, Oferteo i Useme. Często na tych portalach można znaleźć początkujących, ale zdolnych grafików (ale i copywriterów, informatyków, marketingowców – ja sama tam wyszukuję okazji na pozyskanie funduszy na chleb i ciastka ;)), którzy oferują korzystne ceny i aż przytłaczają ogromem swojego zaangażowania.

  

Przed ślubem lubiłam oglądać filmiki z kanału Izabeli Janachowskiej (w sumie oglądam je nadal – pani Izabela jest jedną z niewielu celebrytek, w których uroczość, słodkość i pozytywną energię wierzę) i tam się dowiadywałam, jakie dekoracje są turboważne, jakie są modne i że w ogóle jest coś takiego jak podtalerze. Nadal jednak nie dałam się przekonać, że wydawanie góry pieniędzy na dekoracje sali weselnej jest takie istotne, skoro ja sama zapamiętuję z wesel przede wszystkim jedzenie, orkiestrę i suknię panny młodej (bo jestem obsesyjną fanką sukien ślubnych, to już ustaliliśmy). Miałam dwa marzenia odnośnie dekoracji sali weselnej – jesienne kwiaty i świece, dużo świec (bo jestem także obsesyjną fanką świec – listę moich fanowskich obsesji można uzupełnić ponadto o grube ciepłe skarpety, zdjęcia księżnej Diany, wytykanie błędów w tym jak ludzie piszą i mówią, pilnowanie, by wnętrza, w których żyję były możliwie minimalistyczne, chipsy i frytki, a zatem lista jest długa i różnorodna). Marzenia te zrealizowała Justyna z Just Proud Decorations – polecam po znajomości ;) 

Część doradcza

Mocno rozważałam wykonanie części dekoracji samodzielnie. Jednakże po historii z samodzielnym projektowaniem zaproszeń stwierdziłam, że nie podołam. A nawet jeśli samodzielnie zaopatrzę się w zyliardy świec, to będę musiała także zaopatrzyć się w prawie tyle samo kloszy, słoików i podstawek na nie, a nie za bardzo widziałam możliwość łatwego recyklingu czy utylizacji tego całego majdanu. Dlatego też zdecydowałam się na kogoś, kto te wszystkie pojemniki wykorzystuje wielokrotnie. Niemniej jednak oficjalnie zazdroszczę wszystkim tym, którzy sami potrafią zająć się dekoracjami na swoje wesele - ze swojej wysepki manualno-plastycznych beztalenci zachęcająco macham „You go, girl!”.

Zdjęcia są autorstwa zatrudnionej przez nas fotografki, o której w bliższej lub dalszej przyszłości :)

Happy End

Przeszło mi ostatnio przez myśl przeniesienie bloga na Word Pressa. Ktoś to robił? Ktoś bloguje sobie na Word Pressie i poleca?

Fotografie z tego posta autorstwa Marioli Suder.

Zapraszam dziś na podsumowanie zimy – cz. II.

Zacznę może od wywołanej w poprzednim poście jedynie blogerki, jaką znam na żywo, czyli Pauliny i jej projektu Zabawy jedzeniem. Odsyłam do Instagrama, bo tam się zapoznaję na razie z radosną (prawdziwie radosną!) twórczością Pauliny, ale wiem, że jest jeszcze blog i podcasty, a znając nieprzypadkowo radiową sprawność językową autorki już wiem, że będę zainteresowana (tylko przestałam biegać i nie słucham już podcastów – może przy myciu naczyń zacznę praktykować?). Jak usłyszałam, że żona kolegi ma bloga kulinarnego to se myślę: „Aha, fajnie. Będą przepisiki i odmiana przez przypadki słów „wegański”, „fit” (to się akurat nie odmienia przez przypadki...) i „chia” (to też w sumie nie...)”. Tymczasem! Jest radośnie, ciekawie, swojsko i – czym ja zostałam kupiona bez targowania – barwnie i sprawnie językowo. Dowiedziałam się na przykład, jak kupować pomarańcze, żeby być człowiekiem mniej zestresowanym.  I że jak się nie ma bulionu to woda z solą tyż bedzie. I jaki potencjał kulinarny może mieć „zdechły banan”. Polecam – i to nie po znajomości!

