Wobec niemocy w korzystaniu z bloggera (być może czasowej) i może awersji do dłuższych form przeniosłam się z regularnym pisaństwem na instagram.

 

Nie wiem jeszcze, jak bardzo na stałe, bo do niektórych form tutaj trochę tęsknię i trochę nie wyobrażam sobie realizować ich gdzieś indziej, ale jakby ktoś chciał poczytać - zapraszam :)

 

Tutaj link:  klik!

Niedługo miną dwa lata od ślubu i wesela mojego i Mojego Męża z Gitarą. Od tego momentu mogę wymienić dwa związane z tym niepowodzenia:

- Nadal nie zrealizowaliśmy naszego prezentu na pierwszą rocznicę ślubu, jakim był bilet do teatru/filharmonii/opery - i te slashe nie są przypadkowe, albowiem pierwszy kupiony bilet przepadł nam w pierwszym lockdownie, drugi kupiony bilet przepadł w drugim lockdownie, aktualnie mamy trzecie podejście do tematu i jeśli jest jakiś porządek i logika na tym świecie to trzeci lockdown szykuje się na połowę października. Z góry przepraszamy!

- Nadal nie napisałam postu o naszych ślubnych papeteriach, które były kozackie - a ja nieczęsto wypowiadam się o jakiejkolwiek swojej twórczości w takich superlatywach, więc były jeszcze bardziej kozackie niż wskazuje na to ów słowo.

Dziś nadrobię punkt drugi.

Jako, że przygotowywałam swoje wesele od siódmego roku życia, sprawę papeterii w formie koncepcyjnej miałam dość mocno przepracowaną. Podejście do projektowania zaproszeń obnażyło jednak mocno moje nieprzygotowanie praktyczne do tego zadania. Wówczas najbardziej zaawansowanym programem graficznym, jaki obsługiwałam, był Paint (teraz jest to Canva, więc mój spektakularny progres nie pozwala mi nawet na to, by projektować gazetki dla Biedronki), a do tworzenia zaproszeń chciałam używać w sumie Worda, więc... tą opowieścią chciałam tylko delikatnie zarysować, jak mizernie miał się stan rzeczy w zakresie przenoszenia moich misternie rozbudowanych od więcej niż kilkunastu lat koncepcji na papier.

Musiałam zatem poratować się wsparciem z zewnątrz. Po researchu ofert gotowych, a nawet gotowych do personalizacji zaproszeń ślubnych do trzydziestej zakładki w Google zakończonym brakiem satysfakcjonującego efektu postanowiłam... zrobić casting. Z wykorzystaniem platformy useme. I drogą ważenia stosunku jakości do ceny wybrałam Ardena-dekoracje, która zgodziła się zrealizować wszystkie moje szklarniowane od siódmego roku życia pomysły. Wszystkie. Pełna personalizacja. Do tej pory nie wierzę, że się na to zgodziła :D

Wcześniej wynalazłam grafiki i jak na porządną obywatelkę przystało nabyłam je drogą kupna (o czym właśnie dowiaduje się Mój Mąż z Gitarą - pozdrawiam!), a był to zestaw grafik w jesiennej kolorystyce, o taki - klik!. Żeby Ewa z Ardena-dekoracje nie miała jeszcze ze mną za łatwo, przyskrzyniłam ją koniecznością zastosowania w projekcie jesiennej z nazwy i urokliwej z wyglądu (i mam wrażenie, że jakoś dziwne popularnej ostatnio - może ktoś podpatrzył u mnie?) czcionki (chyba użyłam niepoprawnego słowa, ale pamiętajmy, że ja chciałam robić zaproszenia w Wordzie -.-) Autumn in November. 

A potem Ewa walczyła dzielnie z wdrożeniem moich planów w życie i... moimi uwagami na temat przecinków. Owocem mojej pracy koncepcyjnej, a jej projektowej były - nie bójmy się tego określenia - NAJLEPSZE ŚLUBNE PAPETERIE EVER. Po tym przydługim wstępie, zapraszam do konkretów. 

 

Jak to mówi Izabela Janachowska, która jest jedyną znaną mi wedding planerką i człowiekiem, który uświadomił mi istnienie czegoś takiego, jak podtalerze - zaproszenie jest pierwszym zetknięciem się  gości z klimatem wesela. Musiało zatem zawierać nasze dwa główne motywy - jesienny klimat i muzyczne akcenty (Mój Mąż z Gitarą nieprzypadkowo bowiem dorobił się na tym blogowym poletku takiego określenia). Ten pierwszy załatwiła grafika, drugi miały zapewnić zmieniające się w zależności od gości cytaty z piosenek na zaproszeniach. I to drugie zrodziło sporo trudności, bo jedne cytaty były dłuższe, inne krótsze - generalnie  dla usprawnienia całego procesu pomysł uśmierciłam (by go później wskrzesić - ale o tym za chwilę), zastępując go jednym cytatem dla wszystkich zaproszeń: "Niech szampan strzeli nam na drogę!". Który... okazał się tekstem wziętym z naszego pierwszego tańca (okazał się, bo - jak już pisałam wcześniej - wyboru pierwszego tańca z dwóch przygotowanych dokonaliśmy na 5 minut przed wejściem na parkiet ;)). 

 

 

Na winietkach zwykle nie ma dużo literatury - zwykle maksymalnie dwa, ewentualnie 3 słowa, grafika, nic szczególnego - na pierwszy rzut oka! Bo właśnie winietki stały się miejscem dla wskrzeszenia mojego pomysłu o cytatach w piosenek, które umieszczone zostały na drugiej stronie. I duża część z nich była personalizowana - podam przykłady do inspiracji:

- Świadek dostał cytat z często śpiewaną przez niego piosenką;

- obie mamy: "Nie ma jak u Mamy" i "A ja wolę moją Mamę/Co ma włosy jak atrament";

- obaj ojcowie: "Co powie Tata?" i "Mama to nie jest to samo co Tato";

- koleżanka, którą znam najdłużej ze wszystkich ludzi spoza mojej rodziny tekst "Choć w papierach lat przybyło to naprawdę wciąż jesteśmy tacy sami";

- kuzynka, z którą dobrych studenckich czasów imprezowałyśmy do przebojów Abby: "We've done it all before/ And now we're back to get some more";

- ruda koleżanka oczywiście dostała na swojej winietce przypomnienie, że "Ruda tańczy jak szalona" i zaiste tak było;

- szwagierka, która zapowiadała czerwoną kreację: "Lady in red" (i zaiste tak nie było, bo przyszła w czarnej...);

- siostrzeniec niosący obrączki: "Złote obrączki - nasz cały majątek";

- kolega-perkusista (niejeden zresztą na sali): "Dzisiaj się tworzy legenda/Za pomocą stopy i werbla";

- zespół: "Let's get loud!";

- fotografka: "Jak motyl zastygł czas pod fotografii szkłem";

- kamerzysta: "Wieczorem przed mym domem,/ Wystawię ekran i wyświetlę film".

