Spodobało mi się ostatnio pisaństwo o moich eskapadach tu i tam! A że mam trochę czasu - bo nadal przelewam z pełnego w puste, czyli z konta oszczędnościowego na normalne z racji tego, że nie znalazłam jeszcze nowego sponsora chleba i ciastek (dla mniej zorientowanych - szukam pracy) - to podzielę się jedną z moich bardziej udanych wypraw. Wyprawa z gatunku tych bardziej skomplikowanych logistycznie, zorganizowana pod hasłem - "Trzy miasta w trzech krajach w pięć dni? Potrzymaj mi piwo!".

Korzystając z wyjątkowo długiej majówki tego roku (tak wiem, kiedy to było...) wybrałam się z koleżanką M. (która o dziwo nie wysłała mnie do specjalistów, słysząc ten pomysł) na eurotrip! Do... Wilna, Rygi i Tallina :) Myślę, że w ogóle to fajna, choć wymagająca wyprawa, więc pomyślałam, że póki jeszcze ciepełko może komuś się przydać mój przepis na to, jak się zmęczyć w 5 dni w innej strefie czasowej (tak tak!).

Wszystkie przejazdy między miastami - poza przemieszczeniem się do Warszawy, czym zajął się poczciwy Polski Bus, a czego nie polecam krakusom (ponad 5 godzin, co po kilkunastu godzinach powrotu aż z Tallina sprawiło, że miałam wrażenie, że już nigdy nie dojedziemy na miejsce...) - zrobiłyśmy przy wykorzystaniu przewoźnika Lux Express.

Ooo, powiem Państwu - tu jest jakby luksusowo! Duże autokary  z dużą ilością miejsca na nogi i mój jaskrawożółty plecak (który dostałam za darmo - ale nie od Lux Express! :D). No i drobny szmer-bajer: poza jednym przejazdem - a zaraz zobaczycie Państwo, że wykonałyśmy ich prawie milion - autokary miały na wyposażeniu tablety, dla każdego osobny, sprawne i proste w obsłudze (i domyślam się, że trudne do zepsucia). Na tabletach wgrane filmy i playlisty z muzyką. Dla kogoś, kto jak ja i M. spędził w tych autokarach pierdylion godzin - świetna sprawa, a wręcz wybawienie :)

Nasza wyprawa pod względem logistycznym rysowała się następująco:

• kurs Kraków - Warszawa; start: 28. kwietnia 14:10, przyjazd: planowo 19:05, ale był sporo spóźniony i ja już miałam palpitacje serca, że nie zdążymy :D
• przejazd metrem w Warszawie z Metro Wilanowska do centrum (dodatkowa atrakcja!)
• kolacja w Nord Fishu w Złotych Tarasach (mają tam dobrą lemoniadę - bierzcie i pijcie!)
• kurs Warszawa - Wilno; start: 28. kwietnia 23:05, przyjazd: 29. kwietnia 8:45 (czasu wileńskiego!), cena: 57 zł
• nocleg w Wilnie, cena: kilkanaście euro na łepka
• kurs Wilno - Ryga; start: 30. kwietnia 14:15, przyjazd: 30. kwietnia 18:15, cena: 29,5 zł
• nocleg w Rydze, cena: 10 euro na łepka
• kurs Ryga - Wilno; start: 1. maja 17:00, przyjazd: 1. maja 21:25, cena: 36,5 zł
• nocleg w Tallinie, cena: 12,5 euro na łepka
• kurs Tallin - Wilno; start: 2. maja 22:30, przyjazd: 3. maja 6:55, cena: 44 zł
• kurs Wilno - Warszawa; start: 3. maja 10:35; przyjazd: 3. maja 17:50, cena: 50 zł
• turboszybki przejazd w Warszawie z centrum do Metro Wilanowska (chyba) by zdążyć na wcześniejszy autobus do Krakowa (już teraz nie pamiętam, o której godzinie)
• kurs Warszawa - Kraków - to trwało najdłużej..... Przynajmniej u mnie w głowie :D

