Zapraszam na amatorską rozprawkę na temat tego, dlaczego minimalizm w podejściu do organizacji swojej przestrzeni (ale i życia! – wszak o ile łatwiej jest znaleźć, a o ile bezpieczniej i legalniej jest posiadać jednego męża!) jest spoko.

Dla mnie minimalistyczne podejście do organizacji przestrzeni jest przede wszystkim korzystne estetycznie. Ja się najbardziej zachwycam miejscami, gdzie „oddycha się bez ścisku gęstych form” i można nabrać powietrza nie wciągając do nosa frędzli z dywanów i kokardek z firan. Tę zaletę jednak uznajmy za bardzo subiektywną, bo „gust jest jak dupa – każdy siedzi na swojej” (jako rzekł Ktoś Mądry) i przejdźmy do tej bardziej profesjonalnej części naszych rozważań, gdzie prezentuje się zalety obiektywne oraz nie używa się słowa „dupa”.

Drugą, a właściwie pierwszą z zalet właściwych minimalizmu w przestrzeni domowej są udogodnienia w kwestii sprzątania i zauważalny wpływ na długość tego jednego z najmniej pociągających obowiązków domowych. W moim domu rodzinnym – jak w każdym przyzwoitym domostwie z potomstwem datowanym na lata 90. – była i meblościanka, i telewizor z dupą (miało nie być już dupy...), i zestaw tych takich ceramicznych figureczek, głównie w kształcie słoni, które funkcjonowały wyłącznie jako magnesy na kurz. Nie cierpiałam tego sprzątać, podnosić, przecierać, ustawiać. Dla mnie ewentualna (i w moim mniemaniu wątpliwa) korzyść estetyczna z tworzenia stroików i kompozycji z porcelanowych figurek, tiulu i fejkowych diamencików nie wynagradza wysiłków, jakie trzeba podjąć, by to wszystko odkurzyć. Wolę mieć mniej udekorowane domostwo, ale sprzątnąć je w krótszym czasie. Ja też za bardzo nie umiem sprzątać, więc nie kładę sobie kłód pod nogi, tak jak niechcąco kładła mi Moja Pierwsza Mama (a druga mama Mojego Męża z Gitarą) w domu rodzinnym. Z pewnym miłym zniecierpliwieniem czekam na sprzątanie naszego przyszłego salonu, gdzie w kwestii planów organizacji najfajniejsze jest to, że... nie planujemy za wiele. Ja mam swój dziwny katalog przyjemnych obowiązków domowych, do których należą prasowanie i ścieranie mojej nowej kuchenki i mam podejrzenie, że przecieranie nowych niezagadżetowanych półek może do tego katalogu dołączyć (to nie jest deklaracja, Mój Mężu z Gitarą!).

Po trzecie, a właściwie po drugie – jako rzecze klasyk: „Why? For money”. Minimalizm wpływa na długość sprzątania i na szerokość portfela (choć może teraz – na długość zapisu na rachunku bankowym). Dzięki temu, że przez dział z dekoracjami i zestawami garnków czy noży kuchennych (przypomnę z poprzedniegoposta, jakby ktoś przeoczył tę błyskotliwość i zgrabność językową, mam jedynie trzy noże: wypaśnik-zapaśnik, nóż-komandos oraz nóż-skurczybyk) mogę przejść sobie tak: klik!, prawdziwie oszczędzam. Tym samym mam więcej funduszy na chleb i ciastka, rożki czekoladowe w lecie, a w ostatnim czasie - na bataty (bataty są super!). 