A ci, dla których już zabrakło pomysłu dostali teksty weselnotematyczne:

- "Love is in the air!";

- "On przyrzeka - ona mu wierzy";

- "Do góry szkło - wypij za to co chcesz";

- "Tańcz - niech niosą Cię nogi!";

- "A little party never killed nobody";

- "I gotta feeling  that tonight's gonna be a good night";

- "Let's all celebrate and have a good time!";

- "Zróbmy z parkietu przecier!"

A w ogóle jednym z moich ulubionych cytatów było: "Była sobie raz królewna/ Pokochała grajka" <3

 

 

Ten post powinien pojawić się 6 maja, albowiem wtedy obchodziłam swoje 30. urodziny. Ale się trochę spóźnił.

Planowałam z okazji 30. urodzin potraktować lekceważąco tę okrągłą cyfrę na końcu. Jednak mimo napchania sobie komór sercowych przekorą i ustawienia się na odpowiedni dystans, jestem zmuszona przyznać, że... obchodzenie tych urodzin jednak mnie obchodzi.

Mogłabym zatem powtórzyć dziś za Rachel (a czasem aktualnie czuję się życiowo przebrana w różową bezę jak ona w scenie, w której wypowiada tę kwestię):

 

(Tłumaczenie: Dziś  wszystko, czego pragnęłam, to przetrwać ten wieczór z odrobiną wdzięku i godności. Chyba wszyscy możemy się zgodzić, że tak się nie stanie. - nie zapłaciłam za usługę tego tłumacza, była za darmo w internetach jakby co).

Bo niestety, ale rok moich 30. urodzin przyniósł mi trudne do zaakceptowania informacje i to w momencie, gdy nabierałam przekonania, że jestem już we właściwych torach i już nie będę pchać swoich taczek obłędu pod górkę. Być może podzielę się tym wszystkim w tym miejscu (pewnie - jak to mają w zwyczaju wszyscy - dopiero, jak już przekopię tę hałdę gruzu, choć może ta droga relacjonowana na bieżąco byłaby cenniejsza) - na ten moment zostańmy przy tym, że w wieku 30 lat jestem skrzyżowaniem business woman z Bobem Budowniczym i stoję przed moją hałdą gruzu niesamotnie, bo z dłonią Mojego Ulubionego Człowieka w jednej ręce i psem panicznie bojącym się zastrzyków pod pachą.

 

A teraz z okazji moich 30. urodzin chciałabym życzyć sobie, abym istotnie miała to, co inni myślą tak głęboko gdzieś, jak to deklaruję. Jak nasz piesiu na załączonym obrazku.

 

Oto przykłady z ostatnich max. 2 miesięcy, w jaki pokrętny sposób klienci wysyłali mi poprawki do przesłanych im raportów:

Sponsorem kreatywnym dzisiejszego posta (a więc osobą, która przypomniała mi, że mam swoje poletko w internecie, które zbyt często leży odłogiem) jest moja dobra koleżanka, która będzie szczęśliwą panną młodą za rok z kawałkiem, a teraz uprawia - jak to sama nazywa - słodki trud weselnych przygotowań, który dokumentuje na swoim instagramie (klik!). 

Przypomniała mi tym samym, że chciałam przewałkować mój - a właściwie nasz, bo Mój (Jeszcze Wtedy Nie) Mąż z Gitarą też brał w nim czynny udział (i to może zaskakujące dla innych par młodych, ale jego ekscytacja z wybierania garnituru była bliska mojej przy wybieraniu sukni) - wielki dzień na ów mym poletku jeszcze ze dwa razy.

 

Ze ślubem i weselem jest jak z remontem łazienki i karierą korpoludka w trakcie rozmowy o prace - sky is the limit. Można kupić sukienkę z H&M-u, zamówić 20 pizz i pozwolić gościom na przychodzenie w dżinsach (i byłam na takim weselu - ja to nawet przyjechałam na nie tramwajem - i było super :)), a można wynająć Wawel, zespół Mazowsze w pełnym składzie z ostatnich 50 lat i kryształowe podpodtalerze pod platynowymi podtalerzami pod perłowymi talerzami (na takim weselu nie byłam, ale znam kogoś kto zna kogoś kto mieszkał na Wawelu).

O tym, w co zdecydowaliśmy się zainwestować w czasie naszej najostentacyjniej organizowanej imprezy ever, pisałam już tutaj i tutaj. I trochę jeszcze tu. Dziś o tym, na jakie wydatki poskąpiliśmy grosza i nie żałujemy, choć nie ośmielę się polecać takiego podchodzenia do wszystkich tych kwestii (bo każdy niech se wydaje pieniądze na co chce) poza jedną, które osobiście w serduszku uważam za mocno głupią. 

A więc dziś o tym, na co my nie wydaliśmy pieniędzy  przy okazji naszego ślubu i wesela.

 

 

Jakbym miała maszynkę do robienia pieniędzy to szłabym do ołtarza aleją rozświetlaną tylko przez świecie, a przy wyjściu z kościoła miałabym łuk z kwiatów jak Meghan Markle. I mimo, że kolor brody się zgadza, nie wychodziłam jednak za księcia, a za moje wesele nie płacił skarbiec Rzeczpospolitej. Doszłam do wniosku, że w kościele spędza się tylko tę godzinę, a więc uznałam, że warto utrzymać na rozsądnym poziomie stosunek inwestycji w dekoracje do czasu ich podziwiania. Zafundowaliśmy zatem jedynie proste białe kwiaty przy ołtarzu - co jest trochę niepisaną tradycją w moich stronach, że młodzi ubierają kościół, a kwiaty zostają na kolejny tydzień dla parafian. Miałam za to więcej budżetu, a i samousprawiedliwienia dla bujniejszych kwiatów i dekoracji na sali (ale też bez przesadyzmu).

