Pomalowałam paznokcie, zrobiłam nogi (a jest zima i nie mam faceta - to znaczy, od łydki w dół sama byłam facetem, więc miałam... nogi faceta!), posprzątałam, mam zamiar się umalować - Roku 2017, nadchodź śmiało! Jestem gotowa!

Nie wiem, czy będziesz dla mnie łaskawy, drogi Roku 2017, więc na wszelki wypadek zabezpieczyłam swoje samopoczucie stworzeniem Słoika Cotygodniowych Małych Przyjemności. Zainspirowałam się blogiem ciagle-szukam-siebie.blogspot.com. I pozwoliłam sobie ukraść i nieco zmodyfikować ideę :) (Czy wspomnienie i zalinkowanie u siebie tego bloga jest wystarczającym zadośćuczynieniem za naruszenie praw autorskich?... Aż tak sprawna w Internetach nie jestem)

Wiadomo, jak to jest z tymi całorocznymi słoikami szczęścia, dobrych wspomnień, sratatata. Podobno są tacy, którym udało się prowadzić je do lutego - ale ja ich nie znam :D

Ale taki słoik z przyjemnościami... Kto by zrezygnował z częstowania się co tydzień czymś przyjemnym??

Podzieliłam się moim pomysłem z Czarnulką. Przygotowałam odpowiednio grunt pod przyjęcie tego wynalazku, wciskając jej, że to prezent. Przyjęła ze spodziewaną radością :)

Co tydzień z wypełnionego 52 karteczkami z Małymi Przyjemnościami na Każdy Tydzień będziemy robić losowanie jednej karteczki z Małą Przyjemnością. Wspólnie, pod nadzorem Komisji Kontroli Gier i Zakładów. W poniedziałek - z oczywistych powodów. I będziemy wzajemnie się pilnować, by postanowienie losu zrealizować :)

Oczywiście Czarnulka nie mogła się doczekać poniedziałku (zganiam na nią, bo nie wie, że zganiam) i na przyszły tydzień już wylosowałyśmy dla siebie zjedzenie czegoś, czego jeszcze nie próbowałyśmy! Po dwustronnych naradach i porównywaniu doświadczeń okazało się, że obie nie jadłyśmy jeszcze batatów! Zrobiłyśmy szybką analizę terminarzy i w środę wieczorem na naszym stole pojawią się frytki z batatów!

Już wiem, że lubię bataty. Jeśli z czegoś da się zrobić frytki - musi to być dobre!

Szczęśliwego Nowego!

Happy End

Mamcia zrobiła mi butki na szydełku. Są obiektem zazdrości wszystkich, którzy je widzieli :)

Nowy rok, nowa ja, nowy kalendarz (ja mam taki nowy, świetny, ze stroną dla każdego dnia osobno, nawet dla soboty i niedzieli - to jest bajer!).

Kultura blogowania nakazuje napisać post z listą postanowień noworocznych. Najlepiej w punktach. Ja jestem człek kulturalny. I dbam o tradycję. Napiszę więc.

1. Pojawię się gdzieś tam na świecie :) Mam przynajmniej dwa pomysły, machina realizacji których zaczęła się powoli toczyć. To znaczy - już zapowiedziałam zakotwiczonym w tamtych miejscach, że mnie zobaczą. Bo tak właśnie mam zamiar legalnie wykorzystać znajomości. Jeśli mam być precyzyjna (zgodnie z regułą sztuki stawiania sobie celów) - Porto i Odessa. Oo, jak już to napisałam w Internetach - muszę to zrobić!

2. Obiecane wypady na mniejszą skalę. Obiecane, bo już zapowiedziałam tym i tamtym, że pojedziemy razem. Polskie morze i góry.

