Poradnia rodzinna

Jeśli chodzi o poradnię rodzinną to znam tylko wersję klasyczną, czyli trzy spotkania właśnie w takiej poradni. W naszym przypadku skorzystaliśmy ze spotkań w Mieście Powiatowym niedaleko nas – seria spotkań zaczyna się tam chyba co miesiąc w określonym dniu tygodnia. Po prostu przyszliśmy, zapisaliśmy się i odbyliśmy takie spotkania.

Spotkania w poradni rodzinnej w naszym Mieście Powiatowym są darmowe. Choć są darmowe w specyficznym rozumieniu, bo musieliśmy zapłacić 40 zł za materiały.

Większość czasu w poradni rodzinnej spędziliśmy nad wykresikami używanymi w metodzie naturalnego planowania rodziny.

Nie mam nic przeciwko uwzględnieniu tego punktu w planach przygotowania do życia w małżeństwie według zasad wiary katolickiej. Wszak to jedyna dopuszczalna przez naukę Kościoła metoda dająca wpływ na posiadanie lub nieposiadanie potomstwa, zatem zupełnie – nomen omen – naturalne jest to, że instytucje kościelne dbają o to, by każdy chrześcijanin wstępujący w związek małżeński ją znał. 

Dobrze. Tylko czy naprawdę to jest temat, który ma zajmować aż tak znaczny czas przygotowań do małżeństwa? Seks niby nie jest najważniejszy w związku, tymczasem na każdym ze spotkań dotyczącym przygotowania do małżeństwa pojawiał się temat metody naturalnego planowania rodziny. Staliśmy się już tak biegli w rysowaniu i interpretacji tych wykresów, że myślę, że Mój Mąż z Gitarą byłby w stanie wyznaczyć mi dni płodne nawet, jeśli będzie mierzył temperaturę pod swoją własną pachą. I to kalkulatorem. Częstotliwość spotkań z metodą naturalnego planowania rodziny była tak duża, że trochę się obawiałam, czy przed podpisaniem protokołów ślubnych ksiądz nie zrobi nam jeszcze finalnego teściku z interpretacji wykresików.

Nie rozumiem tego – skoro poradnia rodzinna ma nas zapoznać z tą metodą (nawet było spotkanie z pielęgniarką, co uważam za dobry pomysł!), to po co robić z tego jeszcze nie takie znowu krótkie preludium na naukach przedmałżeńskich? Wszyscy biorący ślub kościelny uczęszczają na oba te typy spotkań. Po co to w kółko powtarzać?

Prowadząca spotkania w poradni rodzinnej dodatkowo nie omieszkała poza zapoznaniem nas z metodą planowania płodności akceptowaną przez Kościół (co zupełnie zrozumiałe), przedstawić ogromu wad i zagrożeń wynikających z innych, tych nieakceptowanych metod. Pojawiały się wyniki jakichś badań, wypowiedzi lekarzy i mnóstwo, mnóstwo dowodów anegdotycznych.

Nie jestem osobą szczególnie interesującą się badaniami z dziedziny metod antykoncepcji, ale coś tam czytałam. Mam pewien niepokój, że nie wszystkie przywołane przez panią badania były rzetelne, bo ze swojej strony spotkałam się wcześniej z innymi doniesieniami, ale nie jestem na tyle kompetentna żeby jednoznacznie wydawać ocenę. Jedyne co wiem, że dowód anegdotyczny to żaden dowód, na temat innych przytoczonych dowodów nie mogę się specjalnie wypowiadać. W każdym razie nad mówieniem o tabletkach antykoncepcyjnych, prezerwatywach i innych takich unosił się duch złowieszczości i strachu. I ten przyciszony głos i mina bezradnej, zatroskanej matki...

Mogę ze swojej strony zaznaczyć swoje małe przemyślenie. Aby przekonać kogoś do czegoś wystarczy wskazać tego zalety. Nie trzeba od razu atakować rozwiązań alternatywnych. Tak jak marzy nam się to, jak powinna wyglądać polityka – by ktoś mówił o tym, co chce dobrego zrobić, a nie polegał tylko na tym, co „oni” robią źle.