 

Zrezygnowaliśmy z nauki pierwszego tańca z kilku powodów. Po pierwsze - byliśmy systematycznie utwierdzani w przekonaniu, że ślub i wesele to stres o poziomie zbieżnym z eksplorowaniem napełniającej się wodą jaskini - albo przynajmniej tego momentu z dzieciństwa, gdy mama zostawiała nas przy kasie i szła jeszcze coś dokupić, a kasjerka była mistrzynią województwa w nabijaniu na kasę (choć ja akurat tego stresu podczas ślubu i wesela nie odczuwałam, za to na zdjęciach widać jakbym cały czas toczyła bekę albo mam wyraz twarzy nieskalany inteligentną myślą). Po drugie - byliśmy systematycznie utwierdzani w przekonaniu, że ślub i wesele to koszt wymagający sprzedania wszystkich czterech naszych nerek (jak ktoś uznaje, że wszystkie możliwe wydatki trzeba odhaczyć to na pewno), wiec warto szukać opcji, by zaoszczędzić. Po trzecie - byliśmy systematycznie utwierdzani w przekonaniu, że ślub i wesele to wieloetapowy projekt, który do reszty nas pochłonie (a okazało się, że dało się w międzyczasie żyć, pracować i oddychać), więc warto zaoszczędzić sobie czas. Po czwarte - samodzielnie byliśmy utwierdzeni w zgodnym przekonaniu, że często te wyuczone pierwsze tańce wyglądają jak zaprogramowane poruszanie się po szachownicy dwóch dających sobie porozumiewawcze spojrzenia sztywnych figur, które mają kolejne niewdzięczne zadanie do wykonania, ewentualnie jednego pionka (najczęściej płci męskiej), ciągniętego po sali przez jedyną osobę, którą to cieszy. Nie będąc pewnymi, czy nie wpiszemy się czasem w taki obraz, postawiliśmy na niewyuczone bujanie się do jednej z wybranych przez nas piosenek (bo mieliśmy przygotowane dwie, nie mogliśmy się zdecydować, więc stwierdziliśmy, że damy do losowania zespołowi, a ostatecznie zdecydowaliśmy 2 minuty przed, która bardziej nam pasuje do nastroju - i uważam, że to było super). Nie rozumiem, skoro dla kogoś samo wystąpienie publiczne w kościele podczas przysięgi jest stresujące (a obowiązkowe), to po co dokładać sobie wymagające znacznie większego skoordynowania ciała zupełnie fakultatywne zadanie do wykonania potem. Chyba, że ktoś chce i lubi - no to wiadomo, można działać, bo to wolny kraj :) Ja mam w pamięci szczególnie jeden "wyreżyserowany" pierwszy taniec, który widziałam, a w którym obie osoby były widocznie szczęśliwe z tego, co robią. 

Zamawianie z zewnątrz usługi zadymiania dolnej części sali żeby a) ładnie wyglądało b) nie było widać, że nogi się plątają tańczącym uznaliśmy za zupełnie zbędny wydatek. Jak widać po tym poście, z wielu rzeczy, których funkcją jest jest tylko "żeby ładnie wyglądało" zrezygnowaliśmy, a poza tym... widok plątających się nóg to nie był mój problem, bo miałam długą suknię (uważam, że to sekret wyglądających pięknie w tańcu panien młodych), a Mój (Jeszcze Wtedy Nie) Mąż z Gitarą widocznie uważa, że albo mu się nogi nie plątają, albo nie zamierza maskować tego, że to robią. Ale ale! Cosik tam dymiło na sali, jak tańczyliśmy! Może nie tak spektakularnie i na zdjęciach nie widać, jakbyśmy tańczyli na cumulusie (a to przecież najważniejsza rzecz! ;)), ale... był jakiś dym! Chyba zespół coś przywiózł. Jak to śpiewa klasyk, jak do tego doszło - nie wiem.

 

 

Są trzy powody, dla których nie zdecydowaliśmy się na wynajęcie tego elementu dekoracji - jeden łatwy do obalenia, jeden prozaiczny i jeden fundamentalny. W kolejności: bo nie jestem fanką napisów po angielsku, gdyż Polacy nie gęsi (ok, są już napisy "MIŁOŚĆ", ale... na to trzeba mieć znacząco więcej miejsca ;)), bo nam się nie podoba oraz bo... wszyscy mają te napisy na swoich weselach! To tak jak fotel-uszak z Ikea (ale ten i tak będę mieć)! Albo monstera (to też)! Albo te płytki do łazienki (tego akurat nie)! Wszyscy chcą uczynić tym napisem swoje wesela wyjątkowymi, więc my uczyniliśmy nasze wesele wyjątkowym przez brak tego gadżetu :) 

 

 

Podobnie jak z dekoracjami w kościele - zdjęcie pary młodej i gości z zimnymi ogniami robi wrażenie. Podobnie jak z napisem LOVE jednak - prawie wszyscy się na to decydują. Absolutnie się nie dziwię, bo stosunek efektu do kosztów jest tutaj wybitnie korzystny. My jednak się na to nie zdecydowaliśmy. Trochę dlatego, że to tak popularne (a myśmy przecież chcieli być hipsterami weselizmu), trochę dlatego, że ja to się dziwnie czuję w tym takim zbieraniu wszystkich sztucznie w jakimś celu i kazaniu czegoś robić (dlatego trochę nie czaję tej całej celebracji krojenia tortu...), a trochę dlatego, że... mieliśmy ślub w listopadzie i mimo naprawdę udanej pogody, wieczorem wszyscy zamiast weselnych kreacji przy zimnych ogniach prezentowaliby swoje płaszcze i kurtki.  

Z fotobudki zrezygnowaliśmy z kolei z dwóch powodów (umówmy się, że powód chęci zaoszczędzenia dotyczy w sumie wszystkich tych rzeczy, które wymieniam, więc już go nie wliczam). Po pierwsze - jesteśmy obrzydliwymi manipulatorami ludzkich zachowań i chcieliśmy naszych gości na parkiecie, a nie w kolejce do fotobudki. Po drugie - nasza fotografka zaproponowała w ramach sesji z gośćmi przywiezienie gadżetów jak do fotobudki, co baaaardzo wypaliło i nasi goście idąc do zdjęć mówili "To jedno takie, a drugie normalne!". Więc mamy jak trzeba legitne zdjęcia z poważnymi ciociami i wujkami, ale także zdjęcia z kowbojami, policjantami, batmanami, myszkami Miki i afro wersją jednego z wujków. I myślę, że to było super załatwić wszystko w określonym czasie, po którym wszyscy wrócili na parkiet. Uważamy, że nasza fotografka - Mariola - ma naprawdę fajny element w swojej ofercie, który serio pozwala zaoszczędzić, jak ktoś w ogóle ma w planach takie szalone foty i - serio - ma świetny zestaw gadżetów! Jestem ciekawa, czy wszystkie udało jej się zebrać po sesji, bo dzieciaki chyba z godzinę biegały jeszcze z diabelskimi widłami i maskami po sali...

 

 

Byłam na weselu, na którym była taka atrakcja i... skorzystałam chyba raz? Bez większego zachwytu? Poza tym, na to trzeba mieć miejsce, a my zdecydowaliśmy się na salę raczej rozmiarów średniego supermarketu, a nie Wersalu. Za organizację trunków zabraliśmy się więc sami - nawet sami kupiliśmy piwo, bo oferta beczkowa od właściciela sali była niekorzystna cenowo (polecam sobie poprzeliczać!). A poza tym - żadnej barman nie dostarczyłby trunkowego hitu naszej imprezy, czyli naszej drogocennej cytrynówki! 