3. Woodstock! Już niedługo będę miała zmarszczki - akurat błotko się przyda :)

4. Bardziej stancjonarnie - w każdym miesiącu zrobić chociaż jedną nową rzecz. W lutym planuję siłownię - nie w styczniu, bo wtedy są tam tłumy nowych onych zmieniających swoje życie. Pomysłu na styczeń jeszcze nie mam. I na pozostałych 10 miesięcy też nie właściwie. Chętnie poczytam podpowiedzi z głębin blogosfery! :)

5. Reaktywować hobby pocztówkowe. Postcrossing.

6. Pisać. Tu dużo podpunktów, bo trochę mam pomysłów. Jednym z nich jest regularność tutaj. Ale nie obiecuję. Nie wiem jeszcze, gdzie i jak włożę swoje ironizujące pióro. Ale mam zamiar je gdzieś wsadzić. I może w końcu napiszę przedstawienie jasełkowe, które od zawsze chodzi mi po głowie...

7. Zrealizować jakiś projekt dla ludzi. Może być mały. Taki żeby cieszyły się nawet 4 osoby. Ale coś, czym będę mogła rządzić ;)

8. Kupić własnego jeździka. W sensie - samochodzik. Już nawet kocham kilka marek samochodów. I rozróżniam. Na pierwszym miejscu byłby czarny garbus. Ale jakby ktoś miał na zbyciu jakieś śliczne Suzuki Swift - nie pogardzę :)

9. Dojść w rosyjskim do poziomu B2. By rozmawiać z rosyjskojęzycznymi znajomymi swobodnie.

10. Zająć się dziwnym bólem po lewej stronie brzucha - i tu maszyna realizacji poszła już w ruch, bom zapisała się do lekarza. Na wszelki wypadek mogę ograniczyć jeszcze sól - jakby to miała być nerka. Nie wiem jakim cudem, bo mam 25 lat i nie dosalam ziemniaków, ale przez 18 lat życia stołowałam się u Mamci, która hołduje raczej przesolonym -.-

11. Wypełniać kartki mojego nowego kalendarza słowami. Och, jak już się nie mogę doczekać! Kupiłam go z miesiąc temu i już chyba 5 razy wyciągnęłam go z szafki sprawdzając, czy jednak nie zaczyna się na przykład 20. grudnia bym już mogła coś napisać. Podejrzewam, że moja fascynacja się zakończy, gdy przypomnę sobie, jakie mam brzydkie pismo -.-

12. Zakończyć rzecz, która zaczęłam ponad dwa lata temu. Pozostawię to w tajemnicy. Muszę być bardzo skomplikowana, skoro tyle to trwa, ale mam nadzieję, że w tym roku dobrnę do finału. Choć trochę będzie mi tego brakować.

13. Kupić w końcu podpórkę pod plecy do fotela!!! :O

13 to piękna liczba!

Ale moją ulubioną jest 7. Mam dziś jasno w głowie (wczoraj miałam raczej pochmurno) i mam nadzieję, że ten rok z 7 w imieniu będzie dla mnie szczęśliwy.

Oby nam się!

Happy End

Mamy nową współlokatorkę! Nasza paczworkowa rodzina się powiększa :D

Gęby internetowe emigrują (bo startują stąd, gdzie aktualnie wspólnie jesteśmy - z Internetów) do Telewizorni, a gęby telewizorniowe imigrują (bo lądują tu, gdzie aktualnie wspólnie jesteśmy - w Internetach) do Internetów. Wszystko jednak w jakimś takim ułożonym, stabilnym ekosystemie. Czyż nie?

(Tak btw. jeszcze napiszę - czy to nie piękne, że mogę napisać "aktualnie wspólnie jesteśmy w Internetach" - w sensie Ty, który to czytasz oraz ja - Ja bez Imienia, która dzięki temu postowi jest tu zawsze i mówi ciągle i nieprzerwanie, prawie jak Bóg. Ach, życie blogera naznaczone boskością. Bluźnię.)

Dziś obejrzałam coraz częściej wyskakujący mi z lodówki program kręcony w samochodzie pana J.K. (nie tego najważniejszego J.K., powiedziałabym, że wręcz przeciwnie) na Onecie. Imigracja w Internety po wygnaniu z Telewizorni.