Bardzo inspirującym odkryciem internetowym tego roku był już wspomniany przy okazji postu o minimalizmie kanał Sarah Therese na YouTube. Uwielbiam spokój i radość autorki z jej chyba całkiem dynamicznego życia (ma troje dzieci – to chyba wpływa na fluktuacje codzienności) oraz... wnętrza, w których się krząta (biało-drewniano-beżowe, minimalistyczne, przestronne i w opór czyste!). Nie myślałam, że mogą mnie zaciekawiać filmiki na YouTube, na których ktoś wyciera kurze... Ale Sarah robi to tak dbająco, metodycznie i nie z obowiązku, a z miłości do swojej rodziny, że po obejrzeniu sobie rano jednego jej video zmywam naczynia i ścielę łóżko w duchowym poczuciu powołania. Seryjnie.

Czuję się w obowiązku i z poczucia wdzięczności zaprezentować Wam także naszego dostawcę pieczołowicie poszukiwanych solniczki, pieprzniczki i cukierniczki – sklep Manufaktura Chodzieska Dariusz Kępka. Kupili mnie (znów bez targowania) tym, że mogłam nabyć u nich wybraną cukiernicę, do której specjalnie dla mnie dorobili otwór na łyżeczkę (bo wiadomo, że cukiernica bez otworu na łyżeczkę to nieporozumienie). I to bez dopłacania! I mają ładne rzeczy. Coś czuję, że jeszcze tam zostawię swoje pieniądze, dokupując resztę elementów zestawu Miko. Polecam. Ja bez Imienia.

Skoro już jesteśmy przy zaopatrywaniu kuchni, wspomnę o sklepach, których produktami zapełniłam nowe szafki. Były to: garneczki.pl (tam się znalazł m.in. wspomniany w poprzednim poście tron dla ciasta marchewkowego, czyli patera z kokardą, bardzo zgrabny dzbanuszek oraz siekaczka do warzyw – kto nie ma ten nie wie, że to nie tylko gadżet, ale niezbędny element kuchennego wyposażenia, a mówi to Wam kuchenna minimalistka!) oraz dajar.pl (tam kupiłam bardzo fajne silikonowo-drewniane łopatki i chochelki, białe garnki z drewnianymi uchwytami, słoiki na produkty sypkie - ładne i w sensowym cenach oraz niezbędną w naszym  domu z różnych względów wyciskarkę do cytryn), a do bardziej bajeranckich rzeczy – Zara Home (tam nabyłam piękny bawełniany obrus w szarą kratę i kilka naczyń z kamionki, dzięki którym się przekonałam, że bardzo lubię naczynia z tego materiału!) i H&M Home (kontynuacja miłości do naczyń z kamionki). 

A teraz kącik w Internetach z nieco innej strony – chciałabym serdecznie polecić Państwu aplikację z grami na telefon. Oooo, już widzę te głosy wszystkich wszechwiedzących, którzy od otwarcia oczu po ich zamknięcie robią tylko poważne i dorosłe rzeczy i na jakieś tam gry to nie mają czasu. Jedną z poważnych rzeczy, jakie się robi codziennie w dorosłym życiu jest kupa, a czas spędzony w świątyni dumania można uczynić bardziej produktywnym, trenując swój mózg z Lumosity. W opcji podstawowej codziennie są do dyspozycji 3 gierki trenujące mózg i o ile akurat nie trafi Wam się gra z kierowaniem kolorowych pociągów do odpowiednich kolorowych stacji – gra nie powinna zniszczyć Waszej kariery i relacji rodzinnych.

Przeczytałam zimą 6 książek, z których polecę aż 3, a po resztę zaproszę do corocznego posta książkowego, który powinien pojawić się we wrześniu. Przeczytałam Ludzie. Krótka historia o tym, jak spieprzyliśmy wszystko, T. Phillipsa, z której dowiedziałam się wielu ciekawych informacji, których zapewne zapomnę wykorzystać w towarzystwie, Przyjaciele. Ten o najlepszym serialu na świecie, K. Miller, z której dowiedziałam się kilku ciekawostek o moim ulubionym serialu, którymi będzie mi się trudno podzielić w towarzystwie, które nie zna Przyjaciół (ale jako że I speak Friends fluently wiele serialowych żartów działa na moim „nieprzyjaznych” znajomych ;)) oraz Błękitna kropka. Człowiek i jego przyszłość w kosmosie, C. Sagana, z której dowiedziałam się wielu fajnych rzeczy, które totalnie mi wystarczą i nie muszą zadziwiać towarzystwa, bo wystarczająco zadziwiły mnie.