Opcja minimalistyczna jest także bardzo bezpieczna dla kogoś takiego ja jak ja, kto nie ma zmysłu artystycznego i nie posiada talentu umiejętnego łączenia rzeczy ze sobą. Wydaje mi się, że takim beztalenciom wnętrzarskim jak ja łatwiej jest nieładnie zagracić przestrzeń niepasującymi do siebie rzeczami niż jej nie dociążyć przedmiotami tak, że pokój wygląda jak hala produkcyjna, na której hula wiatr, a nuda „echem odbija się od ścian”. Ponadto jak się korzysta z trzech kolorów w organizacji przestrzeni to trudno o wnętrzarskie faux pas ;) 

Bariera umysłowa blokująca myśl o tym, że mogę mieć więcej niż jedną na przykład cukiernicę, sprawia, że poszukuję przedmiotów idealnych i bardziej jestem skłonna do szastnięcia mamoną na rzeczy droższe, lepszej jakości, idealnie dopasowane albo bardziej ekologiczne. Wszak będę miała jedną cukiernicę aż dokończy swojego żywota (zapewne w jakichś zupełnie nieromantycznych okolicznościach), więc mogę wydać na nią więcej niż 5 złotych by dobrze pasowała do mojej kuchni, była ładna, estetyczna, funkcjonalna, zrobiona z eleganckiej ceramiki, a nie z plastiku, a do tego wyprodukowana przez polską firmę* - tak, to wszystko naraz!

Minimalizm w ogóle wpisuje się w nurt ekologii (nie ekologizmu – komuś chyba strasznie przeszkadza, że ktoś inny zwraca mu uwagę, ojej albo robi fajniejsze rzeczy w jakimś zupełnie innym aspekcie życia i ludziom się to podoba i strach, że jego fajne rzeczy z zupełnie innej dziedziny przestaną się podobać, okurcze). Zakłada wszak posiadanie raczej niewielkiej liczby przedmiotów, co ograniczonym zasobom naturalnym, jakości powietrza czy górom odpadów jest raczej na rękę (gdyby te pojęcia miały ręce, ofkors). Ponadto jak ktoś buduje swoje minimalistyczne gniazdko w oparciu o bardziej ekologiczne materiały – na przykład o drewno, a mniej o plastik (to jeden z powodów, dla których nie lubię nowoczesnych wnętrz...) – to już w ogóle Ziemia powinna się kręcić radośniej. 

Inni powiedzą, że gospodarka tak radośnie nie będzie się kręcić, gdy duża część ludzi stwierdzi, że „walić to, potrzebuję tylko jednej cukiernicy!”. I tu moglibyśmy płynnie przejść do minusów, choć ja akurat uważam, że minimalistyczne podejście do życia i ogarniania przestrzeni może mieć negatywny wpływ na gospodarkę co najwyżej chińską. Bo minimaliści chętniej znajdą sobie dobrej jakości przedmioty, za które oddadzą nawet i miliony monet – i tu pole do popisu dla tak rzetelnych i porządnych przedsiębiorców, czyli zupełnie takich jak ja (ja niczego nie produkuję poza analizami, raportami i tekstami, niemniej jednak jestem rzetelna i porządna, zapraszam do współpracy!).

*przedsiębiorstwo

Happy End

Dlaczego cukiernica? Bo kupiłam wczoraj cukiernicę w Internetach. I nawet dorobią dla mnie w modelu ze strony internetowej otwór na łyżeczkę zupełnie za darmo (no bo wiadomo, że cukiernica bez otworu na łyżeczkę to nieporozumienie). A z innego sklepu internetowego dostałam pięknie zapakowaną paczkę z mydłami na prezent oraz gratisy w formie kosteczek... No właśnie musiałam napisać maila z pytaniem, czym są te kosteczki – czy to kawałki mydła, czy wosków zapachowych czy – w najlepszym wypadku – czekolady! Jak poradzić sobie z takim nadmiarem szczęścia od rzetelnych i porządnych przedsiębiorców z Internetów??

Potknęłam się ostatnio na YouTube o kanał Sarah Therese. Otrzepałam się po tym potknięciu, wzięłam ten kanał w dłonie, przyjrzałam się i zobaczyłam, jak ktoś totalnie wyjął mi z głowy moje myślenie i zrobił z tego filmiki (i dołożył weganizm). A już w szczególności wyraził wiele moich poglądów na to, jak się odnoszę do organizacji przestrzeni w domu.

