I'm the most little innocent liar

Czytam "Paragraf 22" J. Hellera. Koleżanka dwa razy mówiła mi "Przeczytaj!" - to czytam. Dziwna to książka. I usypia mnie już o 22:00. Mam wrażenie, że bariera przeczytania 12 stron za jednym posiedzeniem jest nie do przejścia xD

Ta książka jest turbo dziwna. Dziś w nocy śniłam słowa napisane w jej stylu. Śniłam słowa! #faza

Podobał mi się ostatnio jeden fragment z niej. Przytoczę. Cytat będzie długi, więc do autorów tego posta dodam pana Hellera. O ile żyje. Jak nie żyje to dopiero będzie miał niespodziankę. Że coś napisał w życiu po życiu i do tego po polsku!

Był grzeczny dla starszych, ale oni go nie lubili, mimo, że zawsze stosował się do ich poleceń. Mówili mu, żeby nie mówił hop, póki nie przeskoczy, więc nie mówił. Mówili mu, żeby nie odkładał na jutro tego, co ma zrobić dzisiaj, więc nie odkładał. Mówili mu, żeby czcił ojca swego i matkę swoją, więc czcił. Mówili mu, że nie wolno zabijać, więc nie zabijał, dopóki go nie wzięli do wojska. Tam powiedzieli mu, że ma zabijać, więc zabijał. Zawsze nastawiał drugi policzek i nigdy nie czynił drugiemu, co jemu nie było miłe. Kiedy dawał jałmużnę, jego lewica nie wiedziała, co robi prawica.  Nigdy nie używał imienia Pana Boga swego na daremno, nie cudzołożył i nie pożądał osła bliźniego swego. Co więcej, kochał wręcz bliźniego swego i nigdy nie mówił fałszywego świadectwa przeciwko niemu. Przełożeni Majora Majora nie lubili go za ten skrajny nonkomformizm.

No właśnie. Przecie Major Major (tak tak...) robił wszystko wedle przepisu. Jak książka każe. A i tak go nie lubili.

Dla unaocznienia tego, co chce dziś światu powiedzieć, inna przypowieść. Z serialu "Przyjaciele".

Rodzice Monici i Rossa obchodzili okrągłą rocznicę ślubu. Zawsze z okazji takich rocznic Ross wygłaszał płomienne, wzruszające przemówienie, ale Monica poprosiła go, by w tym roku mogła go zastąpić. Przygotowywała wystąpienie zaciekle, długo, z zapałem i z przekonaniem, że teraz ona doprowadzi wszystkich do łez - i to dwa razy rzewniejszych niż Ross! Wygłaszając jednak przemówienie, w którym poruszyła wszystkie obiektywnie wzruszające tematy - ukochanego pieska i śmierć niedożałowanej babci - spostrzegła, że nie wzrusza się nikt, a właściwie wszyscy są trochę zniesmaczeni. To ją okropnie zdenerwowało. I gości zniesmaczyło to jeszcze bardziej. W końcu dała za wygraną, a rodzice - próbując ratować sytuację - poprosili o dwa słowa nieprzygotowanego Rossa. Ten z głowy powiedział jedno zdanie i... wszyscy się wzruszyli do łez.

Bo Monica też zrobiła wszystko, jak pisze książka. Zawarła wszystkie obiektywnie wzruszające elementy, by osiągnąć cel. Wszystko miało działać. Jak u Majora Majora, który robił wszystko zgodnie z instrukcją do życia, a i tak ludzie go nie lubili.

Nie ma instrukcji do życia.

Ja bez Imienia - Paulo Coelho tej części blogosfery.

Nie ma chwytów na zdobywanie uwagi. Nie ma przepisu na zdobywanie przyjaciela. Nie ma planów na zdobywanie ludzkich serc.

Ja jestem Monicą. Też czasem się dziwię, czemu nie ma sukcesu, skoro wszystko zrobiłam, jak należy. Uśmiechałam się, byłam grzeczna, byłam miła, byłam pomocna, a nie dostałam uwagi/przyjaźni/serca.

Byłam zaprogramowana.

I nie byłam przez to ludzka.

Nie wiem, czy to "byłam" jest aktualne. Nadal "bywam".  Ale się uczłowieczam. Znajduję to, co chcę robić i mówić naprawdę, a nie to, co mam zaprogramowane albo co wydaje mi się akuratne w danej sytuacji. Mówić i robić nawet to, co OBIEKTYWNIE (mój synonim doskonałości) jest niedobre i książka tego nie pochwala.

Dużo kłamałam, choć nie wiedziałam.

Autorzy dzisiejszego posta:
Ja bez Imienia
Joseph Heller

Happy End

Ja tam założyłam sobie taką stronkę na Facebooku - bynajmniej nie z tego powodu, że jestem już taką zaawansowaną blogerką, że strona taka mi się należy, a nawet jest niezbędna. Ja tam sobie wrzucam fragment posta z linkiem, chciałabym czasem sobie wrzucić jakąś krótką wrzutkę z dnia, jakbym nie miała czasu na grubsze pisanie. Robię to, bo to lubię, więc będę to robić :) Jak widać, stronka nie ma totalnie charakteru marketingowego, bo wrzucam na nią nawet, gdy - jak teraz - polubiłam ją tylko ja i tylko ja to czytam ;) Jakby ktoś chciał się przysiąść - zapraszam :)

Edit: Ha, stronki na fb nie mogę edytować, bo fb uznał moje konto Ja Optymistycznie Optymistyczna za nieprawidłowe i prosił uprzejmie, bym wysłała im mój dowód tożsamości na potwierdzenie, że tak właśnie się nazywam! To tak można??