A przecież metoda naturalnego planowania rodziny ma mnóstwo zalet! Jest... naturalna! Nie wymaga interwencji farmakologicznej – która za każdym razem może nieść skutki uboczne. Jest tania – trzeba notatnika, długopisu i termometru. Jest ekologiczna! Ponoć może być także całkiem skuteczna – tak przynajmniej dowodziła pani z poradni. Jest zatem ogrom zalet – naprawdę nie trzeba się uciekać do opowiadania, jak to koleżance sąsiadki jej siostry zaszkodziły tabletki antykoncepcyjne (to jest dowód anegdotyczny, czyli żaden dowód). Naprawdę nie trzeba wprowadzać tej atmosfery spętania przez złowrogie siły koncernów farmaceutycznych, które sieją śmiertelne zagrożenie i spustoszenie w organizmach milionów kobiet z nowoczesnych społeczeństw.

Albo informacja, że warto wykorzystywać metodę naturalnego planowania rodziny, bo w razie ciąży wiemy dokładnie, kiedy była owulacja, a więc kiedy poczęcie i jesteśmy mądrzejsi od lekarza, który ustala datę porodu na podstawie daty ostatniej miesiączki. No i przecież może się mylić nawet o dwa tygodnie jak się ma nietypową długość cyklu. Tak, bo lekarze nie weryfikują później wieku ciąży i trzymają się kurczowo tej wyznaczonej na podstawie daty ostatniej miesiączki, bo tylko tak trzymają front walki z Kościołem, a przyjaźni z koncernami farmaceutycznymi. I znów to straszenie tymi „onymi”.

Podsumowując cały pakiet startowy młodszego lub starszego chrześcijańskiego małżonka – bardzo bym życzyła przyszłym małżonkom i całej instytucji Kościoła, by ktoś nad zagadnieniem nauk i poradni przedmałżeńskiej usiadł, wyciągnął przez rękaw sutanny wszystkie pompatyczne słowa, nadał temu jakiś porządek (zlikwidować powtórzenia!), zastanowił się, co może się przydać (może zapytał narzeczonych?) i w jakiej przystępnej formie można niezbędną wiedzę podać oraz... uśmiechnął się. I sam uwierzył, że ten czas spędzony ponoć pod czujnym okiem Ducha Świętego można naprawdę fajnie spędzić.

Happy End

Pst. Są jeszcze ponoć jakieś dni skupienia. Jak usłyszeliśmy, że to dni, w liczbie mnogiej, pewnie znowu darmowe i w ramach przygotowań do ślubu to zawzięcie ćwiczyliśmy miny, które miały przekonać proboszcza, że nie potrzebujemy takich dni i nie mamy na to czasu. I że jak chce to możemy zamiast tego w ramach wolontariatu przez pół roku prowadzić wykresy metody naturalnego planowania rodziny 10 wybranym kobietom z parafii – byle tylko w tym nie uczestniczyć... Na szczęście proboszcz chyba sam o tym zapomniał :D

Ostatnio dosyć dotkliwie doświadczam niebezpiecznie nagromadzonych zjawisk pt. "deadline" i chyba już wiem, dlaczego to słowo zawiera cząstkę "dead"... Ale dziś niedziela, a ja od około trzech miesięcy trzymam się postanowienia, że w niedziele nie zajmuję się niczym, co przynosi mi korzyści materialne. A że póki co ten blog takich dogodności mi nie przysparza, więc mogę się spokojnie zająć wystukiwaniem swojej optymalnej dziennej dawki słów na klawiaturze właśnie tutaj. I ogólnie - jako rasowa, choć niedochodowa (i nie przychodowa) blogerka - serdecznie polecam uchylanie się od pracy choćby w jeden dzień w tygodniu. Ja wybrałam niedziele, gdyż pozwala mi to jednocześnie na hołdowanie jednemu z dziesięciu przykazań. No klasyczny win-win!

Kontynuujemy niehucznie rozpoczętą serię ślubną. Kiedy już dowiedzieliśmy się, jak wybrać datę ślubu, możemy przejść do zagadnienia pt. nauki przedmałżeńskie i poradnia rodzinna.

