Kto łamie postanowienia noworoczne szybciej niż ja? Chyba tylko ten, kto zaraz po północy zamiast dołączenia do wyzwania Chodakowskiej lub Lewandowskiej dojada zleżałe resztki chipsów ze wszystkich misek (btw., kto tak samo jak ja lubi właśnie ten moment każdej imprezy? ;)). Miałam wedle swoich niepisanych postanowień pisać jeden post w tygodniu - kończymy trzeci tydzień stycznia i na moje oko już coś mi się nie zgadza w blogowej księgowości. Ale co ja tam się znam na księgowości po skończeniu uczelni ekonomicznej, c'nie?

 

Jednakowoż okazja pojawiła się zacna i mus jest coś skrobnąć! Choć może zamiast skrobania skromnie zaniemówię z wrażenia i zaprezentuję ukradzioną grafikę z bloga Karografia, bo ładna:

A więc jest laur! A więc przemowa!

Chciałabym serdecznie podziękować wszystkim, którzy są zaciekli w czytaniu mojego pisaństwa bardziej niż ja w jego tworzeniu. Na co dzień jest mi prawdziwie wstyd przed kibicami mojego pióra (a właściwie klawiatury - bo to nigdy nie było pióro z racji tego, jak rozczarowujące jest moje pismo), Panem Bogiem, jeśli to On rozdaje talenty i moimi paniami od polskiego, że tak rzadko piszę coś innego niż komentarze do wykresów. W takich momentach najczęściej żałuję najbardziej, że wieczorami wybieram spanie albo mizianie uszu psa zamiast pisania - ale jednocześnie wiem, że widocznie wtedy właśnie tego potrzebuję.

Raduję się mocno, że mam miejsce, w którym mogę umieścić swoje radości i podprysznicowe rozważania - rozpisać je oczywiście najdokładniej, na poziomie, który nie jest dla mnie osiągalny w codziennych dyskusjach w czasie rzeczywistym z "prawdziwymi ludźmi". Raduję się, że mam swoje poletko, na którym mogę eksperymentować ze słowami. Raduję się, że mogę sobie popisać coś radośniejszego niż swoje zawodowe sprawki.

Ściskam wszystkich, którzy pofatygowali się na blog Karografia i wypełnili formularz adresem mojego bloga - a jak się ktoś przyzna, że głosował to go docisnę jeszcze ciut bardziej personalnie ;)

 

Pozdrawiam serdecznie z okolic godziny zero, pożytkując czas, który bezsensownie sobie kupiłam w nadziei, że nadrobię ogrom pracy, jaki mam na ten tydzień, pijąc kawę o 18 -.-

Nowy rok - nowa ja. Zamiast czekolady za przysługi przyjmuję brokuły. Dostałam 3 jednego dnia. I czekoladę też. I paczkę krówek. Nowy rok - stara ja + brokuły.

Przy okazji życzenia sylwestrowego "Oby przyszły rok był lepszy niż ten!" w tym roku aż chciałoby się odpowiedzieć jak Joey w jednej ze scen "Przyjaciół" - "Please, give me a challenge". Bo po tym, jak 2020 rok zabrał nam dylemat wybierania koloru szminki przed wyjściem do kościoła, resztki zaufania w rozsądek i chociaż markowanie planowania u polityków oraz "Przyjaciół" z Netflixa, to już trudno wymyślić sobie gorszy rok.

Dlatego też warto wytężyć umysł i znaleźć te kilka fajnych rzeczy w 2020 roku (co brzmi jak oksymoron). Do czego zapraszam w drugiej odsłonie mojego ulubieńcowego podsumowania roku (zeszłoroczna odsłona tutaj - klik!)

 

Planowałam ten post sprezentować pod choinkę (bez względu na to, kto według Was by go przyniósł - o czym potem), ale okazało się, że byłam w ostatnim czasie zbyt zajęta dopychaniem sernika pierogiem ruskim na zmianę ze śledziem, a potem całość mojej wątłej energii życiowej pożytkowałam na trawienie tego szalonego i niebezpiecznego zestawu. A zatem mamy poświąteczny post świąteczny.

 

Niniejszym chciałabym przedstawić wyniki mojej radosnej ankiety, jaką przeprowadziłam na moim instagramie na niereprezentatywnej grupie respondentów. Ankieta dotyczyła kluczowych kwestii świętowania Bożego Narodzenia, które co nieco zarysowałam w poprzednim wpisie, zatem tematyka nadająca się co najmniej na ogólnopolskie referendum.

Zgodnie z regułą sztuki najpierw statystyczne wprowadzenie - w ankiecie wzięły udział 43 osoby - 34 kobiety i 9 mężczyzn. Nie wszyscy odpowiadali na wszystkie pytania, bo ankieta była nieobowiązkowa, nieanonimowa, niezapowiedziana, niespełniająca zapisów RODO, może nawet nielegalna, na pewno jednak - nieprofesjonalna. Dodatkowo była wysoce niereprezentatywna, albowiem 60,5% ankietowanych stanowiły osoby powiązane z moim miejscem zamieszkania, a jak wiadomo (i czego dowiodła także ów ankieta) lokalizacja to jeden z czynników mocno skorelowanych z konkretnymi sposobami spędzania Świąt, różnicująca m.in. to, czy sernika/szarlotkę/kremówkę/makowca przepycha się pierogiem ruskim/z grzybami/ze śliwkami/z kapustą. Ankieta zawierała 8 pytań.

Pierwsze pytanie dotyczyło wzbudzającej ogromne kontrowersje wśród mych niezwiązanych z moją najpierwotniejszą lokalizacją znajomych, a więc tego, kto na wigilii je barszcz... biały. Zdania okazały się podzielone niemal fifty-fifty, ale zgrabny analityk zobaczy w zebranych statystykach coś więcej - 15,4% moich pierwotnych lokalsów (zamieńmy to na potrzeby tej ankiety na Moich Pierwotnych Lokalsów), a więc 4 osoby udzieliły odpowiedzi "Ja niee" na to pytanie, za to ANI JEDNA osoba z reszty świata (dalej - Reszty Świata) nie udzieliła odpowiedzi "Ja!". Podsumowując, jedzenie barszczu białego w czasie wigilii to występek, który można przypisać ludziom w niedalekiej odległości od dolnego biegu jednej z większych podkarpackich rzek.

 

Odpowiedzi na drugie pytanie pokazują rozmiar straszliwej niemej tragedii dziejącej się w polskich domach w Święta. Albowiem u 44% moich ankietowanych w wigilijnym menu brakuje pierogów ruskich. A media milczą! Jak wspominałam w poprzednim poście - żyję w przekonaniu, że jedzenie pierogów ruskich z okazji urodzin Jezusa jest gdzieś zalecane w Biblii, zatem trwam w szoku i niedowierzaniu. Ponownie można odnotować wysoką wrażliwość omawianej zmiennej na cechę, którą roboczo nazwę podkarpackością, albowiem 75,0% szczęśliwych pierogoruskozjadaczy to moi krajanie. Są jednak i takie przypadki, że patologia braku pierogów ruskich na wigilii dotyka Moim Pierwotnych Lokalsów.