Za wszystkie przejazdy Lux Expressem zapłaciłyśmy po 217 zł od osoby. Hostel w Rydze kosztował nas 19,95 euro (za cały pokój dwuosobowy), w Tallinie - 25 euro (za cały pokój dwuosobowy). Dodam tylko, że nie zależało nam na luksusach, ale chciałyśmy mieć raczej własną komnatę (i w przypadku Tallina to zaiste była komnata :D) na wyłączność :) Miałyśmy mały problem z noclegiem w Wilnie - pewien couchsurfer nas trochę wykiwał, więc zacouchowałyśmy jak biali ludzie za pieniądze w hostelu prowadzonym przez osobę polskiego pochodzenia za kilkanaśnie euro od osoby. Jak na znalezienie czegoś w godzinę - podczas, gdy ja znów miałam palpitacje - good enough ;)

Let's call it a wstęp :) Może o atrakcjach, cudach i dziwach poszczególnych miast opowiem w kolejnym poście :) Ok, omówmy się - liczba pojedyncza w poprzednim zdaniu nie jest akuratna ;)

Do zo!

Linki do moich opowieści o: Wilnie, Rydze i Tallinie :)

Happy End

Osoba, od której kupiłam rower jeździła nim pół roku, nie mając żadnych problemów. Ja mam co chwilę. W sumie nie ma się czemu dziwić. Dziś chciałam napompować koło i... już wiem, co się dzieje, jak się odkręci cały wentyl -.-

Jadę autobusem (młodociany współtowarzysz podróży zaraz będzie odpoczywał na moim ramieniu - a znamy się od 30 minut) i piszę post na blog. Ot, nowoczesność.

Byłam na kolejnej odsłonie komisyjnego omawiania mojego CV. Tym razem w innym mieście. Oj, będą musieli wyłożyć grube miliony na stół bym chciała opuścić Królewskie Miasto.

Choć sama nie wiem, ile milionów jestem warta...

Wraz z wypowiedzeniem dostałam od mojego poprzedniego Chlebodawcy laurkę superlatywów - jakim to jestem tabelkowym wymiataczem, jakie to mam wykresowe supermoce, jak to w lot łapię nowe tzw. skille, jak to z zaangażowaniem i uporem orzę na ugorze informacji i danych i jaki to mam potencjał. Myślę sobie - no patrz! Pracownik jak ta lala! Bijcie się, haerowcy! Dajcie mnie te miliony!

I kilkorgu haerowcom udało się u mnie podtrzymać takie myślenie o sobie jako o superwoman, wybitnym specjaliście, obiekcie marzeń sennych członków zarządów.

(zaraz odrąbię chłopcu głowę...)

Jednakże są i rozmowy takie jak ta dziś, kiedy myślę sobie "Co ty sobie myślisz, dziewczynko? Excel to nie jest specjalistyczny program, po angielsku to możesz pogadać sobie swobodnie co najwyżej o chłopcach, a zarządzanie strategiczne widziałaś z daleka, przez szybkę. Komputera".

I pewnie ani jedno, ani drugie nie jest obrazem prawdziwym. A ja mój obraz siebie przesuwam w tym układzie współrzędnych tam, gdzie akurat pociągnie mnie zdanie o mnie innego człowieka. I może być nawet obcy, co go dopiero co spotkałam i - jak tak dalej będę super wypadać na tych rozmowach - nigdy więcej nie zobaczę.

Czy na pytanie, co to oznacza, że mam umysł analityczny, mogę odpowiadać, że świetnie umiem zostawiać siebie z innymi?

(dokańczam post dwa dni później, melduję, że dzieciak wyszedł z głową na karku ;))

No ale przecież dobrze to robię. Nie równam w dół, a do góry. Porównuję się z tymi, na których tle wypadam słabo. Nie tylko w aspekcie zawodowym. Patrzam na tych, co w aspektach życiowych są bardziej zaawansowani niż ja - organizując śluby, budując domy, tworząc rodziny.

