• Można się złościć, płakać i być smutnym. To nie są najfajniejsze rzeczy na świecie, ale takie rzeczy też są i wolno takie rzeczy mieć. Brzydka ryba pod nazwą psychrolutes marcidus (nie googlujcie) też jest i wolno jej być. I wszystkie obowiązki domowe (poza praniem, bo pranie jest spoko!) też są i niestety wolno im być i trzeba je robić -.- Tak jak czasem trzeba robić złość, płacz i smutek. Dla oczyszczenia #metaforamilion

• Jak już się złoszczę, płaczę i jestem smutna, to nie znaczy od razu, że od tego momentu wszyscy, którzy byli świadkiem tych skandalicznych sytuacji nie będą mnie lubić. Odkrycie tego było – słowo daję – jak odkrycie nowej planety! Albo dowiedzenie się, że można gotować parówki bez tych śmiesznych folijek i się nie parzyć przed jedzeniem!

• Co więcej – jak już się zrobi złość, płacz i smutek w obecności – kiedyś o zgrozo! – innego człowieka to jakoś tak bliżej się jest do tego człowieka. I jest się prawdziwym. Mam na myśli to, że zezłoszczony i spłakany człowiek jest prawdziwszy od zaciskającego zęby w optymistycznym uśmiechu „Ależ skąd, nie wkurza mnie to, że przejechałeś jak pomylony przez to rondo w Limanowej i byłam pewna, że zaraz uderzymy w znak i moja buźka będzie brzydsza o nieco więcej niż tylko ten pryszcz na czole, który mi nie schodzi”.

• Ludzie się na mnie nie patrzą i nie oceniają. Nie jest tak, że wszystkie obecne trzy pary oczu patrzyły się na mnie ostatnio w biurze, gdy źle włożyłam baterie do myszki i na zarządzie w poniedziałek właściciele tych oczu komisyjnie stwierdzą, że „no, idiotkę zatrudniliśmy, nie warta tych pieniędzy, lepiej zatrudnijmy sobie jakąś małpę albo studentkę socjologii” (nie chcę niniejszym nikogo urazić!). W autobusie, na ulicy i na dworcu ludzie też się na mnie nie patrzą i nie oceniają.

• A nawet jak się patrzą i oceniają – to co z tego. Bo wiem, że czasem patrzą i oceniają – sama tak robię. Jak ja ostatnio, gdy w autobusie jechała kobieta z włosami uformowanymi w kształt kapelusza (przysięgam...). No patrzyłam się. No i co z tego? Jej się widocznie podobała jej kapeluszofryzura. A mi się podoba chodzenie w dresie do Żabki i wymyślanie historii po drodze w głowie i – mam takie podejrzenie – robienie do nich min w realu.

• A jeśli nawet już się popatrzyli i ocenili, że nie umiem wkładać baterii do myszki – to nie jest tak, że mnie wyśmiali i kolegialnie stwierdzili moją niepojętność. Znakomita większość ludzi nie tylko fizycznie, ale i mentalnie wyszła z gimnazjum i jej ulubioną rozrywką nie jest wyśmiewanie wpadek innych ludzi.

• No i są wpadki. I błędy, i gafy. Śmieszna sprawa, bo samą siebie oceniam jako osobę wyrozumiałą dla innych. A dla siebie nie umiałam być wyrozumiała i biczowałam się (ok, czasem nadal to robię) za najmniejsze potknięcia. Jak wtedy, gdy pomyliłam się w pracy i niechcąco rozwaliłam całe spotkanie z partnerami projektu moim kolegom. No zdarzyło się. A przecież mogłam być bardziej uważna itd. Ale nie byłam. Stało się. Co więcej - każdemu się zdarza! I potem to anegdoty są, o których można pisać na blogu :)

• Trzeba rzeczy przeżywać, a nie je zakopywać. Moja traumą z dzieciństwa była historia, w której to nawet nie ja byłam winna. Jakieś chłopaki (znaczy – ja wiem kto!) śmiały się ze mnie na turnieju gry w unihokeja w podstawówce, ja się rozpłakałam, a oni musieli mnie przepraszać na forum, przy wszystkich. Pierwszy raz od tego czasu opowiedziałam tę historię dopiero mojej Pani Wspomożycielce w wieku dwudziestukilku lat. I płakałam że hej. Ktoś mi powiedział (znaczy – ja wiem kto!) – po co rozdrapywać stare rany na tej terapii. Może po to, żeby je zobaczyć, zbadać, oczyścić i zagoić?

• Można się przyznać, że się nie wie. I poprosić o pomoc. Można się przyznać, że jest się zawstydzonym. Że się czuje się (o.O) zagubionym. Że potrzebuje się więcej informacji, żeby czuć się pewniej. Kiedyś w przedszkolu malowaliśmy farbami i z mojego pędzelka po kolei wylatywały włoski tak, że prawie żaden już nie został. A mi było się tak wstyd to tego przyznać, że uparcie byłam gotowa malować samym tym patyczkiem. Tak się bałam poprosić o pomoc. A to nic strasznego!