 

 

Identyczna proporcja głosów, co w przypadku pierogów ruskich została odnotowana przy pytaniu o to, kto stroni od karpia na wigilię. W moim domu rodzinnym podjęto jakieś dwie rozpaczliwe próby przygotowania karpia na Święta, ale bez większej rozpaczy zaniechaliśmy tej promowanej we wszelakich mediach tradycji. 44% moich ankietowanych - i to bez względu na lokalizację - odkrzyknęła na moje pytanie "Hańba" niczym zawołałaby szlachta na projekt wprowadzenia prohibicji w XVII wieku. I hańbę tej przyjmuję na klatę, zagryzając ów sromotę akurat w tym roku dorszem.

 

Kolejne pytanie dotyczyło tego, kto przynosi prezenty pod choinkę. 32,4% moich ankietowanych nigdy nie było zaskoczonych powtórnym przyjściem Świętego Mikołaja by podłożyć prezenty pod choinkę. 67,6% odwiedzała w tym czasie inna postać. Jako osoba z pierwszej grupy pozwolę sobie skomentować uszczypliwie, że reszta być może nie była wystarczająco grzeczna by Święty Mikołaj pojawił się u nich drugi raz, a więc musieli do tego "zatrudnić" żywioły (Gwiazdkę?...), innych pracowników Pana Boga (Aniołka?...) albo samo Dzieciątko, które nadludzko (jak przystało na Boże Dziecię w sumie) musiało się nauczyć szybko chodzić i dźwigać prezenty.

Do tego pytania zabrakło mi screena, co obnaża już całkowicie nieprofesjonalizm omawianego badania.

 

Usłyszałam kiedyś od kogoś (kogo zresztą szybko zidentyfikowałam wśród moich znajomych dzięki ankiecie), kto ma bardzo specyficzny sposób składania życzeń opłatkowych, oszczędzający czas, a zatem wedle zasady "ogółem dla wszystkich". Taka procedura obowiązuje u 6 osób, a więc 15% moich ankietowanych, ale jako wnikliwy badacz  śmiem wątpić w zrozumiałość sposobu postawienia przeze mnie pytania, bo... różnych odpowiedzi udzieliły osoby, co do których jestem przekonana, że spędzają wigilię razem :D

 

Kolejne pytanie dotyczyło obecności bądź nie cukierków na choince. 20% moich ankietowanych  zapewne wyżej ceni sobie instagramowość świątecznego drzewka niż jego walory użytkowe, nie mącąc dekoracji cukierkami właśnie. Większość moich ankietowanych jednak praktykuje takie rozwiązanie, co czynię i ja.

 

 

Jak już przekonaliśmy się wcześniej, niektórzy kwestię tradycyjności ryb na wigilijnym stole traktują bardzo luźno, a są i tacy którzy odnoszą się do tego po macoszemu, a właściwie - po mojemu-mamowemu i na wigilię rychtują sobie rybę po grecku. W mojej opinii ani to dobre, ani to ładne, ale ryba odhaczona - po jej zjedzeniu można na dofukanie spokojnie przejść do pierogów ruskich. 71% moich ankietowanych uważa jednak, że ryba po grecku powinna raczej lądować na stole na mniej formalnych uroczystościach.

 

I tak dobrnęliśmy do ostatniego, kluczowego pytania mojej nieprofesjonalnej ankiety, a więc u kogo można jeść cukierki z choinki dopiero po kolędzie. 61% moich znajomych nie jest zaznajomiona z tą zasadą, a pozostałe 39% cierpi razem ze mną (w teraz to pocierpimy na całego, bo następnej kolędy można spodziewać się najprędzej za rok). Aż 92,9% nieszczęśliwców czekających na nieme zezwolenie duchownego na ogołocenie świątecznego drzewka to Moi Pierwotni Lokalsi - po drugiej stronie barykady jest 36,4% moich krajanów.

Myślę, że różnorodność odpowiedzi w mojej ankiecie pokazuje, że można świętować sobie jak tylko się chce. Bo gdzieś w Polsce na pewno jest ktoś, kto świętuje dokładnie tak, jak zamierza się to robić :) Czego na ten długi, niemal dłużący się czas okołoświąteczny serdecznie życzę!

Moją osobistą bożonarodzeniową tradycją jest dojadanie pierogów ruskich na śniadanie w Boże Narodzenie. Chyba nikt nie jest zaskoczony.

Zacznę niespodziewanie od tego, że staram się mieć możliwie elastyczny mózg - wchodząc do nowej rodziny albo wcześniej mieszkając z różnymi osobami podczas studiów lubiłam poznawać moje smaki (niektóre osoby nawet nie wiedzą, jak mnie natchnęły w życiu - kumin rzymski, odmierzanie makaronu na talerzu i zalewanie go wodą z czajnika, dodawanie wszelkiego rodzaju warzywek do sosów mięsnych to kilka rzeczy, które podpatrzyłam u innych ;)), inspirowałam się sposobem organizacji życia (spontaniczne wychodzenie na łyżwy, podlewanie kwiatków rano, kupowanie śmietan na zapas) czy podpatrywałam zainteresowania (tak przeczytałam kilka książek psychologicznych, poszłam na rajd w góry czy zaczęłam oglądać "Przyjaciół"). 

Ale na Boże Narodzenie mój mózg kołkiem staje.

Myślę, że wiele z Was się ze mną zgodzi, że dla każdego te modelowe Święta to te z domu rodzinnego. I ktoś jedzący placki ziemniaczane z ketchupem szokuje mnie znacząco mniej niż to, jak ktoś inny spędza Boże Narodzenie :D

Mój największy szok w kontekście Bożego Narodzenia to fakt, że... nie wszyscy jedzą podczas wigilii pierogi ruskie. Tak jest właśnie w domu Mojego Męża z Gitarą. Brak pierogów ruskich na wigilii jest poza moim wyobrażeniem - a myślę, że wyobraźnię mam całkiem-całkiem. Mogłoby nie być choinki, śniegu (w ogóle nie wiem, o co chodzi z tym śniegiem - tam, gdzie Jezus się urodził w ogóle nie ma śniegu, nigdy), kolęd albo karpia (co się akurat u mnie w rodzinie praktykuje), ale pierogi ruskie są obowiązkowe.  I ja nie chcę nic mówić, ale mi to się zdaje, że zanim ja się pojawiłam w rodzinie Mojego Męża z Gitarą (bo oczywiście dorabiam te pierogi ruskie na wigilię - i to niemal wyłącznie dla siebie, bo nie znajdują one fanów przy stole, na co w sumie nie narzekam ;)), to ich wszystkie wcześniejsze wigilie w ogóle się nie liczą. Pierogi ruskie są obowiązkowe. Wydaje mi się, że to nawet w Biblii jest gdzieś napisane.