 

 

To jest stół, przy którym spokojnie można mnie usadzać jako gościa weselnego. Można nawet nie donosić do niego wódki, ja się upoję czekoladą i tymi malutkimi deserkami zrobionymi z nieba i puchu. Które... są cholernie drogie! To, ile trzeba zapłacić za te pierdółkowate słodkości to głowa mała! (ale ok, to zrozumiałe, bo ktoś musi iść odkroić kawałek nieba i nazbierać trochę puchu na ich zrobienie). Niemniej jednak wobec ogromu jedzenia (ogromu. ogromu. tak, że jedliśmy to jeszcze kilka tygodni po weselu), jakie zamówiliśmy i faktu włączenia w to i tortu, i ciast - zrezygnowaliśmy.

Miałam trochę marzenie, by jakieś upominki się pojawiły. Ale w sumie mimo skrupulatnego przeszukiwania Pinteresta nie znalazłam nic, co by mnie satysfakcjonowało. Przez chwilę myślałam, że domowe przetwory w małych słoiczkach mogą być spoko, ale Mój (Jeszcze Wtedy Nie) Mąż z Gitarą uświadomił mnie, że przecie 3/4 naszych gości jest ze wsi, a połowa z nich pewnie sama robi sobie przetwory, więc mały słoiczek będzie trochu śmieszny. Ostatecznie trzymaliśmy się jazdy obowiązkowej dla naszych stron rodzinnych w kwestii żegnania gości - paczka placków i butelka wódki (nie że mała buteleczka bimberku - pełnowymiarowa flaszka, takie są standardy w stronach Mojego Męża z Gitarą). Jednej parze gości udało się wydębić drogocenną cytrynówkę, co do dziś uważają za swój wielki sukces negocjacyjny.

Napiszę to wyraźnie, drukowanymi literami (i powtórzę jeszcze na końcu postu, żeby nikt nie miał wątpliwości) - każdy se może wydawać pieniądze na co chce i jak ktoś uważa, że chce mieć te wszystkie rzeczy, które wymieniłam na swoim ślubie i weselu to nic mi do tego (guys, przecież ja Was w większości nawet nie znam). Dotychczas pisałam o rzeczach, które dla nas nie były ważne albo do nas nie pasowały, ale komuś mogą i to jest spoko. Ale teraz ta obiecywana we wstępie rzecz, którą uważam ordynarnie za głupią. I niezrozumiałą. I szkodliwą. I bardzo tego nie rozumiem. Chodzi o... balony wypuszczane z pudła. Te takie, które magicznie materializują się przed kościołem na koniec ceremonii i para młoda wypuszcza je w świat przy akompaniamencie flesza aparatu. Jak przyjdę na Wasze wesele (a nie przyjdę, bo większości z Was w ogóle nie znam) i będę stała akurat w zasięgu oka kamery - będziecie mieli skwaszonego człowieka stanowiącego tło do - uwaga - bezsensownego zagracania środowiska plastikiem by uzyskać trwający 10 sekund kadr do ładnych zdjęć. Można w sumie o wielu weselnych rzeczach powiedzieć, że to marnotrawstwo zasobów i obciążenie dla środowiska (w ogóle całą imprezę można uznać za niepotrzebne naturze wydarzenie), ale te balony zawsze mnie bolą szczególnie. I - uwaga, spowiedź - żałuję, że i ja zakupiłam trochę balonów do dekoracji mojego domu rodzinnego na dzień wesela. Żałuję bardzo. I balonów z pudła nie polecam. Nawet apeluję o zaprzestanie tego procederu.

Oto lista rzeczy, na które poskąpiliśmy funduszy. Lista jest autorska, subiektywna, samolubna i nasza. Jeśli dla kogoś jest marzeniem, by którąś z tych rzeczy sobie sprawić - można sobie to zrobić i nie przejmować się zdaniem obcej pani z internetu. Co więcej, ja na przykład osobiście do tej listy dodałabym wynajęcie samochodu. Z kolei Mój Mąż z Gitarą marzył o jakiejś fajnej furze, a więc sobie taką uczyniliśmy (też jednak optymalizując ten wydatek po naszemu - rezygnując na przykład z konkretnego modelu i decydując się na taki, który nie będzie musiał znikąd specjalnie dojechać). 

Może jednak dla kogoś ta lista będzie inspiracją i podpowiedzią, na czym można zaoszczędzić. Bez czego my przeżyliśmy ten dzień i noc i ostatecznie jesteśmy zadowoleni i nie odczuwamy żadnych braków :)

Jak ktoś chciałby coś dopisać do tej listy, można to na przykład zrobić w komentarzu :)

Jak można wywnioskować z tego postu między wersami - tak, remontujemy łazienkę. To znaczy - zaczynamy za jakiś miesiąc, ale ja w oczekiwaniu już niemalże stoję z ... (tutaj wpisz narzędzie do kucia płytek) nad wanną. Jesteśmy na etapie wybierania sprzętów i aktualnie szukam argumentów na przekonanie Mojego Męża z Gitarą, że nie potrzebuje lustra, które rano będzie mu opowiadało dowcipy przy czesaniu brody. Uważam, że ja jestem wystarczająco śmieszna. Choć fakt, rano jestem lewym pieskiem z tego gifa: klik!

Chodzimy od jakiegoś czasu z Moim Mężem z Gitarą do innego kościoła niż dotychczas. Raz na jakiś czas coś nam przekłada w głowach kościelną wajchę i nagle godzina mszy, która nam najbardziej pasowała w ciągu całej niedzieli w ogóle nam nie odpowiada i zmienia się z 10:00 na 15:00. I nagle ta 15:00 jest najlepsza i najwygodniejsza w całym dniu, aż do kolejnej zmiany wajchy. Dziwne i ciekawe.

 

Mój Mąż z Gitarą mówi, że ksiądz w tym drugim kościele jest inspirujący, a nie umie wyjaśnić, dlaczego. W sumie ja też tak uważam, ale umiem to udowodnić, bo mam przez ów księdza w głowie materiału przynajmniej na dwa posty. Dziś pierwszy.

Chodzimy do tego innego drugiego kościoła, bo w tym innym drugim kościele jednak jest wirus. Ksiądz zakłada maseczkę kiedy tylko może, swoim głosem z manierą Lecha Wałęsy zachęca ludzi do zachowywania odległości i niemal z maniakalnością przedszkolanki sprawdza, czy drugi szafarz Komunii ma zdezynfekowane ręce.

W naszym kościele parafialnym co niedziela na każdej mszy pełna chata, cała galeryja ministrantów i płyn do dezynfekcji od parady stojący na specjalnym stoliczku przy ołtarzu, a miejsca na chórze może oficjalnie ogłosić się strefą wolną od COVID i maseczek. Najwyraźniej w naszej parafii wirusa nie ma. Więc chodzimy do tej drugiej.