Powyższe zagadnienia dotyczą oczywiście ślubu, na który zwykle decydują się osoby hołdujące dziesięciu przykazaniom - jak ja, skoro się już przyznałam. Ślub cywilny chyba nie wymaga zaopatrzenia się w takiemu podobny pakiet startowy - chyba wystarczy tylko zawiadomić odpowiednie urzędy, że chce się od pewnego momentu nabrać prawo do rozliczania wspólnego PIT-a i zapewnić, że to nie jest trzecia czy kolejna osoba, z którą tego PIT-a chce się rozliczać (albo przynajmniej że osoba, z którą dotychczas rozliczało się PIT-a, jest aktualnie na etapie rozliczania się ze świętym Piotrem, w którego być może nawet się nie wierzy).

Jak ktoś czytał mój poprzedni post z tzw. serii ślubnej na tym moim blogowym poletku to wie, że właściwie... nie mam do powiedzenia nic szczególnie konkretnego, a raczej mam swoje wolne przemyślenia. Tak że jak ktoś się nastawia na jakieś porady ze szczególnym naciskiem na "Jak się od tego wymigać?" to... no, nie będzie. Ale będą inne, miejmy nadzieję, że ciekawe rzeczy!

Nauki przedmałżeńskie

Są takie osoby, które utrzymują, że „odbębniły” nauki przedmałżeńskie w czasie, gdy miały jeszcze bardzo dużo czasu, czyli w liceum. Są osoby, które zdecydowały się na chyba darmową (ale rozumieniu słowa „darmowy” w pojęciu niektórych instytucji okołokościelnych będzie jeszcze potem) serię spotkań, które są organizowane chyba jakoś cyklicznie w parafiach -  i to jest chyba wersja klasyczna. Ja i Mój (wtedy jeszcze) Narzeczony z Gitarą zdecydowaliśmy się na wersję premium, czyli jawnie płatną, ale przyspieszoną, czyli weekendowe nauki przedmałżeńskie. 

Po uwzględnieniu kwestii terminów i logistyki zdecydowaliśmy się na nauki przedmałżeńskie pt. katechezy dla narzeczonych u Paulinów na Skałce w Królewskim Mieście.  Koszt: 100 zł od pary i w odróżnieniu zdaje się od niektórych kursów mogą w nim uczestniczyć tylko właśnie pary – w sensie, nie że można przyjść samemu i „odbębnić” sobie kurs na wypadek, gdyby za chwilę miało się spotkać osobę, z którą chce się wziąć spontaniczny ślub w wiejskim kościółku w Bieszczadach. Opłata obejmuje kawę, herbatę, zwiedzanie pomieszczonka w piwnicach kościoła na Skałce oraz dwa dni skondensowanej wiedzy, po którą inni muszą dreptać do kościoła przez kilka tygodni.

Kawa i herbata była. Pomieszczonko spoko, ale chłodne i niewygodne ławki – trzeba przygotować swetry i dupska. Wiedza – no heh...

Nie uważam, że nauki przedmałżeńskie są niepotrzebne. Dla osób wierzących zawarcie małżeństwa to wielkie wydarzenie, którego doświadcza się jedynie raz i planuje się w nim dotrwać do końca życia. To dosyć hardcorowe założenia. Kurs przygotowawczy do życia w rygorystycznych wytycznych „miłości, wierności i uczciwości małżeńskiej” brzmi jak dobry plan.

Aha. My na naukach przedmałżeńskich dowiedzieliśmy się od prowadzącego księdza, jakich jest pięć greckich słów, opisujących „miłość”, na jakie odłamy dzieli się chrześcijaństwo i czy trzeba wierzyć w to, co mówią święci. To ostatnie było całkiem ciekawe, dwa pierwsze może się przydadzą kiedyś w „Jednym z dziesięciu”. Było kilka momentów przebłysku nadziei, że kurs okaże się przydatny albo chociaż odrobinę stymulujący. Na przykład jak podczas modlitwy w kościele zostaliśmy zachęceni do pomyślenia, jakie mamy marzenia w naszym przyszłym wspólnym życiu, a potem do podzielenia się tym w parach i to był moment naprawdę wzruszający, gdy narzeczeni rozsiani po ławkach w kościele w ciszy szeptali do siebie o swoich pięknych planach. Ja najpierw jednak musiałam się przed tym otrząsnąć ze znudzenia, rozczarowania i zniecierpliwienia, kiedy to się skończy. Był też jakiś fragment z odpowiadaniem na te same pytania i sprawdzaniem zgodności – też fajne i, co najważniejsze, przynajmniej coś robiliśmy... 