Zanim zaglądałam do innych domów na Święta - choćby przez okienko Facebooka - nie wiedziałam także, że... jest tyle rodzajów choinek. Są takie zupełnie szerokie, albo małe choinki - i to nawet w dużych domach, są takie, gdzie nie ma łańcuchów albo - o zgrozo! - niektórzy nie wieszają na choince cukierków. W moim domu choinka była zawsze strzelista i do samego sufitu. Obowiązkowo żywa. I stawiana z premedytacją możliwie jak najbardziej w oknie mimo, że drogą koło naszego domu przejeżdżało dziennie jakieś trzy samochody :D

Wracając do cukierków na choince - długo byłam przekonana, że przyzwolenie na zjedzenie cukierków z choinki dopiero gdy ksiądz przejdzie po kolędzie jest czymś uniwersalnym. Pamiętam swoje dziecięce wewnętrzne oburzenie, gdy marudząca kuzynka dostała cukierka z naszej choinki. Skandal! To jak pójść do sklepu i zabrać kinderka nie płacąc! To jak wziąć apap na noc na dzień! To jak kupić sobie żel do higieny intymnej dla mam wcześniej nigdy nie rodząc (to ja ostatnio - urodzenie pracy magisterskiej się chyba nie liczy)! Co więcej - mam prawie 30 lat, mogę sobie kupić 5 kilo cukierków i zjeść je sama w jeden wieczór, a... nie jestem w stanie zjeść cukierka z choinki zanim ksiądz nie przejdzie po kolędzie.

Ale myślę, że zaczynanie jedzenia cukierków od tych z tyłu choinki jest już tą uniwersalną zasadą :D

 

W ogóle to - klik! - są moje modelowe cukierki na choinkę. Jakby ktoś pytał. Wiadomo dlaczego - bo takie były najczęściej u mnie w domu.

Uwaga, na wszelki wypadek daję tu alert dla tych, którzy nigdy nie pociągnęli Mikołaja za brodę - omińcie kolejne dwa akapity!

U Mojego Męża z Gitarą prezenty w wigilię przynosi Gwiazdka, a w mikołajki wiadomo - Mikołaj. No i pytają się mnie, kto u mnie przynosił prezenty w wigilię. I jestem trochę zaskoczona, że jako rezolutne dziecko nigdy mi to jakoś nie zgrzytało, że do nas Mikołaj fatyguje się dwa razy. Albo może byłam wybitnie rezolutna i za tym drugim razem odnotowywałam ten dyskretny dyg wujka przy choince, gdy zostawiał torby z prezentami.

No i w czasie między poznaniem prawdy o Mikołaju (która nie była dla mnie druzgocąca albo  wyparłam tę traumę) a zorientowaniem się w świątecznych zwyczajach innych domów byłam przekonana, że pełnienie funkcji Mikołaja to taka trochę usługa publiczna i zawsze realizuje ją... sołtys wsi. Swoją drogą to było szalenie miłe z jego strony, że chciało mu się w ten jeden wieczór zakładać ten cały kostium (i zawsze się szczycił tym, że to kostium prawdziwego biskupa Mikołaja, z tą wielką czapą i pastorałem) i objeżdżać całą wieś. Przyjeżdżał nawet do nas wtedy, gdy Tata już nie wychodził mu naprzeciw by wcisnąć przygotowane prezenty dla dzieci do worka po zbożu i dawał nam dorosłym już czekolady, na szczęście nie każąc odmawiać paciorka. Swoją drogą, jako dziecko odmawiałam paciorek przed sołtysem...

Skoro jesteśmy tutaj znów wszyscy to okazuje się, że menu wigilijne mojej rodziny jest istotnie dość specyficzne, bo oprócz barszczu czerwonego mieliśmy także do jedzenia... barszcz biały. Z grochem. To chyba dość awangardowe na tle kraju. Podobnie jak to, że... maksymalnie 3 razy mieliśmy na wigilii karpia. 

 

Ale tak jak w każdym polskim domu w Moją Mamę wstępowało przed wigilią skrzyżowanie Urszuli z Małej Syrenki, czającego się na podłodze samotnego klocka lego i mojego wyobrażenia Edyty Górniak po wprowadzeniu obowiązkowych szczepień na koronawirusa. Tradycyjne przedświąteczne tornado złości i przerażenia, że za mało, za późno i za niedobre. Na szczęście Moja Mama jakiś czas temu zaakceptowała chyba w końcu fakt, że na naszą wigilię nie przyjeżdża królowa angielska i ostatnimi czasy podchodzi do sprawy w sposób bliższy reklamom świątecznej krzątaniny przy pieczeniu ciasta z margaryną Kasia. 

Albo może zorientowała się, jaki jest tak na serio cel. Bo celem nie jest zrobienie góry jedzenia na określoną godzinę i zjedzenie go w odpowiedniej kolejności. Celem jest stworzenie atmosfery dla ludzi, których się przecież świetnie zna i spędzenie z nimi czasu. Ma być przyjemnie - nie idealnie. 

Może przekonało ją to, jak kiedyś wszyscy zajadali się jej przypalonym ciastem, które strasznie chciała schować przed światem, a o którym Tata się wygadał gościom :D

Uruchomiłam ostatnio po raz pierwszy... pióro, które dostałam 15 lat temu!

I jeszcze do Happy Endu dzisiaj bonus - dowiedziałam się o konkursie dla blogujących na Bloggerze! Myślę, że to miło ze strony Organizatorki, że chce nas - tych, którzy może czasem czują się jak brzydsze i mniej bajeranckie siostry i bracia blogerów w Wordpressa - docenić w trudzie tworzenia postów w platformie z pomarańczowym logo. Fajna to akcja, można podzielić się swoimi internetowymi odkryciami i wesprzeć swoich wirtualnych znajomych, do których domów online wchodzimy przecież tak często, czerpiąc z ich kreatywności, mądrości i humoru :)

Oto link do strony z konkursem: klik!

Temat rozprawki na dziś: kiedyś to było - teraz to ni ma, jednakże z małym twistem.

 

A to takim twistem, że zwykle chodzi o to, że kiedyś było lepiej. No to weźmy na tapet dla odmiany, że kiedyś to było źle, teraz to ni ma złego.

 

Ostatnio zasłyszałam rozmowę z tej kategorii, gdzie osoba uprawniona z racji wieku do kiedyśtobylizmu opowiedziała o swoich niewątpliwie (i to bez ironii!) trudnych doświadczeniach z młodości, kończąc tym magicznym "no a teraz to wy wszystko macie", a ta młodsza osoba zamiast z pokorą potaknąć i wyrazić to irracjonalne, ale mi zawsze wtedy towarzyszące poczucie winy za dorastanie w lepszych czasach odpowiedziała przytomnie: "No i co? No to chyba dobrze".

