Natknęłam się ostatnio na przemyślenie z gatunku "WOOOW". Z gatunku takich odkrywczych, że mam wrażenie, że nikt jeszcze w całej historii rodzaju ludzkiego na to nie wpadł.

Ileż tupetu może się zmieścić w takim skromnym umyśle jak mój -.-

Zacznę w stylu Kuby Wojewódzkiego :D

Wojciech Cejrowski powiedział kiedyś, że Polska to jego matka, a Meksyk to jego żona. To ja mam ojca w postaci wioski Hen-Hen, a za męża wzięłam sobie Królewskie Miasto. Jestem dumną córą średnio żyznej (jakaś trzecia klasa) ziemi wioski Hen-Hen i jednocześnie zakochanym dziewczęciem Królewskiego Miasta.

Z pewnością uwodzi mnie jego otwartość, atmosfera wolności i afirmacji indywidualizmu (wow, się porobiło w tym zdaniu!). Nie podzielają jednak moich zachwytów moi czcigodni znajomi z wioski Hen-Hen, którzy ostatnio odwiedzili mnie w Królewskim Mieście, dając subtelnie temu wyraz na przykład jadąc tramwajem i konstatując, że nikt w tym mieście nie jest normalnie ubrany i straszliwie im to zawadza.

Jakże uparcie chciałam dowieść dla mnie niezaprzeczalnie prawdziwej teorii, że to, jak ktoś się ubiera, nie powinno wzbudzać w nikim jakichkolwiek negatywnych odczuć. Chciałam wskazać zapalczywie oczywistość liberalnego "żyj jak chcesz i daj żyć innym". Nie mogłam przystać na pozostawieniu moich znajomych w tym nieoświeceniu.

Mój racjonalny móżdżek, który wyliczył, że doskonałość przedstawionej idei plus brak wyartykułowanych nieodpartych argumentów przeciw niej musi równać się przekonaniu do swojej racji, zderzył się z nastawieniem w stylu "Ok, nie jestem przekonany i nie chce być przekonany i co mi zrobisz". Wnerw.

I stwierdzenie, że ja po prostu jestem jakaś... bardziejsza.

Bardziejsza.

Bardziej zaawansowana.

A ostatnio w pracy prowadziłam wymianę poglądów na temat tego, jakie zabarwienie ma przymiotnik "zaawansowany". Konkretniej chodziło o różne formy współpracy sektora prywatnego z sektorem publicznym w jednej z branż. Uszeregowałam je pod względem poziomu zaawansowania - tak właśnie to nazwałam, na co Mój Chlebodawca rzecze, że bardziej zaawansowany ma zabarwienie jednoznacznie pozytywne. A z naszych analiz niekoniecznie wynika by - jak to nazwałam - bardziej zaawansowana forma współpracy była korzystniejsza.

Słowo "zaawansowany" zostało zmienione na "natężony".

A życie zawodowe - choć raz w pozytywnym sensie - wmieszało się w życie prywatne.

Może i jestem bardziej zaawansowana (ach, ten tupecik). Moja forma zaangażowana w tę specyficzną branżę jaką jest życie cechuje się większym natężeniem (niech będzie...) niż u wielu moich znajomych. Jestem bardziej tolerancyjna, znaczniej cenię sobie indywidualizm czyjś i swój, więcej widziałam, więcej mam wiedzy w niektórych dziedzinach, mówię płynnie po angielsku i wiem, jak smakuje hummus (ale nadal nie wiem jak jarmuż...).

Bardziej zaawansowany (czy też bardziej natężony) nie oznacza jednak... lepszy.

Nie.

Nie mogę się czuć lepsza.

Happy End

Jako pierwszy w Internetach synoptyk empiryczny orzekam, że upalne dni pozostaną już z nami na dobre. Przesłanki ku temu orzeczeniu są dwie: 1) zrobiłam nogi (nie, nie na siłowni) 2) zaliczyłam pierwszy przypadek zasłabnięcia w kościele.