I w sumie to nie jest tak, że tam jest bezpiecznie i sterylnie jak na OIOM-ie. Bo ksiądz zakłada i zdejmuje te maseczkę po kilka razy, do komunii ustawia się niemała kolejka i nie wydaje mi się, by ktoś pucował ławki po każdej mszy. Ale wystarczy nam to, że ksiądz w ogóle ma na uwadze, że czas jest szczególny i nie wszystko powinno wyglądać tak, jak zwykle. Może nie jest superbezpiecznie, ale ksiądz jako gospodarz podejmuje możliwie dużo kroków, by było bezpieczniej niż bez tych specjalnych działań.

I uwaga, bo będzie bardzo głęboka paralela! 

Myślę, że podobnie jest z... ekologią.

I pewnie z jeszcze kilkoma rzeczami w życiu :D

Staram się żyć i gospodarować tak, by narażać się naturze jak najmniej. Podjęłam ku temu kilka kroków - chętnie się pochwalę, a może i zainspiruję:

Podjęłam zatem chyba całkiem sporo kroków. Ale też kilku kroków nie podjęłam. 

Nie zawsze kupuję ryż w papierowym opakowaniu - jeśli się spieszę i nie mam czasu na zrobienie zakupów w sklepie, gdzie taki dostanę, to kupuję w tym plastikowym. Nie wymieniłam maszynki do golenia na taką ekodrewnianą, drogą i na żyletki - bo się boję, że wydam dużo pieniędzy i będę się kaleczyć przy każdym użyciu (ale używam wielorazowej maszynki z wymiennymi nożykami - tak, tej dla mężczyzn, i tak, tej z Rossmanna najtańszej :D, jest super!). Nie wszędzie piję wodę z kranu - bo są takie miejsca, gdzie nie ufam albo wodzie, albo rurom, którymi płynie. Jestem trochę niechętna dezodorantom w słoiczkach - może dlatego, że nie znalazłam najlepszego dla siebie i nie zamierzam kupować czegoś tylko dlatego, żeby być bardziej eko, ale z mokrymi paszkami i lżejszym portfelem. Jeszcze nie dojrzałam do zakupu kubeczka menstruacyjnego - nie mam tutaj wytłumaczenia. No i nadal nie skróciłam czasu brania prysznica - powiedzmy, że to dbanie o mój stan psychiczny i pobudzanie kreatywności :D

Mam poczucie jednak, że robię wystarczająco dużo, co jest w mojej mocy i co mi się sprawdza. Nie wszystko jest idealnie, ale przynajmniej mam z tyłu głowy przyczepioną tę może trochę upierdliwą myśl o tym, by zmniejszać swój negatywny wpływ na środowisko. I to nie tylko od parady. 

I by post ów miał budowę klamrową:

Tak, jak ksiądz w tym kościele, do którego chodzimy. Wydaje mi się, że zza wątłej czupryny wyglądała mu przysklepiona myśl o tym, by zrobić możliwie dużo, by ograniczyć zagrożenie. I nie tylko po to, żeby się nikt nie uczepił.

 

I może to jest modne słowo (przynajmniej w mojej bańce informacyjnej), ale uważam, że i ja ze swoim podejściem, i nasz ksiądz jesteśmy wystarczający. Może nie idealni, ale wystarczający :)

 

Nutka ostatnio ma zwyczaj brania kulki karmy z miski, przebiegania z nią przez korytarz i jedzenia w innym pokoju. Jedzenie ze spalaniem od razu!

Pora coś skrobnąć. Weźmy sobie na rozgrzewkę pod ten nowy rok temat lekki, w którym Ja bez Imienia będzie zamaszyście popisywać się swoimi lajfhakami i pretendować do prawdziwego miana blogerki lifestylowej - jako już się rzekło przy okazji ostatniego plebiscytu (choć do tego brakuje mi jeszcze perfekcyjnie zorganizowanej kuchni, całkowitej eliminacji plastiku z łazienki oraz monstery).

Chciałabym się dziś podzielić swoim wypracowanym na przestrzeni lat procesem... robienia zakupów.

Może brzmi banalnie. Ale ja z kilku elementów tego procesu jestem bardzo zadowolona i po trosze dumna, więc się wypowiem i podzielę. Zupełnie za darmo. 

Zacznijmy od złotej zasady robienia zakupów przez Ja bez Imienia - NIGDY nie robić zakupów w poniedziałek lub piątek, PRZENIGDY nie robić zakupów w weekend, a PRZEPRZENIGDY nie robić zakupów w dzień poprzedzający jakiekolwiek święto, choćby wiązało się z jednym dniem wolnym w środku tygodnia. Przestrzeganie tej złotej zasady zakupów (ZZZ?) najczęściej umożliwia mi uniknięcie łokciowania się o marchewkę, przewracania oczami o dostęp do nabiału oraz nerwowego muskania mojego tyłka wózkiem przez następną osobę w kolejce do kasy. Bo wiadomo - w poniedziałek robi się zakupy na cały tydzień, w piątek się robi na weekend, w sobotę zawsze zabraknie to piwka, to chipsa, w niedzielę można tylko do kościółka i Żabki (ale ja w sumie unikałam zakupów w niedzielę nawet zanim to było modne i zalecane), a w ostatnim wariancie wiadomo - "święto" jest synonimem zbliżającej się wojny, a więc - znów wiadomo - zapasy. Zapasy w kolejce do kasy. 

Przed wyruszeniem na nasze zakupowe łowy warto zaopatrzyć się w Legitymację Rozważnego Konsumenta, czyli listę zakupów. 

 

Odnośnie listy zakupów zaleca się zastosowanie ok. 24-godzinnej kwarantanny przed wyruszeniem do sklepu poprzez pozostawienie dokumentu na widnym, dobrze oświetlonym, stabilnym podłożu wraz z długopisem/piórem/ołówkiem w celu zredukowania prawdopodobieństwa wystąpienia sytuacji pn. "zapomniałem/am kupić..." - zredukowania, a nie eliminacji, bo pełną eliminację ryzyka osiągają tylko wybitni.

Proces budowania listy zakupów składa się u mnie z kilku składowych.

 

Pierwszą z nich jest przegląd lodówki i szafek z sektora zapasów kuchni w celu identyfikacji oczywistych braków w zaopatrzeniu. Pomocne w tym aspekcie jest utrzymywanie porządku, co pozwala szybko wybadać, gdzie zwykle jest słoiczek z musztardą, a teraz go nie ma. To jeden z prawdziwie sensowych powodów, dla których warto być porządnym, a nawet porządnickim obywatelem. A nie mną.

Następny etap to zagłębienie się w siebie i identyfikacja wszystkich wewnętrznych gastronomicznych zachcianek na kolejny tydzień lub dwa i zadziałanie zgodnie z zasadą, że marzenia się nie spełniają, a marzenia się spełnia. Składowe do spełnienia marzeń przelewamy na papier - jeśli marzy się nam na przykład serniczek, to na papierze znajdzie się kubełek sera, a w przypadku masochistów także i rodzynki. Tworzenie bezpośredniego związku między gastronomicznymi marzeniami a listą zakupów pozwala na a) zaopatrzenie się we wszystkie potrzebne składniki i nie trzeba wysyłać później męża, a jak się kto dorobił i przez kilka lat orobił to dziecka po braki b) niemarnowanie jedzenia, które ktoś wyhodował, przetworzył, przewiózł do sklepu i zareklamował c) oszczędzenie kręgosłupa przy dźwiganiu niepotrzebnych ciężarów, których się nie zużyje w najbliższym czasie.