Obejrzałam, bo pan J.K. prowadził (podwójne znaczenie!) wywiad z jednym z moich 4 mężów, którzy mnie nie znają.

I wywiad fajny.

A przed nim był krótki przegląd prasy. Taki se i dość przewidywalny.

No bo wiadomo, co po tych jazdach (chyba też w dwóch znaczeniach!) na Onecie się spodziewać.

Bo każdy twór medialny każdy umie przyporządkować. I wiadomo z grubsza, co czytać, co oglądać i gdzie bywać, jak się chce utwierdzić w swoim przekonaniu, kto jest cacy, a kto jest be.

I ja wiem to także doskonale, gdzie znajdę się wśród swoich. Gdzie w komentarzach zobaczę swoje słowa w każdej, absolutnie każdej wersji - nawet w tej, jaką bym się posłużyła, gdy mam okres i muszę jechać w zatłoczonym tramwaju, w którym jedzie żul, w dniu, w którym zostało ogłoszone, w jaki sposób zwiększają kwotę wolną od podatku i gdy za oknem pada deszcz i jest zimno w ch... (najgorszy dzień).

Ja nie lubię tej wersji, że są nas dwie Polski, jednakże media czasem widzę w takiej właśnie dychotomii. Obie grupy pokazują wiadomości, obie twierdzą, że nie kłamią i obie wskazują, że kłamie druga strona. No i że absolutnie nie można z tamtą drugą stroną mieć nic do czynienia. O nie!

Umówmy się, w telewizji na T i na 3 litery jest względnie przewidywalne, kto zostanie zdissowany (nie wiem, czy poprawnie używam tego słowa), a kto zapropsowany (młodzież zrozumie :)). O telewizji na T i na 5 liter można powiedzieć dokładnie to samo, tyle że trzeba nazwiska zamienić miejscami. No i jedna grupa panów w garniturach i pań garsonkach nie jeździ na wszelki wypadek do jednego studia, bo to sprzedawczyki i bluźniercy, a druga grupa nie jeździ do innego studia, bo to zabobońcy i hipokryci. A debaty i rozmowy z ekspertami (bo obie telewizje na T i ich bracia i siostry w grupach mają odpowiednich ekspertów i obie przekonują, że eksperci są wiarygodni) zwykle wykazują dość przewidywalne konkluzje.

Hmm, to są media czy jakieś kółko wzajemnej adoracji, gdzie odpowiedni eksperci i politycy mogą się spotkać by przekonać siebie do tego, że są dokładnie tego samego zdania? A przy okazji przekonać przekonanych przed ekranami, że myślą prawidłowo?

I mimo, że ja umiem się umiejscowić w tej dychotomii i mam swoje patie i antypatie - przyprawia mnie to o szybsze bicie serca, a niezalecane jest mi się denerwować, bo mi płatek zastawki w sercu wylata (tym z całkiem zdrowym sercem też niezalecane jest zresztą życie w stresie).

Ja jestem młoda, lubię jak jest nieprzewidywalnie, lubię się zaskoczyć. I lubię jak ludzie dyskutują i nie boją się dyskutować, a nie na wszelki wypadek nie przychodzą tu i tam, za to rozgaszczają się ze swoimi racjami tam, gdzie tym racjom wygodnie. Niechże mi ktoś powie, w której gazecie/telewizji/portalu wreszcie będę mogła zacząć czytać/oglądać, nie spodziewając się, jaka będzie konkluzja?

A o tym, że nie ma nas 2 Polski, a 38 milionów Polsk - mój ulubiony stand up Abelarda Gizy. W punkt.

Happy End

Zaczęłam dzień od szklanki odstanej przez noc wody z cytryną. Ponoć to gwarantuje sukces w życiu. Że też ja wcześniej nie wiedziałam, że to takie proste! A mówią, że trzeba się uczyć, zwiedzać świat, próbować różnych rzeczy i pracować.