Jako, że teraz mam co organizować i pracujemy nad tym mniej lub bardziej intensywnie (po zakończeniu projektu pt. „Kuchnia” zaczęły się prace koncepcyjne nad projektem pt. „Salon”, a Mój Mąż z Gitarą dodatkowo pracuje nad projektem uzupełniającym do projektu „Kuchnia”, który można nazwać: „Tak, potrzebujemy tej rurki nad kuchenką, przykręćmy ją, mimo, że jeszcze nigdy nie zapaliłem dwóch palników od kuchenki jednocześnie i nie wiem, gdzie w tym pomieszczeniu trzyma się sól”) – o urządzaniu domu wiem coraz więcej, nie tylko z teoretycznego punktu widzenia. I urodziło mi się przy tym sporo przemyśleń, a impulsem do ich zebrania i przedstawienia światu była właśnie Sarah Therese.

Dowiedziałam, się bowiem, że tak w głębi mojego niepozornego jestestwa jestem... MINIMALISTKĄ! 

No w końcu i ja jestem modna!

Czym się to objawia?

Moja autorska definicja minimalizmu brzmiałaby mniej więcej tak, że oznacza to, że każdy przedmiot, jaki się posiada, ma swoją funkcję i jest użyteczny. W ostatnim czasie zatraciłam potrzebę posiadania rzeczy tylko dlatego, że są ładne. Te kilka(naście) minut przed kasą (a najczęściej – przed kliknięciem w „zapłać”) spędzam na głębokich rozważaniach filozoficznych, których sednem jest pytanie: „Czy ja rzeczywiście tego potrzebuję?”. I często odpowiedź brzmi – nie. Bo nie potrzebuję tak naprawdę kolejnych dwóch nieskończenie pięknych kubków – mam kilka innych kubków, w których kawa smakuje tak samo, a nie odwiedza mnie zbyt często naraz więcej niż cztery osoby. Nie potrzebuję specjalnej podkładki pod łyżkę podczas gotowania – tę rolę z powodzeniem może pełnić mały talerzyk (akurat podkładkę pod łyżkę mam, bo dostałam w prezencie – bożonarodzeniową, dzięki temu będę świętowała narodzenie Jezusa cały rok). Nie potrzebuję siedmiu różnych zestawów ścierek kuchennych, aby mieć inne na każdą porę roku i fazę księżyca – potrzebuję ich tyle, żeby móc zetrzeć, co trzeba zetrzeć, a mieć zapas na czas prania tych, które wyrobiły już swój etat. Nie potrzebuję całego zestawu noży – ja akurat nie, bo mam jeden duży wypaśnik-zapaśnik ceramiczny nóż do chleba i wędlin, mniejszy z IKEA nóż-komandos do zadań wszelakich oraz mały nożyk-skurczybyk do warzyw i mając na koncie już kilkanaście obiadów w nowej kuchni właśnie tylu noży używałam (sorry, skurczybyk jeszcze nie wychylił ostrza z szuflady). 

Nie potrzebuję – więc nie mam. Ludzie często wydają swoje pieniądze po to, by zaimponować ludziom, których najczęściej nie lubią (to cytat z Kogoś Mądrego). Staram się takie myślenie u siebie ograniczać i zastanawiać się, jakie są motywy moich zakupów.

To nie jest tak, że nie mam zupełnie rzeczy ładnych, a nie do końca użytecznych. Wymarzyłam sobie półeczkę w kuchni z IKEA – bez specjalnego powodu, ale... okazała się użyteczna, bo wisi na niej rękawica kuchenna i pojemnik na mokre sztućce oraz jest miejscem spoczynku dwóch pojemników (w jednym z nich jest sól, Mój Mężu z Gitarą!). Kiedyś kupiłam – także w IKEA – lampkę nocną z materiałowym kloszem, bo mi się bardzo spodobała i... fajnie się sprawdza w wieczory, gdy duże światło to za dużo, a brak światła to za mało (na przykład przy oglądaniu filmów). Odpatrzyłam od siostry Mojego Męża z Gitarą śliczną paterę na ciasto ze wstążką i bardzo chciałam ją mieć – mam i robi ona świetne miejsce na podanie okrągłego ciasta marchewkowego. 