• Porównywanie się z innymi jest bolesne i bez sensu, bo zawsze znajdzie się ktoś, kto lepiej śpiewa, pisze bloga i dzierga pokrowce z muliny na telefony (chyba nie ma takich rzeczy...). I bywa niewymierne, bo ktoś może moim zdaniem lepiej pisać bloga, bo mi się bardziej podoba jego styl, a ktoś inny może stwierdzić, że w ogóle nie rozumie co ten koleś pisze i bardziej przemawiają do niego moje metafory z praniem i gotowaniem parówek w tych śmiesznych folijkach (a raczej bez).

• I porównywanie się jest... łatwe. Bo to bardzo prosty sposób określenia swojej wartości – na podstawie tego, jak wypadam w relacji z innymi. I koniecznie z dodatkiem informacji o sobie od innych – co ktoś inny o mnie mówi! Budowanie poczucia własnej wartości na podstawie własnych przekonać jest trudne as hell! Ja czasem nadal nie umiem – mimo 3,5-rocznego szkolenia!

• No bo to, co inni mówią o nas i o innych obiektach we wszechświecie nie jest wyznacznikiem. Warto i trzeba mieć własne przekonania. To też trudne – jak to piekło (żeby już nie stosować zapożyczeń ;)).

• Nie można wszystkiego zaplanować i przywiązywać się do tych planów. Warto być elastycznym, bo jeśli coś nie pójdzie zgodnie z planem – to nie znaczy, że będzie źle. Będzie tylko inaczej :)

• Nie zawsze trzeba robić tylko praktyczne rzeczy, które koniecznie muszą się przydać i z których się coś konkretnego ma. Można robić rzeczy, które się lubi – na przykład pisać bloga bez większego celu albo pójść na kurs czeskiego, bo to śmieszny język. (A ostatecznie i tak nie wiadomo, co się komu w życiu przyda – na przykład można spotkać lektorkę czeskiego, która umówi cię na spotkanie biznesowe – sprawdzone info!)

• W ogóle trzeba robić rzeczy, które się lubi. I trzeba robić rzeczy, które się chce. I nie robić rzeczy, których się nie chce. I bardzo się cieszę, że zaczęłam tak robić! Zatem jeżdżę na rowerze - gdy chcę, gotuję dobre rzeczy - gdy lubię, nie gotuję wcale - gdy nie mam ochoty, kupuję sobie ładne rzeczy - gdy mi się podobają, nie robię nic – gdy chcę właśnie robić nic. Trochę mnie to gubi, bo lubię pracować, kiedy chcę, a powrót do biura w pewnym wymiarze czasu odczuwam jako zagonienie mnie w jakiś nienormalny kierat, którego symbolem ucisku jest budzik nastawiony na 6:07. Ale mam swoje bezpieczniki swobody nawet w pracy ;)

• Trzeba upominać się o swoje. Nawet o czas przy kasie w supermarkecie (mogę pakować zakupy tak długo jak trzeba – nie muszę swoich dwóch pękatych toreb pakować szybciej niż paniusia przede mną dwóch batoników i portfela w panterkę), o 5 złotych komuś pożyczone (a niby nie pieniądze), o wypite bez pytania przez koleżankę kilka kropel najlepszego na świecie soku malinowego (i zostawienie pustego słoika...), o uwagę, o należne mi informacje, o prawdę.  Bo nie ma granicy ważności, od której sprawy są na tyle ważne, by o nie się ubiegać.

• I zasługuję na wszystko, co dobre. Zasługuję na to, żeby nie być okłamywaną, poniżaną i lekceważoną, a na to, żeby być ważną, dostrzeżoną, zaopiekowaną i kochaną.

• Aczkolwiek osobą, dla której mam być najważniejsza, która ma mnie dostrzegać, się mną opiekować i kochać jestem na sama :) Nauczyłam się by nie szukać akceptacji, uwagi i miłości nie tylko w innych, ale przede wszystkim w sobie :) To ja muszę ze sobą wytrzymać całe życie :)

Niniejszym należy się wszystkim, którzy tu przycupują przy mnie czasem, mały upgrade, co się wydarzyło od ostatniego posta, który był - omatkoicórko - w październiku!

W sumie nic spektakularnego się nie wydarzyło... Zaczęłam tylko: pracować w nowym miejscu (nawet dwa razy!), uczyć się czeskiego (to jak kupić sobie karnet na kabaret dwa razy w tygodniu! <3), chodzić na fitness (i nie jest to aż tak bardzo olaboga!), opiekować się pewną rudą brodą (if you know what I mean), mieszkać w nowym miejscu (pożegnawszy Moją Willę, a powitawszy Komórkę pod Schodami) oraz... mieć kontrolę nad swoim nie takim znowu nędznym żywotem.

Sponsorem mentalnym dzisiejszego posta jest Hania Es - jedna z moich ulubionych youtuberek, która nagrała ostatnio filmik pt. "Do tego, kto myśli o samobójstwie" (klik!)

Spokojnie, spokojnie - ja nigdy nie miałam ambicji zostać samobójczynią. Jednakże opowieść Hani na temat tego, w jakim stanie była ona w trakcie swojego procesu (de)rekrutacyjnego na stanowisko umarłej z własnej woli przypomniało mi mnie - Ja bez Imienia - nawet niecały rok temu.