Nie zawsze wprawia mnie to w dobry nastrój.

Wtedy mówią - nie patrz na nich. Patrz, inni mają gorzej niż Ty! Podbuduj się tym! Mogło być gorzej!

To jak to jest z tym porównywaniem? Mówią: "Nie dołuj się tymi, co mają lepiej, nie porównuj się od nich". A potem: "Patrz, inni mają gorzej, porównaj!". To można czy nie można?

Myślę, że trzeba by zbudować zdanie o sobie w oderwaniu od tego układu współrzędnych, gdzie osiami jest to, co kto w danym momencie myśli na mój temat i to, w jakim otoczeniu się akurat znajduję. Ale jak?...

Happy End

Mama skróciła mi za bardzo spodnie. A ja jej naprawiłam zmywarkę! (patrz poprzedni post)

To ostatni odcinek moich morskich opowieści!

W poprzednich odcinkach odwiedziłam przy pomocy bloga drugi raz Gdańsk oraz Malbork, Elbląg, Sopot i Gdynię. Pozostała część tygodniowego wypoczynku, po eskapadach tu i ówdzie, poświęcona została na wypoczynek właściwy, czyli docelowo leżenie jako wieloryb i popijanie Warki Radler (to jest moje plażowe piwo - wezmę każde miliony za zrobienie marce wiarygodnej reklamy!) w promieniach letniego słońca.

Jak wiadomo, polskie wybrzeże ma charakterek i jest nieco kapryśne, ale konkurs na "kto wejdzie głębiej w lodowatą wodę i nie umrze" też można uznać za atrakcję :)

Na wypoczynek właściwy upatrzyliśmy sobie Chłapowo - miejscowość tuż obok Władysławowa. Z Gdańska pojechaliśmy pociągiem do Władysławowa, by stamtąd zielonym autobusem podjechać do Chłapowa (choć tą drogę można spokojnie przejść też pieszo - choć raczej nie z walizką). Na mini-dworcu autobusowym we Władysławowie spotkaliśmy się z autobusem na Hel o wymownym numerze ;)


Ugościła nas Willa Visitor, gdzie za 30 zł za noc od osoby (przynajmniej we wrześniu) mieliśmy przyjemny pokoik z telewizornią i dostępem do lodówki. Na plażę szło się prosto, więc nie szło się zgubić, a po drodze był i bar z jedzonkiem, i miejsca do mojej ulubionej gry (klik!), na której straciłam więcej pieniędzy niż na gofry :)

Plaża w Chłapowie spełniła wszystkie funkcje plaży nad polskim morzem. Był piasek, było dobre dojście do morza, były parawany (ale w dość znośnej ilości - w ogóle nie doświadczyłam tych legendarnych tłumów), nie było upalnej pogody :D Na plażę schodzi się po dość długich i stromych schodkach - ale cóż to za problem dla gibkiej Ja bez Imienia! :)


Z Chłapowa można podejść sobie z jednej strony właśnie do Władysławowa, także plażą :) Po drodze mija się Ośrodek Przygotowań Olimpijskich Cetniewo, a niedaleko niego - aleję sportowych sław. Była i gwiazda mojego ulubionego sportowca - Jednego z Moich Czterech Mężów, Którzy Mnie Nie Znają :)


W drugą stronę od Chłapowa można dotuptać (ale i dojechać) do Jastrzębiej Góry - najbardziej wysuniętej na północ miejscowości w Polsce, o czym informuje średnio urokliwy znak.


Mogę z czystym sercem polecić taką to wycieczkę i pozwalam za zżynanie z jej planu pełnymi garściami! :) Polskie morze piękne jest, a Gdańsk stał się moim drugim - po Królewskim Mieście - ulubionym miastem w naszym prawym i sprawiedliwym kraju :)

Od tej właśnie wyprawy moja odpowiedź na pytanie "Morze czy góry?" nie jest już taka oczywista...