Było jeszcze małżeństwo, zaproszone do podzielenia się swoimi doświadczeniami z życia pod jednym dachem i jednym nazwiskiem. To także brzmi jak dobry plan! 

Zapamiętałam z tego tylko kobietę, której sposób wypowiedzi polegał na powtarzaniu i łączeniu w losowej kolejności wszystkich wielkich i doniosłych słów jak „miłość”, „zaufanie”, „piękno”, „wspólnota” i „prawda” tak, że z treści tego, co mówiła nie zapamiętałam kompletnie nic. 

No i na koniec krótki kurs metody naturalnego planowania rodziny. Wiadomix.

Czas na podsumowanie i przemyślenia. 

Jeżeli założeniem tego kursu było sprawdzenie, jak biedniejsza o 100 zł para poradzi sobie zamknięta w chłodnej piwnicy ze słabym Internetem i duchownym, który mówi trochę nie na temat i próbuje być zabawny, to spoko. Ale jeśli założeniem było przygotowanie osób młodych do wejścia na trudną drogę wspólnego życia zgodnie z wiarą, to moim zdaniem udało się umiarkowanie.

Nie byłam uprzedzona i negatywnie nastawiona do tego kursu. Tak jak napisałam – uważam, że taki kurs jest potrzebny. Jest tyle interesujących zagadnień, które można by na nim poruszyć! Sama potrafiłabym wymyślić ze trzy ćwiczenia, które można by przy jego okazji przeprowadzić! Dwa dni ze swoją drugą połówką z Najświętszym Sakramentem prawie za ścianą wraz z przewodnikiem duchowym i małżeństwem, którzy mogą postymulować trochę życie duchowe i podzielić się praktycznymi poradami brzmi naprawdę nieźle! I naprawdę nie trzeba przy tym upychać ludziom w uszach pompatycznych słów.

Tymczasem ten kurs jest organizowany w tym kościele kilka razy w roku i nadal nie ma wypracowanej struktury i nie porusza w przystępny sposób przydatnych tematów. Nawet pozytywnie nastawionym do niego osobom potrafi wszczepić zniechęcenie. Jak już się coś robi – to niech się to robi dobrze. Jak się kogoś zaprasza na dwa dni to warto dbać o to, żeby ten ktoś nie zasnął jak za szkolną ławką. Bo potem takie kursy nawet dla najbardziej pozytywnie nastawionych do kościelnych instytucji stają się tylko obowiązkiem do „odbębnienia”. Zanudzanie ludzi na śmierć i branie za to pieniędzy powinno mieć chyba jakieś miejsce w katalogu grzechów...

c.d.n.

Happy End

Jesteśmy po dwóch dniach jedzenia makaronu z sosem szpinakowym i polędwiczkami. Jedlibyśmy to danie jeszcze i trzeci dzień z rzędu, ale skończył się szpinak. Produkcja najlepszego dania ostatnich miesięcy rusza po następnej wizycie w Biedrze.

Wczoraj w panice i potrzebie zapomnienia o stresie, związanym z koniecznością opracowania w najkrótszym miesiącu w roku największej liczby projektów w historii mojej zbliżającej się do dużego ZUS-u działalności gospodarczej (zamiast robienia projektów, co zdecydowanie skuteczniej powinno zredukować panikę i stres) natrafiłam w Internetach na wideo „73 pytania do Seleny Gomez”. Wideo z 2017 roku, co jasno wskazuje, że moją odpowiedzią na pytanie „Którą przeglądarką internetową jesteś?” jest „Internet Explorer” (may it rest in peace).