Ponadto miotaliśmy się po Netflixie ostatnimi czasy by znaleźć coś interesującego na zimowe wieczory, a jak tak człowiek błądzi to zabłądzi do najbardziej zwariowanych zakątków Internetów, jakim dla mnie jest Rick and Morty. Nie wiem, co miał w głowie i po czym tworzył autor „tej głupiej bajki”, ale prawdziwie zazdroszczę wyobraźni i oderwanych pomysłów.

Następnie Mój Mąż z Gitarą po raz kolejny zdecydował się obejrzeć ze mną serial, który już obejrzał i zaczęliśmy oglądać Breaking Bad. Tak, wiem, ten serial jest tak stary, że wszyscy tam mają komórki z klapką. Ale dzielnie nadrabiam klasyki amerykańskiej kultury serialowej i jestem tak bardzo zżyta z bohaterami, że nawet mało wartka akcja z początków trzeciego sezonu nie odrywa mnie od podążania za Pontiaciem Aztekiem głównego bohatera.

Mój domowy i samochodowy DJ, czyli Mój Mąż z Gitarą (bo on ma jako jedyny na chacie papiery na muzykę) zaserwował nam ostatnio na młodzieżowo Bad Guy, Billie Eilish. No i teraz potrzebujemy mechanika, który skleci odpowiednie wiązki i wtyczki, żeby ta piosenka włączała nam się razem z uruchomieniem silnika w samochodzie. To nasza topowa piosenka samochodowa.

Mój Mąż z Gitarą niechcąco zaszczepił we mnie jeszcze miłość do innej piosenki – Hej hej, Darii Zawiałow. Mi to przyjemnie drażni ucho i lubię sobie potakiwać do tego głową jak zmywam sobie naczynia „albo naleśniki smaaaażę” (to z innej piosenki ;)).

Podczas zimowej wyprzedaży spełniłam kolejne ze swoim marzeń, czyli wprowadziłam do mojej szafy markę Marie Zelie, której reklamy od dawna drażnią mnie na Facebooku. Ta firma ma nieskończenie piękne sukienki, które są także dla mnie nieakceptowalnie drogie, ale instytucja wyprzedaży pozwoliła mi na zaopatrzenie się w dwie sukienki, które wzorami i krojem aż krzyczą „Tak, zostałam wyprodukowana przez Marie Zelie!”. Zobaczcie i chorujcie na kolejne modele razem ze mną :)

Po zakupieniu trzech par butów (skórzane koniakowe botki i skórzane koniakowe półbutki z Zalando Lounge za 100 zł za parę - to jedyna forma koniaku, jaka mi odpowiada oraz buty, jakie 30 lat temu miała moja mama, czyli pięknie ohydne czarne lordsy) doszłam ponadto do niepokojących wniosków, że... mam tyle butów, ile potrzebuję. I zaczyna podobnie być z ubraniami. To na pewno jakaś choroba, która mi przejdzie przy kolejnych wyprzedażach.

Niemal wszystkie rzeczy, które lubię, omówiłam przy okazji moich ulubionych kątów w Internetach, gdzie podzieliłam się moimi łupami do wyposażenia kuchni. Na szczególną uwagę zasługuje jednak na pewno... terakotowy pojemnik na czosnek z Zara Home! Czosnek to król mojej kuchni. A każdy król musi mieć swój pomnik. A więc mam pomnik czosnku w kuchni. Być może jedyny pomnik czosnku na świecie! Na Dzień Czosnku (19 kwietnia! Jest Dzień Czosnku! No szaleństwo!) będę miała gdzie składać dziękczynne wiązanki kwiatów. A na blacie mam mnóstwo miejsca na małą ząbkową defiladę!

Król ma swoją świtę, czyli najważniejsze warzywa w moim życiu – cebulę i ziemniaki. Te dostały nowe, bardzo wygodne domki – metalowe pojemniki na cebulę i ziemniaki. Uważam, że są super, więc się dzielę :)

Lubię to, że udało mi się stworzyć miejsce, gdzie ilość zielonego plastiku i silikonu, z których zrobionych jest milion rzeczy do kuchni, ograniczona jest do minimum. Lubię to, że my queendom opiera się najbardziej jak tylko się da na drewnie, ceramice, metalu, szkle (i kamionce! <3). I lubię także to, że udało mi się skutecznie zaciągnąć lejce na zakupowe szaleństwo w obliczu jeszcze pustych kuchennych szafek. Nie nakupiłam tych wszystkich uroczych kubeczków, 40-elementowych zestawów półmisków ani podkładek pod talerze na każdą porę roku (ale kupiłam pomnik czosnku). Kupiłam tylko to, czego potrzebuję i na pewno będę używać – na gromadzenie pięknych rzeczy, których będę potrzebować w – miejmy nadzieję – eskalacji  swojej przygody jako żona i jedyna kucharka na tym piętrze mam mnóstwo czasu.