 

No... właśnie!

 

Z opowieści i nauki historii jestem świadoma tego, że w niedalekiej całkiem przeszłości to istotnie łatwo nie było. Czasy PRL, których mam szczęście nie pamiętać (za to miałam okazję dorastać w szalonych politycznie i... estetycznie latach 90. - i uważam, że kilka ciekawostek z tego okresu rozdziawi buzie moich dzieci jak opowiem, jak to drzewiej bywało) były mocno upośledzone na wielu polach. Pół wieku maniakalnego zaprzeczania naturalnym mechanizmom rynkowym i centralne sterowanie gospodarką bez żadnej refleksji, że - sorry za wulgaryzm, ale pasuje tu idealnie - to jebnie, mimo, że nie stykało od wystarczająco dawna, by się zorientować, upośledziły rozwój gospodarczy na dekady - co szczególnie rani moje serce ekonomistki. Asortyment w sklepach był wówczas raczej umiarkowany, trzeba się czasem było odpowiednio przyjaźnić by niektóre rzeczy móc posiadać, a rozkładu pekaesu do miasta nie można było sprawdzić w internecie #shocking. No i w środku stolicy postawiono ten śmieszny budynek, który ja to w sumie nawet lubię.

 

Teraz żyjemy w znacznie bardziej kolorowych, sprawiedliwszych i dostatniejszych czasach niż nasi rodzice. No i to chyba dobrze! Wydaje mi się, że to powinno iść w tę stronę! Że zdrowym i naturalnym jest to, że dzieciom żyje się lepiej niż rodzicom - bo zmiany, bo postęp, bo rozwój.

 

Niemniej jednak to nie jest tak, że skoro już nie musimy stać w kolejce by kupić sobie szare i brzydkie buty, nasze dzieci nie muszą donaszać ubrań po starszym rodzeństwie tak długo aż będą na tyle zniszczone (te ciuchy, nie dzieci) by móc zdjąć rajtki przez głowę i premier nam nie racjonuje, ile mięsa będzie w naszym menu, to nie mamy żadnych problemów. Nie mamy tamtych, ale mamy inne, których nasi rodzice nie mieli.

 

Nasi rodzice może zniszczyli swoje zdrowie pracując w gospodarstwach - my niszczymy swoje siedząc godzinami przy komputerach. 

Nasi rodzice może nie mieli wyboru w sklepie mięsnym i odzieżowym - przed nami wybór jest szalony, przepełniony jednak niespotykaną wtedy ilością artykułów niezdrowych i badziewnych, a śmiem twierdzić, że kiedyś dobrą jakość dostawało się za jednak mniejsze pieniądze.

Nasi rodzice może żyli w kraju mniej rozwiniętym - my w bardziej zanieczyszczonym i nakrywającym się plastikiem.

Nasi rodzice może nie mieli wymarzonych prac - ale na rozmowach kwalifikacyjnych nikt nie maglował ich we wszystkich językach, jakie znają, najlepiej co najmniej trzech, durnowatymi pytaniami, jak radzą sobie ze stresem, jak sprzedaliby klucz, który jest w drzwiach albo jakim zwierzęciem by chcieli być, oczekując naprawdę nie wiem jakich poprawnych odpowiedzi, a potem nie wciągała ich korporacyjna maszyna, niektórych na zbyt długie, niespotykane wcześniej godziny.

 

Nasi rodzice może nie mogli dać swoim dzieciom wszystkiego - ale nie musieli borykać się z problemami uzależnień ich dzieci od komputerów i internetu czy trudnością wychowania porządnego człowieka szanującego wartości i niematerialne, i materialne i to bez argumentu "Bo nie mamy pieniędzy", który w wielu rodzinach na szczęście i nieszczęście jest nieprawdą. 

 

Jeszcze raz więc: to nie jest tak, że kiedyś to było - teraz to ni ma. Raczej kiedyś to było - teraz to jest inaczej.

 

Zastanawia mnie jeszcze - i tu jak rasowa blogerka systematycznie zaniedbująca swoje blogowe poletko zachęcam do udzielania się w komentarzach - skąd to ciągłe podkreślanie przez starsze pokolenie, jak to oni mieli źle, a nam to tylko drinka z palemką i spódniczkę z liści bananowca, bo szczęście już dawno mamy zaserwowane na tacy?

 

Mam swoje przemyślenia. Pewnie częściowo to chęć odreagowania tych trudnych doświadczeń z młodości. Może trochę zazdrość, że komuś jest lepiej? A pewnie i trochę ten przedziwny desperacki wyścig za tym, kto ma najgorzej, w którym nasz naród tak zapalczywie uczestniczy i nie może się wyrwać.

A jeśli są tutaj uprawiacze "kiedyśtobylizmu", chciałabym zaapelować: już nie trzeba się martwić wieloma rzeczami, które spędzały Wam kiedyś sen z powiek! Cieszcie się tym i korzystajcie z tego! My jesteśmy Wam bardzo wdzięczni za stworzenie fundamentów do lepszej dla nas rzeczywistości - będzie nam bardzo miło, jak będziecie się nią cieszyć tak, jak my! Nie wpędzajcie nas w poczucie winy w powodu, że jest nam lepiej niż Wam.

Najważniejsza korzyść z robienia pytania otwartego w ankietach wśród społeczności lokalnej to możliwość zapoznania się z barwnością i swobodą interpretacji zasad ortografii (o ignorancji dla interpunkcji nawet nie wspominam). Mój tekst-faworyt ostatnich badań ankietowych w jednej z pomorskich gmin: "Melina smrut śmieci itd" (pisownia oryginalna). Uwielbiam <3

Dziś post odświętny, a więc uprasza się, aby do czytania się wyprostować, przeczesać włos i podejść do treści z odpowiednim pietyzmem. Albowiem dziś post z okazji pierwszej - papierowej - rocznicy ślubu mej i Mojego Męża z Gitarą. 

 

Rocznice na tym blogu zwykłam świętować garścią zabawnych faktów - jak to robię z okazji urodzin, a więc wychodząc naprzeciw tej tradycji zapraszam na zupełnie nic niesymbolizujące 23 fakty o wydarzeniu, które miało miejsce dokładnie rok temu!

 

A teraz wyjawienie tajemnicy - z przyczyn ode mnie niezależnych post ląduje na blogu... dwa tygodnie i jeden dzień po rocznicy ;) Można zatem już rozsznurować balowe suknie i odpiąć krawaty ;)

Ciekawostka - po laparoskopii bolą... ramiona.

Nie chcem, ale muszem. Muszem, bo nie wytrzymiem.

Chciałabym skierować ten post do osób, które są przeciwne noszeniu maseczek oraz domagają się zakończenia pandemii (bo to tak działa - że wychodzi na mównicę jakiś wysoko postawiony niekoniecznie wysoki pan i mówi, że uważa pandemię za zamkniętą i wtedy już nie ma wirusa).