Przedstawię mały rys historyczny. Ten niecały rok temu zostałam zwolniona z pracy nie ze swojej winy, nie mogłam długo znaleźć nowego źródła dochodu na chleb i ciastka, rok wcześniej długoletni Pan M. postanowił być niedojrzały gdzie indziej, po drodze wpadłam w przepaść nieodpowiedniego spojrzenia na trochę zbyt długo i ostatecznie skończyłam na siedzeniu całymi dnia w nie-swojej komnacie z poczuciem, że "nie mam za co chwycić, nie mam o co oprzeć stóp" (to z tej piosenki - klik!).

Najgorzej, najgorzej, po trzykroć najgorzej jest odkleić się od nadziei. Nie da się pójść spać - choć bardzo się chce - w poczuciu, że jutrzejszy dzień będzie taki sam i tak do skończenia świata. Oczywiście, będę sobie zapewniać atrakcje w stylu nowej sukienki, kursu językowego czy książki do przeczytania, bo warto i trzeba sobie słodzić. Ale to raczej taki słodzik na ogólną gorzkość niespełnienia. No i będę próbować - chodzić na rozmowy te i tamte, mniej i bardziej formalne, które - wiadomo - skończą się niepowodzeniem.

Jakoś w tym przetrwałam. Uzbrojona w ironię, umiejętność cieszenia się z małych rzeczy i doskonalącą się kompetencję potocznie zwaną "wyjebaniem" (o pardon!).

Przetrwałam. No i... zakwitły jabłonie (to jest metafora - tak naprawdę to czasowo bliżej temu było to pierwszego śniegu).

Wysłałam CV tam, gdzie nikogo nie szukali i dostałam pracę. A także z umiarkowanym entuzjazmem poszłam z kimś na ciastko i... teraz czasem muszę Mu gotować.

Tak najogólniej to myślę sobie, że to kwestia szczęścia. Fart chciał, że wysłałam CV do tej firmy* i zdecydowali się powierzyć mi jakiś projekt. Co za zrządzenie losu. No i już totalny fart z tym Chłopakiem z Gitarą. Żeśmy się jakoś znaleźli w tych odmętach internetu, że akurat On był wolny i ja niespecjalnie zajęta, no i że to jakoś się potoczyło. Mam poczucie, że to wszystko spadło mi z nieba.

Jednakże.

To ja - mimo swojego wielkiego zrezygnowania i siedzenia w dziurze w ziemi przytulając swoje poczucie beznadziei - byłam na tyle arogancka by wysłać CV do firmy*, która nikogo nie poszukuje i to ja siedziałam do nocy (bo mając miesiąc na zrobienie czegoś, pierwsze dwa tygodnie uprawiam totalne bamboleo, by kolejne dwa tygodnie ślęczeć po nocach) nad pierwszym projektem by stworzyć prezentację idealną na temat umywalek i kibli (serio) by wzięli i dali mi kolejny projekt. A teraz jak stwierdzili, że w sumie średnio jest tam dla mnie miejsce w ich firmie* to w dwa tygodnie ogarnęłam się tak, że wybierałam między trzema podobnie wartościowymi propozycjami pracy -.-

I to ja - mimo trudnego do odrzucenia irracjonalnego poczucia, że nie zasługuję na coś tak fajnego i normalnego i strachu przed kolejnym zawałem serca - zaangażowałam się na tyle w nową relację, pokazałam i tworzyłam swoje serduszko by nawet i On stwierdził: "W sumie nie planowałem niczego poważnego z tego, ale tak mnie przekonałaś...". I tu mi przychodzi na myśl "Cause I'm scrappy" (tak bardzo jestem Monicą...)

I teraz aż się boję ucieszyć.

Trochę jak z tą wiosną teraz. Szaleję wewnętrznie jak wychodzę na pole (bo ja tam wychodzę), że jest taka ładna pogoda. Ale boję się, że zaraz znów będzie śnieg.

I teraz też się trochę boję, że coś się wydarzy i znów będzie mi źle. Tyle, że teraz mam więcej poczucia, że mam kontrolę nad tą całą moją piaskownicą i odzyskałam poczucie, że zasługuję na te wszystkie dobre rzeczy. Boję się bardziej, gdy sobie wyobrażę, że tracę to bez mojej kontroli nad tym. I wpadam w panikę - bo nie chcę znów tam być, w otchłani beznadziei.

Wiem, że nie zawsze będzie słonecznie i ciepło, ale przynajmniej niech już zawsze będzie wiosna :)

Czego sobie i Państwu życzę :)

*firma to nazwa, chodzi mi oczywiście o przedsiębiorstwo - jako dyplomowana ekonomistka muszę sprostować :)

Happy End

Chciałabym złożyć hołd mojej długoletniej przyjaciółce - kurtce zimowej - która po latach wysłuchiwania ode mnie, że wymienię ją na lepszy model (ale zawsze szkoda mi było na to pieniędzy :/), sama zebrała się na emeryturę. W ostatnim dniu zimy (oby!) zepsuł się w niej zamek!