Po drugie – skupianie się na tym, żeby przedmioty, jakie posiadam były użyteczne sprawia, że zbędne się okazuje posiadanie rzeczy w liczbie więcej niż 1 (jakie mam pojedyncze rzeczy oraz czego nie kupuję to tematyka dwóch filmów Sarah Therese – na pewno też napiszę takie posty; tamte filmiki są po angielsku, może ktoś czegoś nie zrozumie, to ja w swojej wersji się rozpiszę w bardziej przystępny dla Polaka sposób, nie żebym ściągała od niej ;)). Dlatego poświęcam sporo czasu, na znalezienie rzeczy idealnych, które będą maksymalnie funkcjonalne, dobre, ładne i będą mnie długo cieszyły (nie tylko pod względem estetycznym – bo to implikuje wybieranie klasyki, ale i pod względem praktycznym – a to implikuje wybieranie rzeczy porządnych). Nie kupuję pod wpływem impulsu (ciężko, jeśli zakup poprzedza wewnętrzny dyskurs filozoficzny o użyteczności), a dokładnie sprawdzam, jakie opcje są dostępne i jaka będzie najlepsza. Chyba z tydzień szukałam idealnego pojemnika na pranie (znalazłam – drewniany, dwie komory z materiału, można wyprać, półeczka na górze – polecam, tu jest – klik!), idealnego chlebaka (po czym się okazało, że nie jest idealny – jeśli myślicie, że będziecie używać zdejmowanego wieczka chlebaka jako deski do krojenia to, spoiler alert!, nie będziecie) albo idealnych pojemników kuchennych. Uciążliwe to, ale mam satysfakcjonujące poczucie, że posiadam rzeczy, które są najlepsze z możliwych z najlepszym możliwym stosunkiem jakości do ceny i mogę się nimi cieszyć na maksa.

Po trzecie – nie kupuję bezużytecznych dekoracji i pamiątek. Nie rozumiem w ogóle, po co ludzie stawiają sobie po półkach i szafkach te wszystkie figurki, stroiki, świecidełka, miliony ramek na zdjęcia. Nie rozumiem, po co to kupować. Główną funkcją takich przedmiotów jest zbieranie kurzu – a ja nie lubię sprzątać. Nie ma to innych funkcji. Ktoś powie – dekorują pomieszczenie. Każdy ma swoje poczucie stylu i gust – w moim guście są przestrzenie, czystość i prostota, to uważam za piękne (dlatego tak lubię IKEA stajl! :D). Rzeczy w stylu figurek i dekoracji mam tylko z prezentów. Wyjątkiem są świeczki – niestety, miłość do świeczek mi wróciła. A jak już ktoś chce dekorować, to można to robić przedmiotami użytecznymi – wazonami (czasem się dostaje kwiaty – zwykle nie więcej niż trzy bukiety jednocześnie, więc nie potrzeba całej kolekcji), lampami, zastawą stołową (moja patera!). Po cichu dodam, że także świeczkami ;)

To, co się wiąże z poprzednim zagadnieniem – nie mam potrzeby stosowania sezonowych dekoracji. Jaki jest sens posiadania rzeczy, która jest widoczna przez miesiąc w roku, a przez kolejne jedenaście miesięcy trzeba ją gdzieś kitrać po szafkach? Ponownie – mam kilka sezonowych rzeczy, które pochodzą z prezentów. Nic więcej nie potrzebuję. Nawet nie potrzebuję tych prezentów. To miłe, ale zupełnie niekonieczne.

Myślę, że łatwo mi być minimalistką, bo mam całkiem mało marzeń materialnych. Chciałam mieć białą kuchnię – zdarzyło się, jestem niesamowicie szczęśliwa z tego powodu i wszystkim wysyłam zdjęcia i jestem taka dumna z tego, że wyszło to tak fajno. Chciałabym kanapę na nóżkach w salonie. No i wiadomo – ten fotel... (mamusia kiedyś przyjdzie po ciebie, trzymaj się!). A poza tym... Moim marzeniem jest raczej, żeby mieć pokoje pełne przestrzeni, stylowe, bez zbędnych kurzozbieraczy. 