A więc nie odpowiada niektórym noszenie maseczek oraz generalnie cała hucpa związana z koronawirusem, co bardzo wylewnie ów ludzie sygnalizują pod KAŻDYM postem, jaki dotyczy tego wydarzenia. Ktoś błyskotliwym komentarzem mnie już uprzedził - nie podoba Ci się maseczka, raczej nie spodoba Ci się także respirator -.- Ale i tak skomentuję.

 

No straszna rzecz. Trzeba zakładać kawałek bawełny/plastiku na twarz. W bardzo dużej części przypadków - na jakieś dwie godziny w ciągu dnia na wyjście do sklepu i na pocztę. Ja rozumiem, że kogoś może serio to mocno uwierać chodząc w takim uzbrojeniu cały dzień w pracy, ale mam jakieś dziwne podejrzenie, że narzekanie na maseczkę jest odwrotnie proporcjonalne do czasu, w którym ktoś ją nosi. No, ale nakazują zakładanie tego na twarz, bo mamy niebezpiecznego dla pewnej grupy ludzi wirusa i to jest kaganiec! Kazują Ci nosić! Na znak zniewolenia! Zamach na wolność!

Nasi dziadkowie czy pradziadkowie musieli podczas ostatnich problemów w kraju zakładać hełm, brać do ręki karabin i wyjeżdżać na nie wiadomo ile czasu z domu. Nam zaleca się założyć kawałek bawełny na twarz, najlepiej nie za dużo rzeczy dotykać i możliwie siedzieć w domu. Ciekawe, jaka część naszych dziadków i pradziadków szukała wymówek i protestowała zacięcie, nawołując do "włączenia myślenia!". A oni nie oglądali telewizji w ogóle. Nie mieli co wyłączać, żeby włączyć to myślenie - jak to wielu sugeruje.

 

Chciałabym się podzielić moją podprysznicową myślą o ludzkiej naturze.

Założę się, że jakby nie było obowiązku zapinania pasów w samochodzie to jeden fan motoryzacji do drugiego mówiłby z dumą "Patrz, jaki mam świetny gadżet w aucie. Dzięki niemu nie wylecę przez przednią szybę w razie wypadku" i traktowane by były one na równi z podgrzewanymi fotelami, kamerką do cofania albo tymi śmiesznymi naklejkami na tył auta. Ale jest przepis by zapinać i większość to robi bardziej z myślą by nie dostać mandatu, a nie żeby być bezpiecznym.

Tak jak większość nie jeździ po alkoholu, bo może stracić prawo jazdy, a nie dlatego, że może przez przypadek kogoś zabić.

Więc może trzeba zakazać nakazu noszenia maseczek! Wtedy wszyscy, którzy po obejrzeniu filmu z żółtymi napisami przekonani o swojej umiejętności samodzielnego myślenia (przeczytajcie to jeszcze raz) zapewne uznaliby, że rząd chce nas powybijać tym wirusem i nosiliby nie tylko maseczki, ale i kombinezony, rękawiczki i na wszelki wypadek stalowe przyłbice.

 

W ogóle skąd w ludziach tyle pychy by upatrywać we wszystkich decyzjach rządzących, wielkich korporacji, elit lub autorytetów chęci zniewolenia ich, upodlenia albo mordu? Ja się nie czuję aż tak ważna, by Bill Gates chciał mnie zabić.

 

No i mówią, że nakaz noszenia maseczek jest bezprawny i być może tak jest - nie jestem prawnikiem. Chciałabym jednak, żeby nie trzeba było wymyślać kar za nienoszenie maseczek, a ludzie rzeczywiście sami, tak strasznie samodzielnie jak chcą, we własnym serduszku zastanowili się, co mogą zrobić, by zaradzić problemowi, który nas spotkał. I pewnie niejeden by wpadł samodzielnie na te nieszczęsne maseczki.

 

Do tych wszystkich, którzy uważają, że wszystkie obostrzenia i nakazy powinny zostać zniesione mam pytanie - co według Was powinniśmy zrobić? Bo jak już się jest dorosłym to nie można już stać sobie z boku i krytykować tylko trzeba się wykazać tzw. krytyką konstruktywną i coś od siebie zaproponować. Czekam na odpowiedzi, serio, z otwartą głową.

 

Zrobiłam małe nieprofesjonalne badanie społeczne w tym temacie na lokalnym Spotted, anonimowo, bo ja jestem tylko kozak w necie i oto, jakie otrzymałam odpowiedzi na pytanie, co osoby przeciwne obostrzeniom lub pandemii (wtf...) uważają, że należałoby zrobić w obecnej sytuacji. Oto wyniki:

 

Według mnie dla przeciwników obecnych obostrzeń i przeciwników pandemii (jakby to nie brzmiało) są dwa wyjścia by zakończyć tę "obecną sytuację": a) proponujemy inne rozwiązania na zatrzymanie rozprzestrzeniania się koronawirusa (można poczytać pomysły wyżej) b) uważamy, że to większa grypa i nie robimy nic, patrząc jak "ludzie umierają tak, jak umierali", a wszyscy bez skrępowania częstują się tą chorobą. 

Ciekawa jestem, jak wiele osób chciałoby, żeby pandemiosceptycy mieszkali z ich rodzicami lub dziadkami. Wtedy też by powiedzieli: "no umarł, ludzie umierają tak, jak umierali"?

Ja do tej pory miałam dwa powody, dla których przestrzegałam tych odgórnie, bezprawnie, przemocą narzuconych karkołomnych do wypełniania i ciemiężących (nadal mówimy o noszeniu maseczki, utrzymywaniu dystansu i myciu rąk) zasad:

1. Mieszkam z osobami 60+ i chciałabym, żeby w przyszłości mogły one możliwie szczęśliwie i bez niepotrzebnych perturbacji dołączyć do grona osób 70+, 80+, a może nawet 90+

2. Nie chciałam mieć wymazu z gardła, bo już kiedyś miałam i mi się nie podobało.

Teraz mój powód numer 2 nieco się zmienił, bo wymaz czeka mnie być może czeka, a powód zmienił treść na:

2. Chcę mieć za sobą zaplanowaną dla mnie operację, której brak wprawdzie nie sprawi, że umrę, ale jej przeprowadzenie znacząco poprawi jakość mojego życia i trzymam kciuki za wszystkich ludzi z mojego Miasta Powiatowego i okolic, by nie przyczynili się do tego, by nasz szpital mocno zawężył katalog realizowanych usług zdrowotnych...

No właśnie, trzymam kciuki za ludzi w Mieście Powiatowym i okolicach, którzy - jeśli wierzyć komentarzom na lokalnych stronach internetowych i dyskusjom wypełniającym zupełnie niepotrzebną do zapełniania ciszę między obcymi sobie osobami w sklepie, u kosmetyczki albo w poczekalni - totalnie myślą samodzielnie i każdy z osobna przeprowadził własne, wysoce specjalistyczne badanie na temat koronawirusa na reprezentatywnej próbie statystycznej o liczbie badanych n, gdzie n = liczba osób, które zna.