Happy End

Naliczyłam wczoraj 3 wiadomości na Spotted Pewne Nie Największe Miasto w Polsce o treści „Szukam kogoś, kto mi zrobi włosy/paznokcie mimo tego całego wariactwa z wirusem” i „Kobiety zrozumieją”. No ja nie rozumiem. Będę przejawy huczenia wiatru między uszami bezlitośnie wyWRRawiać na Facebooku – a rzadko się tak uzewnętrzniam na tym portalu. I nie, nie uważam, że to „namiastka normalności, którą potrzeba sobie zafundować w tym zwariowanym czasie” (przy czym te osoby na pewno nie używają wyszukanego słowa „namiastka”). Jestem bezlitosna w ocenie. Wyjątkowo.

Trafiliście właśnie do miejsca w Internetach, gdzie nie przeczytacie o tym, o czym wszędzie czytacie. Korzystajcie!

Zapraszam dziś na podsumowanie zimy – z pewnym, choć uzasadnionym wyprzedzeniem. Albowiem podjęłam pewien pomysł i mam nadzieję, że rzeczywistość nie ujmie mi zapału :) Chciałabym, żeby podsumowania pojawiały się co miesiąc! Ha! Taka jestem szalona! I zaczynam od marca! Okazuje się bowiem, że lubię i polubiam co kwartał bardzo dużo rzeczy, a czytaniem nie można się tak przemęczać – zwłaszcza, jeśli mamy walczyć z Sami-Wiecie-Czym.

Najbardziej live-changing wydarzeniem tej zimy było stworzenie własnej kuchni na tym piętrze domu, na którym urzędujemy z Moim Mężem z Gitarą. Niniejszym spełniło się (a właściwie zostało spełnione przez wspomnianego w poprzednim zdaniu osobnika, za co publicznie składam podziękowania!) jedno z moich wielkich marzeń (o marzeniach niezmiennie post wisi tu – klik!), czyli posiadanie białej kuchni (tak naprawdę jest ikeowo kremowa, ale moja skala percepcji białości tej różnicy nie ogarnia). Jest tam wszystko, co sobie wymarzyłam (drewniane blaty, stół z białymi krzesłami, białe płytki w cegiełkę, ta półeczka z Ikea, na którą zupełnie nie miałam pomysłu, ale wiedziałam, że na pewno chcę ją mieć), a nawet więcej, bo nie wiedziałam, że o niektórych rzeczach marzyłam (myślę, że te światełka do szafek kuchennych to bajer na miarę podświetlanego barku w PRL-u). Zostałam projektantem i dekoratorem tej przestrzeni, czytając blogi i opracowania na temat kolejności układania sekcji w kuchni (what...) i poszukując kuchennych gadżetów ułatwiających życie (tych, które nie są zrobione z zielonego plastiku lub silikonu jest rozczarowująco mało). Mam wymarzoną kuchnię, w której jest wszystko co najpotrzebniejsze (i toster, który używamy zapalczywie odkąd go dostaliśmy, a który zapewne za 2 miesiące trafi na 3 lata do szafy, by nas uszczęśliwić ponownym pojawieniem się w naszym życiu jak nowy członek rodziny) i na pewno zostanie ona bohaterką jakiegoś pościka, bo już raz zaprojektowałam sobie kuchnię, więc się na tym znam (czekam znów na zaproszenie do „Pytania na śniadanie”).

Z IKEA wywieźliśmy także materac i łóżko, uczyniając sobie tym samym prawidłową sypialnię. Mamy godziwe miejsce, by złożyć nasze spracowane cielska na nocny spoczynek oraz ułożyć do snu wielkiego pluszowego bociana, którego dostaliśmy w prezencie ślubnym. 