Do pozostałych dwóch części moich morskich opowieści zapraszam tutaj:
Link do części I: klik!
Link do części II - klik!

Happy End

Dzwoniła Mama. Twierdzi, że naprawiłam zmywarkę w domu o.O Bo włożyłam talerze w inny sposób niż ona i od tej pory czerwona lampka przestała się świecić na ów pralce do naczyń.

Postanowiłam dokończyć moją morską opowieść, którą zaczęłam... prawie półtora roku temu (klik!) A która właściwie wydarzyła się dwa lata temu. I która już mocna jest zdezaktualizowana, bo towarzysz wycieczki nie jest już moim towarzyszem. Ale z tego co się orientuję, Polska ma nadal dostęp do Bałtyku, a zamku w Malborku nikt jeszcze nie odbił ani nie przerobił na hotel, więc właściwie nic nie stoi na przeszkodzie, by opowieść płynęła dalej :)

Zakończyłam właściwie na wstępie, bo opowiedziałam jedynie o stolicy Pomorza - Gdańsku. A właściwie to przepiękne miasto było dla nas także bazą wypadową w inne miejsca.

Zapowiedziałam przed wyjazdem - ok, pojadę nad polskie morze, gdzie jest nudno (o, głupia ja...), żeby już mieć odhaczone zobaczenie jakiegokolwiek morza (w wieku 24 lat!), ale chcę w zamian dostać zamek!

Malbork

Zamek w Malborku. Pojechaliśmy pociągiem - Regio, więc za grosze. Zamek ogromny, w mieście trudno go i się zgubić, miasto całkiem urokliwe - pamiętam deptak, na którym za pomnikiem króla Kazimierza Jagiellończyka na koniu rozłożyły się urokliwe stragany w stylu takim, że szukać by można handlującego kątem Stanisława Wokulskiego.

W poprzednim wcieleniu musiałam być księżniczką, skoro tak mnie ciągnie do zamków i pałaców. I ten w Malborku moim zdaniem ma sporo do zaoferowania - nie tylko potencjalnemu mieszkańcowi (taki metraż!), ale i turystom. Warto moim zdaniem szarpnąć się na bilet i pochodzić po komnatach. Zdecydowaliśmy się na audioprzewodnik - nie ograniczał nas timing przewodnika, a wszystko, co nas interesowało, można było zgłębiać do woli.

Zamek wprowadza naprawdę w doniosły, mroczny, średniowieczny klimat. Zwłaszcza przejście długim korytarzem do oddalonej wieży, która... pełniła funkcję kibelka.


A na dziedzińcu spotkałam przyjaciółkę - panią Kozę. A kozy są prześmieszne i mają osobowość! Ktoś wie, czy jeszcze tam mieszka? I czy można jeszcze odwiedzić?

Pytam, bo ze względu na prace konserwatorskie, część zamku była wyłączona ze zwiedzania i właściwie - chętnie bym tam powróciła. Jeśli remont już zakończony. Ktoś też się orientuje może?

Elbląg

Jako, że ja miałam życzenie odnośnie wyprawy nad polskie morze, tak i towarzyszący mi Pan M. w ramach równouprawnienia też miał. Jego było przejechać się... statkiem po trawie.

Takie atrakcje - w Elblągu, do którego wyjechaliśmy o jakiejś nieprzystojnej porze autobusem... PKS Tarnobrzeg. Jeśli ktoś nie zaczaił, po cóż ten budujący napięcie wielokropek nadmienię, że Tarnobrzeg leży na Podkarpaciu, jakąś godzinę drogi od mojej rodzinnej wioski Hen-Hen. A skorzystałam z usług transportowych tego miasta na drugim krańcu Polski :)

Rejs statkiem po trawie to trwające prawie 5 h przepłynięcie z Elbląga do Buczyńca takim wyjątkowym statkiem, który między warmińskimi kanałami (czy tam odcinkami kanałów) przeciągany jest po trawie na specjalnych pochylniach.