Innych marzenia są bardziej bujne widocznie. Inni lubią się otaczać rzeczami i bibelotami (widocznie bardziej lubią sprzątać niż ja). Ja w minimalizmie widzę mnóstwo zalet (o tym będzie kolejny post, stay tuned, może kogoś przekonam! ;)).

Happy End

Podczas pełnej wrażeń wycieczek do Miasta Powiatowego, gdzie zdarzyła się historia z kartką z ostatniego Happy End, zdarzyła się (i to nie pierwszy raz!) jeszcze jedna rzecz – do autobusu, którym jechałam, wszedł pan i z dwoma osobami (w tym z kierowcą) głośno rozmawiał o polityce i wychwalał miłościwie nam panujących. Zaczynam mieć podejrzenie, że ktoś tych ludzi wynajmuje, żeby w komunikacji zbiorowej siali propagandę. I uważam, że... to by był genialny pomysł na wiarygodną i nienachalną kampanię polityczną!

Szklana pogoda, czyli moje ulubione kąty w Internetach

Zakończyliśmy oglądać Dom z papieru i... złapała nas serialowa pustka. Ja zapełniałam ją pracą, Mój (jeszcze wtedy nie) Mąż z Gitarą - Wikingami, ale potem i to się skończyło. Próbowaliśmy Peaky Blinders i Osadzonego, ale do niczego nie przyrośliśmy na długie godziny przed ekranem tej jesieni.

Jesienią przy desce do prasowania zaczęłam oglądać kolejny sezon The Crown. Nadal jest to przepiękny serial, który igra z moją chęcią pobycia królewną. Po zmianie aktorów książę Filip nie jest już tak bardzo podobny do „oryginału”, ale tym razem zachwycam się niesamowitym podobieństwem księżniczki Anny. Jak oni to robią?? Przecież nie wystarczy znaleźć taką samą osobę – ona jeszcze musi jakimś szczęśliwym trafem być aktorką, najlepiej jeszcze dobrą!

Księga życia kart ma sto, czyli ulubione książki

Odkąd przestałam polować na książki w bibliotekach, bo mam czytnik e-booków i korzystam z Legimi, czytam dużo więcej dużo fajniejszych książek. By nie spojlować corocznego posta o książkach, wymienię tutaj trzy, które tej jesieni podobały mi się najbardziej. 

„A ja żem jej powiedziała...” K. Nosowska – uwielbiam styl pisania tej pani! I to moja (nie że moja, ale przeczytana przeze mnie) Książka Roku 2019. 

„Mazel tow. Jak zostałam korepetytorką w domu ortodoksyjnych Żydów”J.S. Margot – to było superciekawe! Świetnie było oczami narratorki zaglądnąć do domu ludzi, którzy żyją inaczej niż my według swoich czasem dla nas absurdalnych reguł. 

„1945. Wojna i pokój” M. Grzebałkowska – niesamowicie doceniam ogrom pracy, jaka została włożona w tę książkę, opowiadającą o tym, jak wyglądało życie po wojnie. Polecam miłośnikom historii!