Ja też chcę być Seleną Gomez! Nie mówię o aspekcie wizualnym (choć w tym bym akurat chciała być Seleną Gomez...), aspekcie dźwiękowym (w tym wolałabym być na przykład Whitney Houston) czy aspekcie artystyczno-profesjonalnym (w tym jest mi dobrze jako Ja bez Imienia, choć mogłabym być bardziej hybrydą Wisławy Szymborskiej i Margaret Thatcher). W tym przypadku chodzi mi o to, że... ja też bym sobie odpowiedziała na 73 pytania od Vogue’a!

Jako, że mój dotychczasowy kontakt z Vogue’iem to pochwycenie w ręce na 30 sekund pierwszego numeru polskiej edycji w Empiku (żeby mi córka kiedyś nie wypomniała, że nie miałam w rękach historycznego pierwszego polskiego Vogue’a!) oraz przejrzenie go kilka miesięcy później w oczekiwaniu na rentgen uzębienia, próbując znaleźć między reklamami i zdjęciami Anji Rubik z ziemniakami choć trzech linijek litego tekstu (doszłam do wniosku, że nabycie tej gazety to jak kupienie sobie bloku reklamowego w Polsacie na DVD...) – nie mogę liczyć na to, że wkrótce jakiś wysłannik tego pisma zapuka do mych drzwi, żebym go oprowadziła po włościach i zapoznała z przydomowym drobiem. Dlatego kradnę pytania Selenie Gomez. 

Trochę pytań muszę pominąć, trochę skorygować, bo ani w aspekcie wizualnym, ani dźwiękowym, ani artystyczno-profesjonalnym nie jestem Seleną Gomez, więc jak mi zabraknie pytań do tych 73 (dlaczego 73?) to dołożę jakieś randomowe z Internetów. Żeby utrzymać element zaskoczenia. Nie żebym pisała ten post dłużej niż 10 minut i mogła podrasować każdą odpowiedź przed kliknięciem „Opublikuj”. Załóżmy, że każde pytanie jest dla mnie zaskoczeniem i odpowiadam tak, jakbym odpowiadała stojąc wśród przydomowego drobiu i pokazując widok na Mogielicę, rozciągający się nad kupą kompostową.

1. Co robiłaś w momencie, gdy przyszedłem zadawać pytania?

Wykorzystywałam całą energię swojego wątłego, aczkolwiek niekościstego ciała na powstrzymywaniu się od zejścia piętro niżej do Mojej Drugiej Mamy (a pierwszej mamy Mojego Męża z Gitarą) po najprostsze i najpyszniejsze ciasto świata ze śliwkami (tak, właśnie tak rozbudowanie bym odpowiedziała, słowo!)

2. Co robiłaś w ostatnich dniach?

Uprawiałam niemal totalne bamboleo (choć ostro sprzątałam!) w obliczu projektów z pracy do wykonania by wczoraj wpaść w panikę i nadal nic nie robić w temacie projektów, ale przynajmniej z płaczem.

3. Co jest Twoją obecną obsesją?

Przecieranie mojej nowej kuchenki. Nadal, choć obsesja słabnie.

4. Możesz przepowiedzieć, co będziesz robiła za rok?

Babrała się albo w pieluchach, albo we łzach przed deadline’ami projektów.

5. Co robisz w wolne dni?

Dużo korzystam z mojego czytnika e-booków by mieć pewność, że wydatek na niego to niezmarnowane pieniądze. I przyjmuję gości w mojej nowej kuchni.

6. Jakie miejsce na świecie lubisz odwiedzać najbardziej?

Najbardziej lubię Moje Ulubione Miejsce, w którym jestem cały czas #taktrzebażyć.

7. Co kochasz najbardziej w Swoim Ulubionym Miejscu?

To, że jest tu wszystko, czego potrzebuję, a nie ma korków.

8. Najbardziej przyjemna czynność, gdy jesteś w Swoim Ulubionym Miejscu?

Spanie, pieczenie, jedzenie.

9. Z rzeczy, które masz, co kochasz najbardziej?

Moją kuchnię. Nadal czeka na zdetronizowanie przez mój ukochany fotel z Ikea (przyjdę kiedyś po ciebie i cię zabiorę, słodziaku!).