Bo ja też tak jak Wy chcę iść normalnie do lekarza. Ja też nie chcę mieć leczonego zapalenia płuc przez teleporadę. Ale nie wydaje mi się, by do tego celu miał nas zaprowadzić upór i ignorowanie zaleceń, które nie biorą się znikąd. W jaki sposób noszenie maseczek na brodzie, ostentacyjne omijanie dozownika płynu dezynfekcyjnego i robienie imienin na 30 osób ma przybliżyć nas do normalności? A nierobienie tych rzeczy może!

Pomóżmy sobie, a nie przeszkadzajmy na siłę. Bo robimy na złość tylko sobie nawzajem - nakładający te nakazy i zakazy swoimi sposobami bez nas sobie poradzą. 

 

 

W Mieście Powiatowym budują galerię handlową (ponoć). Mój Mąż z Gitarą na to: "Na Zachodzie galerie upadają, a Miasto Powiatowe nie może być gorsze, więc budują, żeby miało co upaść".

 

.

Nadejszła pora na wyczekiwaną (przynajmniej przeze mnie i Mojego Męża z Gitarą) aktualizację mojej bucket listy (zeszłoroczna aktualizacja tutaj - klik!), czyli wszystkich małych, dużych, nierealnych, zwariowanych, przyziemnych, typowych, ambitnych, trywialnych, wzbudzających zaciekawienie i zupełnie nieciekawych rzeczy, które chciałabym zrobić pchając "te taczki obłędu jak Byron" w tym życiu.

 BUCKET LIST

stan na dzień 5.11.2020

1. Porozmawiać po rosyjsku w Rosji

2. Przejechać się koleją transsyberyjską

3. Pojechać na Eurotrip po Bałkanach

4. Polecieć na Americatrip

5. Pomachać do królowej w Londynie (albo chociaż w stronę jej domu...)

6. Pomachać do papieża w Rzymie (albo chociaż w stronę jego domu...)

7. Zjeść sałatkę grecką w Atenach

8. Zjeść croissanta pod Wieżą Eiffle'a w Paryżu

9. Zjeść coś pikantnego w Budapeszcie (popijając czymś pysznym ;))

10. Zjeść jakieś dobre rzeczy we Lwowie

11. Poczuć się jak księżniczka w zamku Neuschwanstein w Niemczech

12. Pojechać do Czarnobyla

13. Sprawdzić, czy Albania serio jest taka piękna i taka tania

14. Pojechać do państwa, które dla wielu nie istnieje - do Kosowa

15. Pojechać do państwa, które nie wiadomo, jak istnieje - Korei Płn.

16. Odwiedzić moją koleżankę Czeszkę-Śmieszkę w jej miejscu bytowania

17. Zobaczyć gejzer na Islandii

18. Zobaczyć zorzę polarną

19. Zanurzyć stópkę w Morzu Czarnym

20. Wykąpać się w oceanie

21. Doświadczyć białych nocy

22. Pochodzić po górach w Gruzji

23. Zobaczyć piramidy

24. Przejść Drogę Krzyżową w Jerozolimie

25. Zachwycić się Wyspą Księcia Edwarda jak Ania z Zielonego Wzgórza

26. Upić się na Oktoberfest (albo chociaż się napić)

27. Odwiedzić "Wizarding World of Harry Potter"

28. Pogłaskać byka z Wall Street w Nowym Jorku

29. Postawić stopę na innym kontynencie

30. Pójść na Wawel na wystawę prywatnych apartamentów królewskich

31. Pójść na Wawel obejrzeć groby władców Polski, których jeszcze nie widziałam

32. Zwiedzić schrony Nowej Huty

33. Pojechać w region pierwszych Piastów (do Poznania, Gniezna i Biskupina)

 34. Przejść plażą z Sopotu do Gdańska

35. Przespacerować całe bulwary w Krakowie

36. Zobaczyć Pustynię Błędowską

37. Pobawić się w Centrum Nauki Kopernik

38. Zebrać się na przedstawienie w Teatrze Roma w tej okropnej Warszawie

39. Sprawdzić, czy Lublin serio jest taki uroczy

40. Dotrzeć wreszcie na Mazury

41. Nade wszystko WRESZCIE dotrzeć na krakowski Zakrzówek

42. Wejść do kościółka św. Benedykta w Krakowie (można to zrobić tylko 2 razy w roku!)\

43. Wejść na Rysy

44. Wejść na Giewont

45. Wejść na Kasprowy (chyba raczej w odwrotnej kolejności)

46. Pójść do źródeł Sanu

47. Być w 16 województwach

48. Wysłać Mamę i Tatę na wakacje

 

Można powiedzieć, że w pewnym sensie mi się to udało - na spółę z Moim Mężem z Gitarą. W ramach podziękowania dla rodziców z okazji naszego ślubu Moi Pierwsi, jak i Drudzy Rodzice (a odpowiednio Drudzy i Pierwsi Rodzice Mojego Męża z Gitarą) otrzymali bon wysyłający ich na 3-dniową, w założeniach romantyczną i relaksującą wyprawę w Pieniny.

 

49. Wziąć się porządnie zakochać

50. Dostać śniadanie do łóżka

51. Zrobić śniadanie do łóżka

52. Oglądać z kimś gwiazdy całą noc

53. Spędzić romantyczny wieczór przy kominku

54. Bawić się z moimi najlepszymi koleżankami na moim wieczorze panieńskim

 

Tak, tak, tak! To było tak dobre i jestem taka wdzięczna mojej Siostrze-organizatorce i wszystkim moim koleżankom, które pewnego listopadowego wieczoru z różnych miejsc i różnych moich środowisk zebrały się razem w aniozzielonowzgórzowo pięknym, drewnianym, instagramowo stylowym domku, ubrane w koszulki z motywem z "Przyjaciół", strasząc mnie od progu korkiem wybuchającym z szampana i uświęciły ze mną przeplatany świetnymi, pomysłowymi prezentami najbardziej mój z babskich wieczorów! <3

 

55. Mieć suknię ślubną ze spódnicą szerokości drzwi 

 

Nie była aż tak szeroka (chyba, że ktoś ma bardzo wąskie drzwi), ale była wymarzona. Była - jak to powiedziała nasza fotografka - skromna, ale jednak efektowna, wykonana z materiału, który kiedyś mi się przyśnił, na tyle klasyczna, że nie obawiam się, że będę się za nią wstydzić za 30 lat i... bardzo wygodna! Tutaj o sukni i jej wyborze więcej - klik! 