Statek płynie przez bogate przyrodniczo tereny - wkoło są trawy, pola, ptaki i woda. Moim ulubionym momentem było przeprawienie się przez jezioro, na którym pływały nenufary.


Jak wspomniałam - rejs trwa długo. Jest nieprzyzwoicie drogi (ponad 100 zł). Przeprawia się człowieków wprawdzie przez piękne, nieskażone ręką człowieka tereny, ale po czasie zachwycanie i natychanie się wartościami przyrodniczymi robi się trochę nudne. Przyznaję, że ja umiarkowanie polecam.

Sopot

Po eskapadach w inne części województwa, a nawet poza nie, przyszedł czas na bliższe spotkanie z pozostałymi dwiema nogami Trójmiasta.

Sopot nie rzucił mnie na kolana. Pamiętam z tego miasteczka jarmarcznokomercyjny deptak prowadzący do chyba jedynej atrakcji - mola oraz wspaniale symetryczny hotel z fontanną. Właściwie to miasto zaspokoiło w wielu wymiarach moją niewytłumaczalną potrzebę symetrii. Molo ok, choć właściwie molo w innym miejscu w Trójmieście (już teraz nie pamiętam gdzie, mógł to być Gdańsk...) podobało mi się nawet bardziej. Ale odhaczyłam - moje zwiedzanie Trójmiasta nie było więc kulawe!


Gdynia

A potem poznałam moje chyba ulubione miasto z tej całej trójcy świętej - Gdynię. Nie umiem wytłumaczyć dlaczego, ale to miasto urzekło mnie bardzo bardzo. I nie wiem, dlaczego potraktowało mnie tak okrutnie, bo akurat tam zepsuła się pogoda...

Wizytę w Gdyni zaczęliśmy od Centrum Nauki EXPERYMENT, które miało być bratem nieodwiedzonego jeszcze przeze mnie warszawskiego Centrum Nauki Kopernik. Myślę, że miejsce rzeczywiście ciekawe, jednak mam stamtąd raczej średnie wspomnienia i poczucie niewykorzystanego potencjału. Owszem, eksponaty ciekawe, ale były też takie, które nie działały i nikt nie dopilnował, by je naprawić. A po drugie - MILION dzieciorów! Mnóstwo. Krzyczących, rozpychających się i niespecjalnie grzecznych. A nade wszystko - nieupilnowanych. A dorosłemu człowiekowi nie przystało bić się o jakieś stanowisko do eksperymentu z dzieciakiem. Ja bez Imienia było smutno, że nie mogła wykorzystać do końca potencjału miejsca...

W Gdyni obejrzeliśmy poza tym nabrzeże, gdzie stały statki - słynne Dar Pomorza i ORP Błyskawica. Lubię statki!

Zdecydowaliśmy się zażyć trochę morza i wybraliśmy się na bardzo ciekawy rejs po porcie gdyńskim, gdzie można było zobaczyć statki, żurawie, kontenerowce, statki marynarki wojennej. Nie umiem teraz znaleźć ofert tych rejsów w Internetach - my sami zdecydowaliśmy się na niego spontanicznie, słysząc ofertę na brzegu. Kosztował jakieś naście złotych, ale myślę, że zdecydowanie warto!


I jak na złość, gdy schodziliśmy z pokładu, przyszedł okropny deszcz... Gdy my byliśmy ubrani najbardziej lekko jak dotychczas, a ja nawet miałam kapelusz i gdy planowaliśmy zobaczyć jeszcze ORP Błyskawica.

Gdynio, zmusiłaś mnie tym deszczem do odwiedzenia Cię jeszcze raz!

Tak też spędziliśmy pierwsze cztery dni naszego morskiego urlopu, stacjonując w Gdańsku. Potem przyszły przenosiny, ale o tym już w kolejnym poście :) Oby szybciej niż za rok!