10. Jedna rzecz bez której nie możesz żyć?

Ograniczając się do rzeczy w rozumieniu przedmiotów – pewnie telefon (eh, ta młodzież, dobijająca do trzydziestki). Rzecz w rozumieniu wszystkiego, co jest na świecie, bo nie ma trafniejszego słowa – Mój Mąż z Gitarą. 

11. Jedno hobby, z którego nigdy nie zrezygnujesz?

Pisanie. W końcu tak uporczywie do tego wracam, systematycznie zaniedbując.

12. Jedno hobby, w którym chcesz się podszkolić?

Uczenie się rosyjskiego i/lub czeskiego.

13. Co powiesz swoim 169 obserwującym na Instagramie?

Wiem, że macie dosyć kuchennego spamu.

14. Opisz siebie w 3 słowach.

Bardzo lubię chipsy.

15. Co Cię złości?

Jak ktoś daje mi rady i chce mi pomagać, gdy o to nie proszę.

16. Co Cię najbardziej przeraża?

Że stanie się coś, czego nie będzie się dało naprawić.

17. Najbardziej stylowa kobieta, którą znasz?

Kate Middleton. I księżna Diana. (W poprzednim wcieleniu byłam księżniczką)

18. Trend modowy, z którego nigdy nie zrezygnujesz?

Sukienki z paskiem w talii.

19. Trend modowy, którego najbardziej żałujesz?

Spodnie biodrówki.

20. Trend modowy, który masz nadzieję nigdy nie wróci?

Chciałabym, żeby co drugi sezon nie wracały cekinki i fejkowe diamenciki...

21. Jakie jest twoje ulubione ćwiczenie?

Not found.

22. Najlepsza piosenka do biegania?

Podcasty Imponderabilia Karola Paciorka.

23. Jakiego drugiego języka powinienem nauczyć swoje nowo narodzone dziecko?

Chiński powinien się przydać. O ile epidemia ich nie wybije.

24. Twój ulubiony słodycz?

Zakładając, że chipsy to nie słodycze to ciastka holenderskie. Jeśli chipsy to słodycze to chipsy.

25. Ulubiona rzecz do jedzenia?

Frytki, chipsy i pierogi ruskie, a zatem, sprowadzając do wspólnego mianownika – ziemniaki.

26. Najmniej ulubiona rzecz do jedzenia?

Salceson i zimne nóżki.

27. Deser, bez którego nie przeżyjesz?

Ostatnio to najprostsze i najpyszniejsze ciasto ze śliwkami Mojej Drugiej Mamy (a pierwszej mamy Mojego Męża z Gitarą). I szarlotka z bezą – moje ciasto popisowe.

28. Jakie jest Twoje pierwsze wspomnienie w życiu?

Jak wchodzę do pokoju pełnego gości z własnoręcznie zakitraną kitką z włosów i wszyscy się ze mnie śmieją. Nie mam nawet pewności, czy to się rzeczywiście wydarzyło.

29. Na kogo najbardziej patrzysz w swoim życiu?

Na Mojego Męża z Gitarą.

30. Dobra zasada, której nauczyłaś się od rodziców?

Najpierw obowiązek – potem przyjemność. Zasadę znam, nic nie było o jej stosowaniu.

31. Jaką radę dałabyś sobie w wieku 15 lat?

Nikt na Ciebie nie patrzy tak często, jak myślisz, że patrzy.

32. Rzecz, której nie znałaś kiedyś, a znasz teraz?

Można się sobą zaopiekować. Otulić szaliczkiem, poprawić poduszkę, przestawić lampę.

33. Gdzie widzisz siebie na 10 lat?

W Moim Ulubionym Miejscu w powiększonym zestawie. I w wymarzonym fotelu z IKEA.

34. Jakie seriale teraz oglądasz?

Głupią bajkę na Netflixie, do której siadamy po wezwaniu do pospolitego ruszenia „Ej, oglądamy głupią bajkę?”.

35. Z jaką fikcyjną postacią chciałabyś spędzić dzień?

Z Anią z Zielonego Wzgórza.

36. Fikcyjne miejsce, w którym chciałabyś zamieszkać?

Świat Harry’ego Pottera. 

37. Jaki ostatni film doprowadził cię do płaczu?

Nie płaczę na filmach. Nie płaczę też na pogrzebach. Ale potrafię się rozpłakać, gdy stłucze mi się szklanka w niesprzyjającej fazie księżyca.