 

56. Ugościć wszystkich moich najlepszych znajomych na moim wymarzonym weselu

 

To było zdecydowanie najważniejsze i najhuczniejsze wydarzenie ostatnich 365 dni! Najlepsza impreza, jaką zrobiliśmy w życiu, jednocześnie dopracowana i spontaniczna, tak długo i ochoczo wyczekiwana, jak wspominana.

57. Przekazać mojej córce książki z serii "Ania z Zielonego Wzgórza"

58. Dostać pracę w L..

59. Założyć własną działalność

60. Opublikować artykuł naukowy

61. Zrobić doktorat

62. Mieć samochód

 

Formalnie samochodu nie mam. Faktycznie jak wychodzę z domu to mam w co wsiąść i trochę szybciej dostać się na pocztę niż rowerem. A więc formalnie samochód należy do Mojego Męża z Gitarą, ale i ja przepalam kilka kropel paliwa miesięcznie z jego wykorzystaniem.

 

63. Mieć Suzuki Swift

64. Mieć bordowe szpilki

65. Mieć szpilki z czerwoną podeszwą 

66. Sprzedaż te czerwone szpilki, w których i tak nie chodzę

67. Znaleźć idealną małą czarną

68. Mieć szary fotel z IKEA (ten, do którego przy każdej wizycie w IKEA mówię "Zabiorę cię kiedyś do domu!")

69. Mieć wolnostojącą wannę na nóżkach

70. Mieć białą kuchnię z babcinym kredensem

 

Nie ma wprawdzie babcinego kredensu, ale szafki zaiste są białe! Doczekałam się wymarzonej aranżacji - jak to mawia Mój Mąż z Gitarą - swojego pokoju :D Można zatem powiedzieć, że jestem już prawie dorosła, bo mam swój ulubiony palnik na własnej kuchence :D

71. Mieć wymarzone łóżko 

 

Nie za bardzo pamiętam o czym konkretnie marzyłam, wpisując to marzenie do tej listy, ale chyba parametr był jeden - ma być duże. I choć znam przykłady większych łóż z baldachimami, zdobieniami i takimi kolumienkami, z których co rano słowiki wyśpiewując dźwięk budzika (ok, takich nie widziałam, ale powinny takie być!), to nasze 1,40 m materaca na tyle mnie satysfakcjonuje, by wykreślić to marzenie z bucket list :)

 

72. Mieć własne mieszkanie/dom

 

Tutaj sprawa ma się podobnie jak z samochodem - formalnie bowiem dom nie jest mój. Ale moje nazwisko też wisi na dzwonku, a i Urząd Skarbowy, wójt gminy lub CBA w razie potrzeby też po mnie przyjdzie tutaj, więc... chyba też mogę wykreślić to marzenie z listy :)

73. Mieć pokój z projektorem do filmów

74. Mieć własny ogródek

75. Mieć magnolię w ogrodzie

76. Mieć huśtawkę 

 

Nawet się nie zorientowałam i przypadkiem to marzenie się spełniło. Choć chyba miałam tutaj na myśli taką bardzo introwertyczną huśtawkę dla jednej osoby, a nie taką kolektywną, jednakowoż technicznie rzecz biorąc huśtawka wisi w ogrodzie.

 

77. Mieć kozę

78. Dobrnąć do poziomu B2 w rosyjskim

79. Nauczyć się czeskiego

80. Przesłuchać "Harry'ego Pottera" po czesku

81. Nauczyć się VBA

82. Nauczyć się SQL

83. Nauczyć się języka migowego (choć trochę ;))

84. Nauczyć się zasad nowej gry planszowej

85. Pójść na kurs tańca

86. Nauczyć się stepować

87. Zatańczyć flamenco

88. Zatańczyć tango

89. Zatańczyć salsę

90. Pójść na prawdziwy bal

91.Zrobić domowe wino

92. Zrobić cytrynówkę 

 

Zostałam wtajemniczona w proces wykonywania tego tradycyjnego dla rodziny Mojego Męża z Gitarą trunku, przykładając na długie godziny wykręcania cytryn swoje łapska do stworzenia naszego weselnego rarytasu, którego wydębieniem na koniec imprezy szczycą się ci, którzy odważyli się... poprosić :D

 

93. Zrobić lemoniadę
94. Zrobić dżem

95. Zagrać w badmintona

96. Zagrać na perkusji

97. Wspiąć się na dach

98. Wziąć udział w grze miejskiej

99. Zorganizować grę miejską

100. Być wolontariuszką WOŚP

101. Być wolontariuszką dla starszych osób

102. Wymalować wszystkie obrazki z książki z malowankami dla dorosłych

103. Chodzić cały miesiąc w spódnicy/sukience

104. Oddać krew

105. Zbudować zamek z piasku

106. Zasadzić drzewo 

107. Ułożyć puzzle złożone z wielu elementów

108. Zrobić kapsułę czasu 

 

To też chyba nie jest do końca to, o co mi chodziło, więc nie skreślam jeszcze tego punktu, ale chciałam się podzielić z Internetami stworzeniem listu dla przyszłych pokoleń - tych, którzy będą kiedyś remontowali, a być może - o zgrozo! - burzyli mały domek w Wiosce Hen-Hen, w którym się wychowywałam :)

 

109. Zbudować budkę dla ptaków

110. Uszyć sobie coś

111. Zaśpiewać na ulicy

112. Pójść na prawosławne nabożeństwo

113. Wziąć udział w spotkaniu klasowym po latach

114. Przejechać się kabrioletem (najlepiej w kapeluszu)

115. Pójść do teatru

116. Pójść do opery

117. Pójść na balet

118. Przeczytać "Władcę Pierścieni"

119. Napisać coś szminką na lustrze

120. Powiedzieć coś po zażyciu helu

121. Wysłać wiadomość w butelce

122. Pójść na karaoke

123. Pójść do exit roomu

124. Zagrać w bilard

125. Pójść na kręgle

126. Uczestniczyć w Pub Quiz

127. Zrobić drzewo genealogiczne 

 

Zrobiłam to! W ramach prezentu z okazji rocznicy ślubu Moich Pierwszych Rodziców (a Drugich Rodziców Mojego Męża z Gitarą)! I ja serio nie jestem przekonana, kto się bardziej cieszył - ci, którzy dostali to dzieło, czy ja je robiąc.

 

128. Zrobić tatuaż

129. Wygrać jakiś konkurs

130. Spędzić czas w domku na drzewie

131. Spędzić czas w przyczepie campingowej

132. Obejrzeć film w kinie samochodowym

133. Obejrzeć film w kinie plenerowym

134. Przejechać się tandemem

135. Spróbować jazdy na rolkach

136. Pójść na Tandem Meeting w Krakowie

137. Zobaczyć musical

138. Pójść na koncert Queen

139. Spać w zamku

140. Ponudzić się na rybach 

 

To było bardziej fascynujące niż myślałam, choć istotnie było więcej czekania niż ważenia zdobyczy. Ciekawa i serio relaksująca to czynność takie łowienie ryb, aczkolwiek widzę, że z moją ograniczoną, choć i tak podreperowaną wiedzą, tego relaksu miałabym jeszcze więcej, gdybym sama nastawiała się na jakiegoś szczupaka.