Wizyta w IKEA stała się początkiem wielu pozytywnych wydarzeń tej zimy. Tym bardziej cieszy mnie, że nie wynieśliśmy stamtąd tylko połowy magazynu i uszczuplonej koperty, ale także okazję do przyjmowania gości oraz robienia rodzinnych niedzielnych obiadów. Uczyniło mnie to tym samym Monicą z Przyjaciół jeszcze bardziej, bo czerpię szaloną radość z nakrywania do stołu (zwłaszcza korzystając z moich pieczołowicie dobranych elementów zastawy – sumując czas poświęcony poszukiwaniu idealnej solniczki i pieprzniczki spokojnie mogę powiedzieć, że zajęło mi to ze cztery doby :D), przygotowywania jedzenia (zwłaszcza, jeśli mogę do tego użyć świetnych białych garnków z drewnianymi rączkami, których miałam nie kupować, ale były zbyt piękne) i goszczenia ludzi (zwłaszcza, że goszczę tylko tych, których lubię).

Niedługo po tym, jak z parapetu zostały odklejone ostatnie kawałki taśmy malarskiej, pojawiły się na nim doniczki (i osłonki – tak, posiałam rzeczy w osłonkach, ale jestem ogródkową dziewicą, więc mogę być niedoskonała, choć generalnie mogę być niedoskonała kiedy chcę) i powstał mój pierwszy w życiu ogródek. Zgodnie z zaleceniami (niemalże korzystałam z linijki do odmierzenia głębokości umieszczenia ziaren) w ostatnich dniach lutego posiałam pietruszkę i bazylię, wsadziłam cebulkę-dymkę oraz niepewnie dorzuciłam (do ów osłonek...) ziarenka sałaty i szpinaku, nie będąc przekonaną, czy toto urośnie w domu. Okazało się, że sałata i szpinak wystrzeliły pierwsze (to zapewne dzięki posianiu w osłonkach). Na kwiecień i maj – zgodnie z przepisami na opakowaniach – zostawiam posianie oregano i mięty. No i do doniczek (i osłonek) na parapecie dołączyła jeszcze kiełkownica – polecam to!

Zimą byliśmy także na finale Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy w mieścinie, po której trudno spodziewać się czegoś szalonego, a przydarzył się nam tam całkiem szalony koncert zespołu The Magic Juice (którego wokalistę znamy zanim staną się znani). A w walentynki byliśmy na jeszcze innym koncercie zespołu Redford w ramach limanowskiej akcji Jam na Marsie, którą ja zrozumiałam jako „Ja jestem na Marsie” (taka jestem obeznana w terminach muzycznych).

Podjęto także decyzję o reorganizacji mojej starej szkoły podstawowej, do której za moich czasów do sześciu klas uczęszczało jakieś 60 dzieciaków, a teraz jest jeszcze skromniej. Przez Internet obserwowałam lokalne szoł składające się z zaciekłego bronienia instytucji, w której działanie niedługo zaangażowanych będzie więcej nauczycieli niż uczniów oraz zamaszystego, wzniosłego (i bezrefleksyjnego) wymachiwania argumentem dobra dzieci w odniesieniu do placówki, w której nie ma sali gimnastycznej i co do której oferuje się jeszcze propozycję cięcia kosztów funkcjonowania przez oszczędzanie na pomocach naukowych (strasznie mi brakuje w języku polskim słowa ridiculous...). 

Wypisałam listę rzeczy, którymi zajadałam się w te ostatnie miesiące i... to jeden z powodów, dla których postanowiłam zwiększyć częstotliwość dzielenia się fajnymi rzeczami w ramach blogowych podsumowań.

Zacznijmy od zimowego śniadania Ja bez Imienia. Zachęcam do przełamania nawet największych największy awersji do czerwonych i skosztowania połączenia buraczka ćwikłowego i fety, proponuję na kanapce. Jako fanka zdrowych rzeczy, którymi można się pochwalić na Instagramie muszę przyznać, że ten przejaw foodstagramizmu był u mnie zupełnie szczery.

Drugie śniadanie serwuje dzisiaj panna Irena odpowiedzialna za projekt Healthy Omnomnom, dzięki której stałam się niemalże prawowitą użytkowniczką Instagrama (niemalże, bo jeszcze nie założyłam konta swojemu psu i kurom), zaopatrując się w nasiona chia. Zapraszam do filmu z jej propozycją na puddingo-koktajl (klik!, od 3:09, ale i przed, i po tym przepisie jest smacznie, polecam!), który istotnie jest przepyszny (aczkolwiek mi się udaje go dobrze zrobić w 2 na 4 przypadki i nie umiem powiedzieć, dlaczego).   