38. Film, który możesz oglądać i oglądać?

Zakonnica w przebraniu! #noco

39. Ulubiony film z dzieciństwa?

Lubiłam Kevina Samego w Domu! Nie boję się do tego przyznać! A w trochę późniejszym dzieciństwie – uczyłam się na pamięć pierwszych dwóch filmów o Harrym Potterze i Epoki Lodowcowej.

40. Jakiś ukryty talent?

Umiem bez użycia rąk założyć drugi palec u nogi na największy palec u nogi. (Wiem, że teraz to sprawdzacie pod biurkami ;))

41. Co umiesz powiedzieć w obcym języku?

Ich bin heute nicht vorbereitet – skromne pozostałości po niemieckim. Poza tym umiem całkiem dużo w rosyjskim, trochę mniej w czeskim i jakieś mizerne zdania we francuskim by się znalazły. No i znam dwa pierwsze filmy o Harrym Potterze na pamięć po angielsku (wirtualne zacofanie wczesnych lat dwutysięcznych na wsiach uchroniło mnie przed usłyszeniem polskiego dubbingu do tych filmów...)

42. Największa niespodzianka, jakiej doświadczyłaś?

Coroczną niespodzianką jest dla mnie to, że ktoś daje mi prezent na imieniny. Ja sama zapominam o moich imieniach.

43. Najlepszy prezent, jaki otrzymałaś?

Blender. Własnoręcznie dziergane futerko na ślub. Prostownica. Zatem wszystko, co użytkowe :D

44. Jedna rzecz o Tobie, którą ludzie mogą być zaskoczeni?

Nie cierpię mamusiowych rozmów i mamusiowych tematów. Już mam wymyślone kilka niemiłych odpowiedzi na pytania: „Rodziłaś naturalnie czy przez cesarkę?”, „Karmisz piersią czy z butelki?” oraz „Za naszych czasów to...”. To ostatnie to nie jest w sumie pytanie. Odnoszę wrażenie, że dwa pierwsze to też nie są pytania tylko preteksty do wygłoszenia zupełnie mnie nieinteresującej opinii przez „pytającego”, który chce się wykazać tajemną wiedzą bardziej lub mniej doświadczonej matki. Mam podejrzenie, że będę mamą niesympatyczną.

45. Najgłupsze przezwisko jakie otrzymałaś?

Iśta.

46. Kiedy jesteś najbardziej kreatywna?

Jak mnie ktoś zainspiruje – autor książki, barwny mówca, Vogue i Selena Gomez ;)

47. Jaka jest najlepsza rzecz w Twojej rodzinie?

Odnośnie mojej „panieńskiej” rodziny - wszyscy potrafią prowadzić burzliwe, choć kulturalne rozmowy o polityce, mając jednocześnie bardzo zbliżone poglądy. I wszyscy przychodzą w pełnym składzie na wesela! Odnośnie mojej „nowej” rodziny – jest ich dużo, każdy jest inny i uwielbiam to obserwować. Odnośnie naszej małej rodziny, którą zaczynamy tworzyć – zamierzamy być super i będziemy!

48. Twoja ulubiona piosenka do słuchania w samochodzie?

Ostatnio –  „Bad Guy” Billie Eilish. Zawsze – „QueSi, Que Si” Natalii Oreiro.

49. Jeśli nagrałabyś jedną, sekretną piosenkę to pod jakim pseudonimem?

Ja bez Imienia.

50. Jeśli Twoje życie byłoby piosenką, jaki miałaby ona tytuł?

Ale jestem.

51. Pamiętasz swój pierwszy koncert?

To mógł być Maanam na dniach Miasta, w Którym Rozwijają się Skrzydła (bo tam się robi samoloty).

52. Jaki artysta, którego słuchasz, mógłby nas zaskoczyć?

Lubię Sławomira :D

53. Twoje ulubione słowo wszech czasów?

Żółć. Bo składa się z samych polskich liter.

54. Jeśli mogłabyś wybrać inną karierę, kim byś była?

Prezydentem. Nadal zamierzam, mam to na Bucket list!