Tworząc listę zakupów ja dodatkowo przeglądam aktualne gazetki sklepu, do którego się wybieram, żeby wyczaić, co dobrego mają na promocji. Jest to z jednej strony posunięcie godne absolwenta uczelni ekonomicznej, a z drugiej - pobudza to moją kulinarną kreatywność w czasach, kiedy głowa jest mniej pełna marzeń gastronomicznych. 

 

Gazetki często są także podpowiedzią odnośnie warzyw i owoców, które są akurat teraz w sezonie (bo są lepiej dostępne, a więc tańsze - większa podaż, niższa cena; jak widać moja misja szerzenia wiedzy ekonomicznej trwa nieprzerwanie). Sezonowość podpowiadają gazetki, ale i strony internetowe i blogi (ja lubię zaglądać na przykład tutaj - klik!). Bo ja mimo, że jestem wychowana na wsi i to nawet pośrodku kilkunastu obsiewanych hektarów nie ogarniam, co kiedy rośnie, kwitnie czy dojrzewa, więc muszę się posiłkować wiedzą z zewnątrz.

 

I jeszcze jest jedna zaleta przeglądania gazetek! Można wyczaić akcje w stylu "tydzień azjatycki", "włoski piątek", "kabanosowy weekend". I dzięki temu nastawić się na poszukiwania na przykład krewetkowych prażynek, które ostatnio pojawiły się na chwilę w Biedrze :)

Polecam przy tworzeniu listy zakupów wykonać wysiłek, który się opłaca (moim skromnym zdaniem). A więc uporządkować swoją listę. Moja ma zawsze cztery sektory - górna lewa ćwiartka jest na owoce i warzywa, często w podziale właśnie na te dwie kolumny, górna prawa ćwiartka na nabiał i mrożonki, często także w takim podziale, dolna lewa jest na resztę spożywczego świata (z tą mam największy problem w sklepie - jeszcze pracuję nad metodologią uporządkowania bajzlu w tej ćwiartce), a dolna prawa na chemię i papu dla psa (ta jest zwykle najmniej rozbudowana odkąd wszystko myję octem i płynem do naczyń ku narzekaniom tych, którzy nie mają tyle cierpliwości by wstrzymać się z komentarzem nim łazienka wywietrzeje). Jako, że duże zakupy robię zwykle w jednym sklepie jestem w stanie przy nieco większym wysiłku zrobić listę zakupów w formie toru do driftowania wózkiem sklepowym, łącznie z tak dokładnie opisanym pitstopem jak "lodówka po lewej stronie od owoców koło kwiatków". Ale zwykle aż tak bardzo mi się nie chce tego porządkować.

Zaopatrzeni w listę zakupów możemy ruszać. Kto choć raz był w internecie w ostatnich czasach wie, że pójście na zakupy bez własnych toreb to aktualnie straszny obciach, więc o zabraniu własnych siatek nawet nie wspominam. Ja jestem dodatkowo zaopatrzona w woreczki na owoce/warzywa/orzechy/cukierki/wsjo inne - polecam to, żeby nie zabierać dodatkowo foliówek, wiadomo (kiedyś widziałam kobietę, która usilnie wciskała w foliówkę kapustę - już chciałam podejść żeby jej powiedzieć, że naprawdę nie trzeba pakować kapusty w foliówkę, dojedzie do domu bez plastikowego ubranka, ale wiadomo - ja jestem kozak tylko w necie i za bardzo się boję, że ktoś mnie okrzyczy, aczkolwiek biczuję się za moją bierność do dziś).

Z innych ekoposunięć związanych z zakupami staram się nie kupować pakowanych mięs, wędlin czy serów w markecie. Od czasu do czasu bywam na doraźnych zakupach też w sklepie, gdzie jest stoisko mięsne i wtedy kupuję takie rzeczy spakowane albo w papier, albo w tę nieszczęsną, ale zawierającą mniej plastiku niż marketowe opakowanie foliówkę (jeszcze się nie przełamałam żeby iść z własnym pojemnikiem, wszystko przede mną!). Mam też wyczajone, że przy tych moich doraźnych zakupach mogę kupić na przykład ryż w papierowym opakowaniu, a nie w plastikowym (w Biedrze jest w plastikowym właśnie), więc i z tym zakupem w markecie się wstrzymuję, a zapasy uzupełniam wtedy, gdy skończy się  ulubiona musztarda lub śmietana, które są tylko w naszym Lewiatanie.

Po przyjemnościach dopakowywania wózka sklepowego zgodnie ze sporządzoną listą, przychodzi pora na dojście do kasy. I tu nadal szukam sposobów na złagodzenie paniki, włączającej mi się, gdy kasjerka kasuje szybciej zakupy niż ja jestem w stanie je pakować. Albo gdy zaczyna kasować zanim ja wszystko wyłożę na taśmę, więc już jestem mocno do tyłu z pakowaniem. Jak mam dużo zakupów to pozornie masochistycznie lokuję się za kimś, kto także ma sporo zakupów, żeby zdążyć wszystko wyłożyć (ostatnio nawet chciałam przepuścić chłopa z jego zakupami, po czym się okazało, że on jeszcze jest w tracie robienia zakupów i tylko przypadkiem przydybałam go w okolicach kas...), a dzięki czemu długo nie pojawia się nikt za mną przy tej kasie, zniechęcony widokiem dwóch wypakowanych wózków, jednakże kwestię ograniczenia paniki przy kasie mam jeszcze do przepracowania. Jak ktoś ma jakieś sposoby na to - zamieniam się we wzrok!

Są jednak takie kategorie produktów, których nie kupuję stacjonarnie. Jestem totalną psychofanką zakupów online, najchętniej kupowałabym online wszystko, a zakupy spożywcze z wybieraniem najdoskonalszego awokado i najoptymalniejszej główki kapusty są wyjątkiem, bo te jako jedyne z przyjemnością robię stacjonarnie. Jest jednak kilka typów produktów nawet spożywczych, które wybieram online.

Najważniejszy z nich to przyprawy. Za złotówkę wydaną na jakąś przyprawę w sklepie stacjonarnym dostać można niewielką jej ilość. Za cztery złote tej samej przyprawy w internecie można dostać zdecydowanie więcej niż czterokrotność zawartości opakowania w Biedrze. A i wybór przypraw jest przeogromny. Średnio raz w roku wypadają mi takie przyprawowe łowy w internecie, po których przychodzi mi pod sam dom cała paka przypraw, które albo przesypuję do słoiczków (tych!) albo pojemniczków, a nadmiary zostawiam w opakowaniach i sukcesywnie dosypuję. Ostatnio kupiłam przyprawy w tym sklepie - klik! - i jestem baaaardzo zadowolona.