Obiad otwieramy oczywiście tradycyjnym rosołem, a rosół to przecież chrzest bojowy i rytuał inauguracyjny dla każdej pani kuchennego królestwa (nazywam to queendom!). Zrobiłam po raz pierwszy w życiu prawdziwy rosół w dużym garnku, który samodzielnie odszumiłam, doprawiłam i zaserwowałam.  

Na drugie danie wjeżdżają polędwiczki – i to w dwóch wersjach! Pierwsza to danie, które zażyczył sobie Mój Mąż z Gitarą jego pierwszy posiłek (po rosole, oczywiście, first things first!) w naszej nowej kuchni, czyli polędwiczki w sosie kurkowym (z braków zaopatrzeniowych w naszym Mieście Powiatowym musiałam je importować z odległości 2 h drogi), a następnie polędwiczki z makaronem w sosie szpinakowym, który jedliśmy kolejno przez 3 dni (i ten niecny proceder trwałby nadal, gdyby nie domowe braki zaopatrzeniowe – z tej okazji m.in. posiałam szpinak. Tak,  mieliśmy braki zaopatrzeniowe zanim to było modne).

Na króla deserów wyelekcjonowane zostało z kolei ciasto marchewkowe. A każdy król ma swój tron, więc i podpatrzona po ludziach patera z kokardą została wpisana na listę rzeczy, które obowiązkowo muszą być w kuchni (okazała się ważniejsza od cukierniczki, lejka i okapu). 

Na podwieczorek serwuję egzotyczną wersję jednego z polskich warzyw narodowych, czyli bataty – kuzynki ziemniaków. Polecam je w wersji z tego przepisu – klik! – ale rekomenduję (jak rasowa blogerka) zrezygnować z dodawania pesto. Zachęcam także do spróbowania frytek z batatów – wiadomo, jak coś się nazywa „frytki” to nie może być niedobre. 

Tej zimy w ramach towarzyskiej kolacji u jedynej blogerki, jaką znam na żywo (a o której w drugiej części podsumowania w raczej bliższej niż dalszej przyszłości) po raz pierwszy w życiu jadłam ramen. Tak, chodzą jeszcze po tej planecie ludzie, którzy nie zaszli do japońskiej restauracji by spróbować tej jakże rubensowskiej w treści i fotogenicznej w formie potrawy. Cieszę się, że w końcu i ja spróbowałam ramenu, choć nie są to raczej moje smaki. Nie umiałam się przemóc, by wyjeść to półpłynne jajko (choć w niejapońskim życiu kulinarnym uwielbiam półpłynne jajka!), a Mój Mąż z Gitarą wyżarł mi z talerza prawie całą kaczkę. Po recenzjach reszty gawiedzi mogę rzec, że sam ramen był profesjonalny i smaczny – nie trafił jednak w moje przeżarte czosnkiem kubki smakowe.

Nie mogę nie wspomnieć  jeszcze w ramach podróży przez moje tegoroczne zimowe menu o moim pierwszym świętowaniu Tłustego Czwartku w nowej kuchni (my queendom!). Tłusty Czwartek to generalnie mój ulubiony dzień w roku i jestem gotowa przejechać 2 h drogi (nawet w zatłoczonym autobusie) by zjeść prawilne domowe pączuchy. Tym razem nie musiałam nigdzie jechać (tylko wstać o 6 rano, by zdążyć i z pączkami, i z pracą) i sama zrobiłam sobie ponoć całkiem porządne moje pierwsze pączki.

Gazetka reklamowa Biedronki przypomniała mi także tą zimową porą, jak bardzo uwielbiam ciastka holenderskie. Drogi Producencie Ciastek Holenderskich, jestem wielką fanką Państwa produktu i z przyjemnością zostanę głośną i żywą ambasadorką tego wybitnego wyrobu cukierniczego! 

Happy End       

        

Mam dwie nadzieje na pozytywy związane z Sami-Wiecie-Czym (#alwayslookonthebrightsideoflife): a) ludzie nadal będą się myć b) wszyscy, łącznie z urzędami, się zorientują, jak wiele rzeczy można zrobić zdalnie i już tak zostanie.