A to jeszcze raz link do części I: klik!
I link do części III: klik!

Happy End

Ciekawostka! Panu M. tak bardzo spodobało się morze, że przeniósł się w tym roku do Gdańska! Ze swoją nową towarzyszką.

Jak wspominałam już tu i tam, szukam nowego źródła funduszy na chleb i ciastka.

Ta zabawa w berka mojego konta bankowego z kontem bankowym mojego wymarzonego chlebodawcy trwa już dwa miesiące (z kawałkiem). W tym czasie zapytano mnie we wszystkich językach, jakie znam, jak sobie radzę w sytuacji stresu, multitaskingu, wrednego współpracownika i tsunami. Zostawiłam swoje odciski palców na niejednej klawiaturze, rozwiązując excelowskie szarady i wybierając wordowskie czcionki. Na każdej z rozmów pożaliłam się na życzenie, jak to mój ostatni chlebodawca musiał zrezygnować z takiego przodownika pracy jak ja z powodu problemów finansowych. Ot, taka rekrutacja.

W sumie mam czas, więc chciałabym się podzielić ciekawostkami z życia niestrudzonego poszukiwacza skarbu - tj. nowej superpracy (czuję się jak Indiana Jones w ołówkowej spódnicy w miejskiej dżungli!).

Najdziwniejsza rozmowa kwalifikacyjna, jaką miałam (do tej pory -.-), pozwoliła mi odczuć na własnym tyłku różnicę między sektorem publicznym i sektorem prywatnym. Jak wspomniałam, na wszystkich rozmowach we wszystkich firmach (przedsiębiorstwach! - kto zna różnicę?) samozwańczy mistrzowie HR nie mają litości w sprawdzaniu każdego mojego punktu w CV (kiedyś ktoś nawet zapytał mnie o moje zainteresowanie innymi kulturami - a ja się zapędziłam w odpowiedzi aż do wyznania, że chce pojechać kiedyś koleją transsyberyjską). Tymczasem w pewnej instytucji publicznej rozmowa kwalifikacyjna zaczęła się o 8:00 i zakończyła o 8:06. W tym krótkim czasie zapytano mnie jedynie o moje oczekiwania finansowe. Odpowiedziano o trudach i etosie pracy bezpośrednio dla dobra państwa i zapytano, czy chciałabym kiedyś przyjść na rozmowę z prezesem. Całej instytucji (ok, szło o szpital, to nie był ani sąd, gdzie może być prezes ani inna organizacja, gdzie prezes, a zwłaszcza Ten Prezes, urzęduje). Widocznie inteligencją aż biję po oczach, a spojrzenie na moje dłonie pozwala odgadnąć, że Excel to aż pali mi się pod palcami.

Innym razem pan na rozmowie zrobił mi test wiedzy o świecie, zadając nie kilka, a kilkanaście pytań typu: co jest walutą Indii?, ile państw jest w Unii Europejskiej?, proszę wymienić 3 Emiraty Arabskie, jak się nazywa prezydent Czech?, ile leci samolot z Warszawy do Nowego Yorku? (wtf...), czy kupując coś w Szwajcarii zapłacimy cło? Na koniec pan skonkludował, że mam trudne do nadrobienia braki w wiedzy o świecie, łatwiejsze do nadrobienia, choć ma wątpliwości, czy w krótkim czasie w wiedzy merytorycznej, no i w sumie niewiadomo, czy poradzę sobie z pisaniem długich raportów (co z tego, że tworzyła prezentacje zawierające po 200 slajdów -.-). Pan zaproponował umowę o dzieło na wstęp, by sprawdzić, czy w ogóle UDŹWIGNĘ pracę, jaką mi proponuje. Ja stwierdziłam, że w sumie to nie udźwignę pracy z kimś, kto oczekuje gotowego materiału na pracownika i nie zostawia przestrzeni dla jego rozwoju i nauki. I nie zauważa czegoś, co ja - jako wytrawny konsultant! - na wstępie zdiagnozowałam jako element zagrażający sukcesowi jego przedsiębiorstwa. Pan rzekł, że ma zamiar zatrudnić w tym roku z 5 osób. A zespół ma jakieś naście osób. Coś mi tu śmierdzi duża rotacją - nie bez powodu zapewne...