Hurtowe internetowe zakupy dzieją się u mnie także przy okazji produktów kosmetycznych. Raz na kilka miesięcy zamawiam paczkę z szamponami, kremami, przyborami kosmetycznymi i mydłami. Najczęściej wybieram sklep, gdzie najdroższy z kupowanych przeze mnie produktów jest najtańszy, a wszystkie inne są dostępne :D

Jestem niestety już mocno upośledzona przez internetowe zakupy i prawdziwie cierpię, jak mam kupić coś małego, czego nie opłaca się zamawiać online i muszę to gdzieś znaleźć w prawdziwym świecie... (ostatni przykład - baterie...). 

I tak właśnie wydaję pieniądze! Tak działam, by wydawać je bardziej komfortowo, szybciej (chodzi o proces, a nie trwonienie całej wypłaty w dwa dni ;)) i sprawniej. Nastawiam bowiem bardzo swój umysł na ułatwianie sobie tych szarocodziennych rzeczy - wszak ileż energii wtedy zyskuję na planowanie wielkich rzeczy, których i tak nie robię! :D

Powtórzę - zamieniam się we wzrok odnośnie innych ułatwień i podpowiedzi w procesie zakupowym! Zachęcam do aktywności! :)

Kupiłam sobie ostatnio pióro, bo moje 15-letnie pióro, które uruchomiłam miesiąc temu jednak odmówiło posłuszeństwa. Dodatkowo dokupiłam tłoczek atramentu, który ma pasować do wszystkich piór firmy, którą wybrałam, no bo eko (nie będę dokupywać plastikowych nabojów). Uruchamianie nowego pióra zakończyło się: całkowicie usyfionym biurkiem, domywaniem rąk przez dwa dni, użyciem kombinerek (serio), wianuszkiem niecenzuralnych słów i zepsuciem tłoczka. Piszę o tym na wypadek, gdyby ktoś się zastanawiał, po co dają instrukcję obsługi nawet do garnków -.-

Kto łamie postanowienia noworoczne szybciej niż ja? Chyba tylko ten, kto zaraz po północy zamiast dołączenia do wyzwania Chodakowskiej lub Lewandowskiej dojada zleżałe resztki chipsów ze wszystkich misek (btw., kto tak samo jak ja lubi właśnie ten moment każdej imprezy? ;)). Miałam wedle swoich niepisanych postanowień pisać jeden post w tygodniu - kończymy trzeci tydzień stycznia i na moje oko już coś mi się nie zgadza w blogowej księgowości. Ale co ja tam się znam na księgowości po skończeniu uczelni ekonomicznej, c'nie?

 

Jednakowoż okazja pojawiła się zacna i mus jest coś skrobnąć! Choć może zamiast skrobania skromnie zaniemówię z wrażenia i zaprezentuję ukradzioną grafikę z bloga Karografia, bo ładna:

A więc jest laur! A więc przemowa!

Chciałabym serdecznie podziękować wszystkim, którzy są zaciekli w czytaniu mojego pisaństwa bardziej niż ja w jego tworzeniu. Na co dzień jest mi prawdziwie wstyd przed kibicami mojego pióra (a właściwie klawiatury - bo to nigdy nie było pióro z racji tego, jak rozczarowujące jest moje pismo), Panem Bogiem, jeśli to On rozdaje talenty i moimi paniami od polskiego, że tak rzadko piszę coś innego niż komentarze do wykresów. W takich momentach najczęściej żałuję najbardziej, że wieczorami wybieram spanie albo mizianie uszu psa zamiast pisania - ale jednocześnie wiem, że widocznie wtedy właśnie tego potrzebuję.

Raduję się mocno, że mam miejsce, w którym mogę umieścić swoje radości i podprysznicowe rozważania - rozpisać je oczywiście najdokładniej, na poziomie, który nie jest dla mnie osiągalny w codziennych dyskusjach w czasie rzeczywistym z "prawdziwymi ludźmi". Raduję się, że mam swoje poletko, na którym mogę eksperymentować ze słowami. Raduję się, że mogę sobie popisać coś radośniejszego niż swoje zawodowe sprawki.

Ściskam wszystkich, którzy pofatygowali się na blog Karografia i wypełnili formularz adresem mojego bloga - a jak się ktoś przyzna, że głosował to go docisnę jeszcze ciut bardziej personalnie ;)

 

Pozdrawiam serdecznie z okolic godziny zero, pożytkując czas, który bezsensownie sobie kupiłam w nadziei, że nadrobię ogrom pracy, jaki mam na ten tydzień, pijąc kawę o 18 -.-

Nowy rok - nowa ja. Zamiast czekolady za przysługi przyjmuję brokuły. Dostałam 3 jednego dnia. I czekoladę też. I paczkę krówek. Nowy rok - stara ja + brokuły.

Przy okazji życzenia sylwestrowego "Oby przyszły rok był lepszy niż ten!" w tym roku aż chciałoby się odpowiedzieć jak Joey w jednej ze scen "Przyjaciół" - "Please, give me a challenge". Bo po tym, jak 2020 rok zabrał nam dylemat wybierania koloru szminki przed wyjściem do kościoła, resztki zaufania w rozsądek i chociaż markowanie planowania u polityków oraz "Przyjaciół" z Netflixa, to już trudno wymyślić sobie gorszy rok.

Dlatego też warto wytężyć umysł i znaleźć te kilka fajnych rzeczy w 2020 roku (co brzmi jak oksymoron). Do czego zapraszam w drugiej odsłonie mojego ulubieńcowego podsumowania roku (zeszłoroczna odsłona tutaj - klik!)

 

Planowałam ten post sprezentować pod choinkę (bez względu na to, kto według Was by go przyniósł - o czym potem), ale okazało się, że byłam w ostatnim czasie zbyt zajęta dopychaniem sernika pierogiem ruskim na zmianę ze śledziem, a potem całość mojej wątłej energii życiowej pożytkowałam na trawienie tego szalonego i niebezpiecznego zestawu. A zatem mamy poświąteczny post świąteczny.

 

Niniejszym chciałabym przedstawić wyniki mojej radosnej ankiety, jaką przeprowadziłam na moim instagramie na niereprezentatywnej grupie respondentów. Ankieta dotyczyła kluczowych kwestii świętowania Bożego Narodzenia, które co nieco zarysowałam w poprzednim wpisie, zatem tematyka nadająca się co najmniej na ogólnopolskie referendum.