 

141. Pójść na Ekstremalną Drogę Krzyżową

142. Ufarbować włosy

143. Pójść na zabieg do kosmetyczki 

144. Zaznać profesjonalnego masażu

145. Spędzić dzień w spa

146. Zrobić piknik

147. Pojechać na segwayu i się nie zabić

148. Spędzić noc pod gołym niebem

149. Skorzystać z couchsurfingu

150. Zaoferować couchsurfing

151. Zobaczyć wschód i zachód słońca tego samego dnia

152. Zobaczyć całkowite zaćmienie słońca

153. Zobaczyć wschód słońca z jakiejś góry

154. Zobaczyć wschód słońca na Kopcu Kraka

155. Spędzić sylwestra na szlaku i wypić szampana na szczycie góry

156. Pojechać na żagle

157. Popłynąć kajakiem

158. Pójść do parku linowego

159. Pojechać na Woodstock

160. Pójść na pielgrzymkę do Częstochowy

161. Usiąść na kanapie z serialu "Przyjaciele"

162. Spać pod namiotem

163. Wypić wino starsze ode mnie

164. Pójść na meksykańskie jedzenie

165. Pójść do greckiej tawerny

166. Pójść na tapas

167. Pójść w końcu do tej gruzińskiej knajpy, którą tak często mijam

168. Spróbować w końcu falafela

169. ...i ramen

 

Spróbowałam. Szanuję koncepcję takiej azjatyckiej odmiany rosołu. Ciekawe toto. Ponownie składam podziękowania kucharce, która mi je zaserwowała. Aczkolwiek chyba się nie zakochałam. Pozostaję rosołowym nerdem. 

170. Zjeść śniadanie w restauracji (śniadania nigdy nie jadłam!)

171. Zjeść pielmieni - najlepiej w Rosji!
172. Zjeść naleśniki z syropem klonowym - najlepiej w Kanadzie!

173. Zeswatać kogoś

174. Zrobić przyjęcie-niespodziankę

175. Zrobić ognisko

176. Zrobić imprezę w stylu: a) lat 30. b) lat 50 c) lat 60 d) lat 2000 e) hawajskim f) garden party g) filmowym/Hollywood h) Bollywood i) starożytnym j) pidżama party k) pirackim l) dziki Zachód m) rockowym n) indiańskim o) chińskim p) wiktoriańskim

177. Zorganizować i koordynować jakieś naprawdę duże wydarzenie

178. Uczestniczyć w ślubie w innym kraju

179. Zaczepić 3 nieznajome osoby na ulicy jednego dnia

180. Przysiąść się do kogoś w kawiarni

181. Poznać kogoś w pociągu (opcjonalnie - w autobusie)

182. Odwiedzić kogoś niespodziewanie

183. Spotkać moich Czterech Mężów, Którzy Mnie Nie Znają

184. Powiedzieć na żywo Kasi Nosowskiej, że jest magiczna :)

185.Powiedzieć na żywo Emmie Watson, że jest przeurocza :)

186. Przysiąść się do pomnika Agnieszki Osieckiej

188. Przejechać się czołgiem

189. Założyć kiedyś habit (na chwilę!)

190. Pisać felietony do gazety

191. Napisać scenariusz do jasełek

192. Napisać jakieś inne przedstawienie

193. Napisać słowa do piosenki

194. Mieć 100 obserwujących bloga

195. Napisać książkę

196. Spotkać królową

197. Dostać Nobla

198. Zostać prezydentem

199. Zobaczyć Biskupin

200. Zrobić maraton oglądania "Shreka"

201. Zrobić maraton oglądania "Harry'ego Pottera

 

Wyjątkowym plusem bycia ze swoją drugą połówką przedstawicielem tego samego rocznika - 1991 - jest to, że jest mniejsza szansa na trafienie na mugola, który nie wyjdzie nigdy z propozycją obejrzenia wszystkich części Harry'ego Pottera. A ja uwielbiam tę serię! Always.

 

202. Zrobić maraton oglądania "Epoki lodowcowej"

203. Pojechać na Santorini

204. Jechać do ślubu jakimś wypaśnym autem 

 

Tak jak pisałam kiedyś, w sumie nie było to moje marzenie, a marzenie Mojego Męża z Gitarą. A że ostateczni właściciele marzeń sami wiedzą, jak je najlepiej spełnić, to mieliśmy okazję mieć istne cacko na ten wyjątkowy dzień.  

205. Pisać pamiętnik przez 2020 rok 

edit: Pisać pamiętnik przez 2021rok. Niestety, w 2020 roku się znów nie udało :(

206. Wykonać zaproszenia na ślub własnego pomysłu
207. Zrobić kurs pisania biznesplanu

 

Chyba już tego nie potrzebuję, bo...

 

208. Zacząć realizować usługi pisania biznesplanu

 

...fakt realizowania z powodzeniem i z zadowoleniem własnym i klientów takich usług świadczy o tym, że mam ku temu kompetencje. Ostatnie kilka miesięcy to widoczna eskalacja mojego konsultingowego biznesu, co jest bardzo satysfakcjonującym i miejmy nadzieję, że postępującym zjawiskiem.

 

209. Zostać na serio freelancerem
210. Kupić idealny płaszcz
211. Zdobyć Koronę Gór Polski (stan na dziś: 5/29: Rysy, Tarnica, Mogielica, Wielka Sowa, Turbacz)

 

 

212. Odwiedzić miejsca spoczynku wszystkich polskich królów

213. Urodzić 5 dzieci (a jakże!)

 

I w tym roku pozwolę sobie dodać jeszcze:

 

214. Zostać mamą - po raz pierwszy (jako że trzeba małymi kroczkami dochodzić do wielkich i ambitnych celów :D)

215. Znaleźć idealny trencz

216. Zdobyć Koronę Beskidu Wyspowego (stan na dziś: 7/20: Mogielica, Ćwilin, Luboń Wielki, Śnieżnica, Szczebel, Łopień, Paproć - choć to ostatnie trochę się nie liczy, bo autem, ale dwa razy! :D)

 

 

Z niecierpliwością wyczekuję dalszego spełniania i spełniania się moich marzeń w najbliższych 12 miesiącach! :) 

Happy End

Nutka, dla której zdecydowaliśmy, że jej pełne imię to Nutasza - nasz dzielny pieseczek - odzyskała kontakt ze swoimi uszami, gdyż pozbyliśmy się już kołnierza pooperacyjnego. Świętuje to sekwencyjnym, półminutowym, z daleka widać, że nieziemsko przyjemnym drapankiem. My z kolei cieszymy się, że naszym budzikiem nie jest już szaleńcza walka łapy psa z przemocą zamontowanym na psie plastikiem.