Damą być, czyli babskie sprawy

Kupiłam suknię ślubną. A wcześniej – i tak powiedziała sama pani z salonu! – są zaprojektowałam. Moja suknia ślubna była niemodna – nie było ani piętnastu warstw tiulu, nie była w odcieniach różowobrzoskwiniowych, nie była skromną boho kiecunią pt. „Dzień dobry, poproszę trochę ślubu”, nie miała misternych koronek dzierganych przez belgijskie zakonnice (kto wie, ten wie) ani nie świeciła kryształkami Swarowskiego czy też ich biedniejszymi siostrami - cekinami. Uparłam się na suknię z gładkim dołem. W każdym salonie takich sukni jest maksymalnie dwie i zwykle poza pięknymi, zamaszyście zawijającymi spódnicami (pisałam, chęć bycia królewną) miały one brzydkie, ciężkie albo kiczowate góry z tymi wszystkimi kokardkami, cekinami i koronkami. Aż znalazłam suknię z najpiękniej skrojoną spódnicą i górą, którą dało się łatwo przerobić do modelu „2 razy V”, czyli proste wycięcie w przodu i z tyłu w szpic. Co ja będę gadać – jak moja kolekcja zdjęć z wesela będzie liczyła więcej niż dotychczasowe 5 zdjęć od znajomych (a niby wszyscy chodzili z komórkami!) to pokażę! 

Poprawiania pierwszego dnia imprezy dokonałam już na pełnej. Cztery warstwy tiulu w jesiennych kolorach na długiej spódnicy, którą kupiłam tu: klik! i polecam! 

Było także polowanie w Czarny Piątek, z którego przywlokłam (rękami kuriera) do jaskini płaszczosweter w kratę, który następnie nosiłam przez kilka dni z rzędu, a Mój Mąż z Gitarą nadal mu imię Burberry. Z innych rzeczy, o których pisałam w tym poście, to kupiłam fajne mydła do ciała, redukując zużywany plastik oraz biżuterię ślubną od firmy Dream Twig. 

Kocham to, co lubię, czyli pozostałe rzeczy

Tę jesień bezpardonowo wykorzystaliśmy. Stwierdziliśmy, że skoro już tak rebeliancko potraktowaliśmy termin naszego ślubu i wybraliśmy ten nieślubny listopad to warto się tym zainspirować i zrobić ślub i wesele w stylu jesiennym. Jesienne kwiaty przewijały się na papeteriach i na stołach, w kloszach ze świecami znalazły się orzechy, były liście na stołach i liście... w ślubnej biżuterii (a nawet jedna z naszych gościń wpisała się w klimat, sama zakładając liściaste kolczyki!). Mam nadzieję, że fotografka zrobiła dużo zdjęć, bo bardzo chętnie się tym wszystkim podzielę! Warstwę artystyczną naszego wielkiego wydarzenia wspierała Justyna z Just Proud Decorations.

Dostaliśmy dużo miłych i fajnych prezentów. Kawalerzyści z wieczoru kawalerskiego podarowali nam bon do biura podróży, a ja dostałam bon do salonu kosmetycznego. Moja ciocia nadwyrężała sobie oczy nad dzierganiem dla nas obrazu haftowanego krzyżykami, a ciocia Mojego Męża z Gitarą wychodziła sobie nogi, by zorganizować dla nas tradycyjną u niej ikonkę. Dostaliśmy kubeczki dla pary, z których codziennie korzystamy, a dodatkowo pasują nam do naszej nowej kuchni! (to będzie pewnie główny temat podsumowania zimy ;)). Nie ma alkoholu, którego byśmy nie mieli w naszych zapasach albo którego byśmy nie mieli, a już nie wypili. Od Naszych Ulubionych Znajomych dostaliśmy pluszowego bociana, który ma nam przynieść... szczęście w powiększaniu naszej rodzinki. 

A tak najbardziej tej jesieni lubiłam to, że wokół mnie byli niemal wszyscy, których lubię. A już najbliżej, zupełnie na legalu – osoba, którą lubię najbardziej!

Happy End

Ostatnio w jednym z urzędów w związku ze zmianą danych osobowych czekałam sobie pod pokoikiem – bo już ktoś był w środku. Przyszedł pan (wyglądał na stałego bywalca tego pokoiku – współczuję, bo to była kasa) i powiedział, że nie ma co siedzieć na zewnątrz, bo kolejka jest w środku. Weszłam i zamykając drzwi zobaczyłam kartkę: „Kolejka do kasy obowiązuje w pomieszczeniu”. Tak, ta kartka była w tym pomieszczeniu. Nie na zewnątrz, w środku. Urząd pełną gębą.