Zgodnie z regułą sztuki najpierw statystyczne wprowadzenie - w ankiecie wzięły udział 43 osoby - 34 kobiety i 9 mężczyzn. Nie wszyscy odpowiadali na wszystkie pytania, bo ankieta była nieobowiązkowa, nieanonimowa, niezapowiedziana, niespełniająca zapisów RODO, może nawet nielegalna, na pewno jednak - nieprofesjonalna. Dodatkowo była wysoce niereprezentatywna, albowiem 60,5% ankietowanych stanowiły osoby powiązane z moim miejscem zamieszkania, a jak wiadomo (i czego dowiodła także ów ankieta) lokalizacja to jeden z czynników mocno skorelowanych z konkretnymi sposobami spędzania Świąt, różnicująca m.in. to, czy sernika/szarlotkę/kremówkę/makowca przepycha się pierogiem ruskim/z grzybami/ze śliwkami/z kapustą. Ankieta zawierała 8 pytań.

Pierwsze pytanie dotyczyło wzbudzającej ogromne kontrowersje wśród mych niezwiązanych z moją najpierwotniejszą lokalizacją znajomych, a więc tego, kto na wigilii je barszcz... biały. Zdania okazały się podzielone niemal fifty-fifty, ale zgrabny analityk zobaczy w zebranych statystykach coś więcej - 15,4% moich pierwotnych lokalsów (zamieńmy to na potrzeby tej ankiety na Moich Pierwotnych Lokalsów), a więc 4 osoby udzieliły odpowiedzi "Ja niee" na to pytanie, za to ANI JEDNA osoba z reszty świata (dalej - Reszty Świata) nie udzieliła odpowiedzi "Ja!". Podsumowując, jedzenie barszczu białego w czasie wigilii to występek, który można przypisać ludziom w niedalekiej odległości od dolnego biegu jednej z większych podkarpackich rzek.

 

Odpowiedzi na drugie pytanie pokazują rozmiar straszliwej niemej tragedii dziejącej się w polskich domach w Święta. Albowiem u 44% moich ankietowanych w wigilijnym menu brakuje pierogów ruskich. A media milczą! Jak wspominałam w poprzednim poście - żyję w przekonaniu, że jedzenie pierogów ruskich z okazji urodzin Jezusa jest gdzieś zalecane w Biblii, zatem trwam w szoku i niedowierzaniu. Ponownie można odnotować wysoką wrażliwość omawianej zmiennej na cechę, którą roboczo nazwę podkarpackością, albowiem 75,0% szczęśliwych pierogoruskozjadaczy to moi krajanie. Są jednak i takie przypadki, że patologia braku pierogów ruskich na wigilii dotyka Moim Pierwotnych Lokalsów.

 

 

Identyczna proporcja głosów, co w przypadku pierogów ruskich została odnotowana przy pytaniu o to, kto stroni od karpia na wigilię. W moim domu rodzinnym podjęto jakieś dwie rozpaczliwe próby przygotowania karpia na Święta, ale bez większej rozpaczy zaniechaliśmy tej promowanej we wszelakich mediach tradycji. 44% moich ankietowanych - i to bez względu na lokalizację - odkrzyknęła na moje pytanie "Hańba" niczym zawołałaby szlachta na projekt wprowadzenia prohibicji w XVII wieku. I hańbę tej przyjmuję na klatę, zagryzając ów sromotę akurat w tym roku dorszem.

 

Kolejne pytanie dotyczyło tego, kto przynosi prezenty pod choinkę. 32,4% moich ankietowanych nigdy nie było zaskoczonych powtórnym przyjściem Świętego Mikołaja by podłożyć prezenty pod choinkę. 67,6% odwiedzała w tym czasie inna postać. Jako osoba z pierwszej grupy pozwolę sobie skomentować uszczypliwie, że reszta być może nie była wystarczająco grzeczna by Święty Mikołaj pojawił się u nich drugi raz, a więc musieli do tego "zatrudnić" żywioły (Gwiazdkę?...), innych pracowników Pana Boga (Aniołka?...) albo samo Dzieciątko, które nadludzko (jak przystało na Boże Dziecię w sumie) musiało się nauczyć szybko chodzić i dźwigać prezenty.

Do tego pytania zabrakło mi screena, co obnaża już całkowicie nieprofesjonalizm omawianego badania.

 

Usłyszałam kiedyś od kogoś (kogo zresztą szybko zidentyfikowałam wśród moich znajomych dzięki ankiecie), kto ma bardzo specyficzny sposób składania życzeń opłatkowych, oszczędzający czas, a zatem wedle zasady "ogółem dla wszystkich". Taka procedura obowiązuje u 6 osób, a więc 15% moich ankietowanych, ale jako wnikliwy badacz  śmiem wątpić w zrozumiałość sposobu postawienia przeze mnie pytania, bo... różnych odpowiedzi udzieliły osoby, co do których jestem przekonana, że spędzają wigilię razem :D

 

Kolejne pytanie dotyczyło obecności bądź nie cukierków na choince. 20% moich ankietowanych  zapewne wyżej ceni sobie instagramowość świątecznego drzewka niż jego walory użytkowe, nie mącąc dekoracji cukierkami właśnie. Większość moich ankietowanych jednak praktykuje takie rozwiązanie, co czynię i ja.

 

 

Jak już przekonaliśmy się wcześniej, niektórzy kwestię tradycyjności ryb na wigilijnym stole traktują bardzo luźno, a są i tacy którzy odnoszą się do tego po macoszemu, a właściwie - po mojemu-mamowemu i na wigilię rychtują sobie rybę po grecku. W mojej opinii ani to dobre, ani to ładne, ale ryba odhaczona - po jej zjedzeniu można na dofukanie spokojnie przejść do pierogów ruskich. 71% moich ankietowanych uważa jednak, że ryba po grecku powinna raczej lądować na stole na mniej formalnych uroczystościach.

 

I tak dobrnęliśmy do ostatniego, kluczowego pytania mojej nieprofesjonalnej ankiety, a więc u kogo można jeść cukierki z choinki dopiero po kolędzie. 61% moich znajomych nie jest zaznajomiona z tą zasadą, a pozostałe 39% cierpi razem ze mną (w teraz to pocierpimy na całego, bo następnej kolędy można spodziewać się najprędzej za rok). Aż 92,9% nieszczęśliwców czekających na nieme zezwolenie duchownego na ogołocenie świątecznego drzewka to Moi Pierwotni Lokalsi - po drugiej stronie barykady jest 36,4% moich krajanów.

Myślę, że różnorodność odpowiedzi w mojej ankiecie pokazuje, że można świętować sobie jak tylko się chce. Bo gdzieś w Polsce na pewno jest ktoś, kto świętuje dokładnie tak, jak zamierza się to robić :) Czego na ten długi, niemal dłużący się czas okołoświąteczny serdecznie życzę!

Moją osobistą bożonarodzeniową tradycją jest dojadanie pierogów ruskich na śniadanie w Boże Narodzenie. Chyba nikt nie jest zaskoczony.