55. Co jest na Twojej liście rzeczy do zrobienia przed śmiercią?

Między innymi zostać prezydentem. Reszta mojej obszernej bucket list znajduje się tutaj: klik!

56. Zdradzisz mi jakiś sekret?

Nie lubię, jak ktoś mi dotyka pępka. I sama sobie robię to tylko wtedy, gdy muszę.

57. Powiesz mi jakieś kłamstwo?

Ziemia nie jest zagrożona przez rosnące sterty śmieci.

58. Najgorszy żart, jaki usłyszałaś?

Ostatnio widziałam dużo złych filmików w Internecie w formie żartów.

59. Coś, bez czego nigdy nie ruszasz się z domu?

Telefon (eh ta dojrzewająca, prawie trzydziestoletnia, uzależniona młodzież...)

60. Największy strach?

Boję się burzy, pękających balonów, petard i fajerwerków. Sprowadzając do wspólnego mianownika – głośnych, nagłych dźwięków. I boję się, że jak będę w ciąży to zrobi mi się wypukły pępek! :O

61. Ulubione dzikie zwierzę?

Surykatka!

62. Co aktualnie czytasz?

„Nieautoryzowaną autobiografię”Kuby Wojewódzkiego. 

63. Ulubiony rodzaj muzyki?

Lubię utwory z taką charakterystyczną funkową gitarką. To jest gitarka w stylu Mojego Męża z Gitarą. 

64. Ulubione słowo po angielsku?

Chaos. Pisze się tak samo, jak po polsku, a po angielsku mówi się tak inaczej!

65. Twój ulubiony cytat?

Kiedyś to zbierałam fajne cytaty, a potem zamontowali mi Internet w domu i moje koleżanki odkryły Demotywatory. 

66. Jeśli miałabyś jakąś supermoc, co by to było?

Czekam, aż ludzkość ogarnie teleportację. Zwłaszcza między miejscowościami bez autostrad i dróg ekspresowych, ale za to z dróżkami z zakrętasami, karkołomnie skleconymi skrzyżowaniami i bonusami w postaci krów, ciągników i tropicieli węży wychodzącymi na te dróżki.

67. Twój ulubiony sport?

Siatkówka jest akceptowalna. Nie trzeba dotykać przeciwnika!

68. Twoje największe marzenie?

Systematycznie i mozolnie spełniam je z Moim Mężem z Gitarą.

69. Twój ulubiony piosenkarz?

Jakże bym mogła tym zaszczytnym trofeum Najlepszego Piosenkarza według Ja bez Imienia wyróżnić tylko jednego artystę! Ale to Dawid Podsiadło jest Jednym z Moich Czterech Mężów, Którzy Mnie Nie Znają.

70. Ulubiona kuchnia?

Bardzo mi odpowiada wszystko, co się wydarza w kuchni włoskiej. Makarony, sosy, ciasta, słodkości – to są bardzo pociągające mnie kulinarnie wypadki. 

71. Twoja zaleta?

Baaaaardzo się staram. Unikam robienia rzeczy na „odwal się, pani”.

72. Twoja wada?

Za bardzo się staram? I dlatego się denerwuję? Muszę się też nauczyć mniej emocjonalnie się wyrażać – w sensie niestety negatywnym. 

73. Najlepsze miejsce, jakie odwiedziłaś?

I jakże przyznać tylko jedno trofeum w tej kategorii! Bardzo lubię wracać na... Wawel! :)

Odpowiedziałam na 73 pytania. Tym samym jestem lepsza od Seleny Gomez – niestety, nie sensie wizualnym, ani dźwiękowym, ani artystyczno-profesjonalnym. Bo ona dostała tych pytań tak naprawdę mniej!

Prawdziwie mnie odstresowało i rozerwało to odpowiadanie na pytania – może pora się zgłosić do Jeden z Dziesięciu? :D W lepszym nastroju, zmotywowana, zwarta i gotowa mogę rozpocząć tę orkę na ugorze moich projektów!

Happy End

Ostatnio samodzielnie wykonałam polewę czekoladową zrobioną z czekolady i masła. Zachęcam do owacji na stojąco, co zasługuję!