Oczywiście na wspomnianej rozmowie musiałam strzelić swoją gafę, wiadomo, odpowiadając, że walutą Indii jest drahma. A to dawna waluta Grecji xD Na moją obronę mój znajomy, zapytany przeze mnie wyrywkowo, czym jest drahma według niego, bez wahania odpowiedział: "waluta Indii!" xD

Ostatnio byłam na rozmowie, gdzie sprawdzał mnie cały potencjalny przyszły zespół. Jakieś 7 osób. I ja. Która strzeliła sobie w stopę na koniec, mówiąc na informacje o firmowych turniejach piłkarzyków, że ja jestem beznadziejna w piłkarzyki. I po co te pieniądze wydane na kurs rosyjskiego - trzeba było uczyć się gier biurowych!

Wczoraj dostałam zaproszenie na kolejną rozmowę. Zgodnie ze zwyczajami rekrutacji, dostałam po niej maila z datą spotkania, godziną, wskazówkami dojazdu, blablabla, podpisane przez panią, której nazwisko wywołało u mnie: "Ej, Siostra, patrz, jakie dziwne nazwisko!". Bo pierwsze nazwisko naszej prezydentowej to przy tym pikuś. Chichy się skończyły, gdy doczytałem maila lepiej i na końcu zdanie, które brzmi jak absurdalny żart: "W recepcji proszę się powołać na moje nazwisko"...... To chyba pierwszy etap rekrutacji :D

Dwa razy otarłam się o umowę o pracę.

Raz, gdy po wielu etapach rekrutacji, naprawdę wielu i feedbacku, jakie to mam ponadprzeciętne zdolności analityczne, jak pięknie napisałam tekst po angielsku i rozwaliłam zadanie w Excelu, belgijska menadżerka po rozmowie ze mną stwierdziła, że mój sprawdzany wcześniej 3 razy poziom angielskiego jest zbyt niski. I co z tego, że angielski nadrabia się szybciej w międzynarodowym środowisku niż umiejętności ujarzmiania Excela...

Innym razem pół dnia spędziłam na realizowaniu szalenie ciekawego zadania rekrutacyjnego, będącego przedostatnim - bo przed rozmową z tym razem czeskim menadżerem - etapem rekrutacji, by dzień przed rozmową otrzymać maila, że rekrutacja z przyczyn organizacyjnych zostaje zawieszona...

Sporo doświadczeń. Odwiedziłam krakowski Mordor, gdzie pomiędzy korpoklatkami biegają informatycy (z daleka poznać można informatyka :)). Rozwaliłam sobie rajstopy dopiero co siadając do rozmowy - zgodnie z zasadą, że żywotność rajstop to maksymalnie 15 minut. Wyjechałam nawet na drugą strefę biletową Królewskiego Miasta. I byłam w urzędzie pracy!

To był prawdziwy urząd! Ludzie siedzący w kolejce na pastelowych krzesełkach. Przerwa śniadaniowa między 10:15 a 10:45 (pół godziny!),  na którą idą panie ze wszystkich 3 stanowisk obsługujących jednocześnie - co jest zupełnie uzasadnione, bo smutno samemu pić kawę przecież. I te rozżalone głosy umęczonych służebnic systemu państwowego na korytarzach: "Agnisiu, mnie to już TAK boli gardło od tej klimatyzacji...".

Uch!

Na ten moment, nadal jestem na bezpłatnym urlopie. Kto ma wolne ręce - niech trzyma kciuki!

Happy End

Jak ktoś szuka miejsca, gdzie nie ma burzy, to na Podkarpaciu jeszcze nie ma!