Znów przyszedł maj! / A z majem bzy

Kończę dziś 28 lat. To dostatecznie ważna okazja by pojawić się na moim systematycznie zaniedbywanym blogu i - tak jak rok temu - przedstawić 28 faktów na mój temat z okazji 28. rocznicy mojego pojawienia się na świecie.

1. Dzielę datę urodzenia z moim chrzestnym, przyjacielem taty, koleżanką koleżanki, Arturem Rojkiem, Zbigniewem Wodeckim, Tonym Blairem, Georgem Clooney'em, Mariuszem Maxem Kolonko i - od dzisiaj - z najmłodszym Royal Baby :)
2. Najdalej na północ byłam w Sztokholmie, na południe - w okolicach Blue Grotto na Malcie, na zachód - w Llanwrtyd Wells w Walii, a na wschód - w Tallinie.
3. W Polsce najdalej na północ byłam w Jastrzębiej Górze, na południe - na szlaku do źródeł Sanu w Bieszczadach, na zachód - w Szczecinie, a na wschód - chyba w Zamościu.
4. Mam na koncie 4 szczyty Korony Gór Polski: Rysy (Tatry), Tarnica (Bieszczady Zachodnie), Mogielica (Beskid Wyspowy) i Wielka Sowa (Góry Sowie).
5. Widzę codziennie Mogielicę z okna <3
6. W dzieciństwie oglądałam Power Rangers i byłam zawsze różową wojowniczką, a moja siostra - żółtą.
7. U lewej nogi moje palce są ułożone w losowej kolejności - ten w środku jest prawie najmniejszy. U obu moich stóp drugi palec jest większy od palucha.   
8. Nie lubię mojego drugiego imienia.  
9. Nie piję kawy.  
10. Nie słodzę herbaty. Wyjątkiem jest mój dom rodzinny. Tam zawsze z cukrem i cytryną!
11. Boję się burzy.
12. Jedyna książka, która zmieniła moje życie to "Ania z Zielonego Wzgórza".  
13. Mój ulubiony zapach perfum to Versace Cristal Bright.  
14. Mam dwa licencjaty i jednego magistra. 
15. Od prawie 5 lat niemal cały czas pracuję zdalnie. Nie umiem przez to obsługiwać bardziej zaawansowanych drukarek i kser oraz nie odnajduję się z biurowym savoir-vivre.  
16. Pracuję jako analityk, konsultant, researcher, copywriter, a zdarzyło mi się także sprzedawać kwiaty w restauracjach i układać mozaikę.  
17. Nie lubię grać w Monopoly. Bo nie umiem i przegrywam, a wydaje mi się, że komuś z wykształceniem ekonomicznym nie wypada :D
18. Moi czterej mężowie, którzy mnie nie znają to Mariusz Wlazły, Dawid Podsiadło, Włodek Markowicz i Chandler Bing.
    
19. Moim popisowym ciastem jest szarlotka z bezą. Robię z tego przepisu - klik! Tylko jabłka trę i doprawiam jedynie cynamonem.
20. W słowach "wujek" i "biurko" zawsze pasowało mi "ó".  
21. Gdybym miała totalnie wolną, nadprogramową sumę pieniędzy, w pierwszej kolejności wydałabym ją na... laserową depilację nóg. Nie cierpię golić nóg.
22. Z domowych obowiązków - uwielbiam gotować, bardzo lubię prasować, nie cierpię zmieniać pościeli i nie umiem myć okien.
23. Okazało się, że jednak mogę lubić biegać. Biegam słuchając podcastów. 
24. Nigdy nie miałam masażu, nie farbowałam włosów i nie miałam pomalowanych paznokci u stóp.
25. Chciałabym mieć Suzuki Swift. 
26. Mogłabym się żywić tylko frytkami, chipsami i pierogami ruskimi.
27. Na emeryturze planuję podróżować, pisać książki i grać w Simsy.
28. Najlepsze prezenty dla mnie, które zawsze się sprawdzają to wino i skarpetki. Win w tym roku zebrałam już dwa (stan na 17:17).

A teraz czas na konsumpcję moich win! Sto lat dla mnie!

Happy End

Dwa dni temu po raz pierwszy w życiu... samodzielnie kupiłam bilecik na bramkach na autostradzie :O

Mieć z pół kilo biżuterii / Kapelusze takie duże

Teraz, kiedy już nie martwi mnie to, że nie mam bordowej koronkowej bluzki, bez której przecież według świątecznych reklam nie zasiada się do stołu wigilijnego ani cekinowej, ale eleganckiej czarnej sukienki na sylwestra, nie do używania przez pozostałe 364 dni w roku, sklepy otworzyły swoje drzwi na tyle szeroko, że zmieści się w nich i niedojadająca studentka, i matka-polka z budżetem ubraniowym dzielonym na 5 córek, i świadoma zawyżenia sieciówkowych cen ekonomistka. Z okazji po-świąt wyprzedaży przybywam z postem (jeszcze nie tym wielkim), w którym chwalę się moimi osiągnięciami w powiększaniu (i pomniejszaniu!) swojej garderoby.

Krótki rys historyczny. Przez znakomitą większość swojego życia obce mi było zjawisko kupowania ubrań tak po prostu. Moja szafa zapełniała się przede wszystkim ubraniami, które były mi konieczne oraz ubraniami dostawanymi od innych osób (co bardzo lubiłam!). Bardzo dobrze pamiętam pierwszą rzecz kupioną przeze mnie dla przyjemności - to był prosty, czarny longsleeve (jakie polskie słowo jest tutaj najlepsze?...), ściągany lekko pod biustem kupiony w największej galerii najbliższego mi miasta, czyli na jarmarku (w moich stronach drugie "r" w tym słowie jest nieme - amatorska ciekawostka lingwistyczno-folklorystyczna) za jakieś 25 zł. To, że można sobie tak po prostu kupować ładne rzeczy, odkryłam jakieś półtora roku temu, gdy straciłam pracę, więc... w skrócie, w najlepszym momencie. -.-

Po różnych moich doświadczeniach mogę powiedzieć, że całkiem dużo się nauczyłam w temacie ubrań i ich kupowania, co jest przydatne i istotne w życiu osobnika płci żeńskiej, który ma ambicje wyglądać odpowiednio do piastowanego przez siebie stanowiska w życiu prywatnym (jako najlepsza towarzyszka życia) i zawodowym (jako wybitny ekonomista, analityk, researcher, powiedz-mi-czego-potrzebujesz-a-ogarnę-ci-to-w-excelu - jak widać, ostatecznie znalazłam pracę :)). I chcę się tymi osiągnięciami na polu zakupowym podzielić! 

Zacznę od tego,...

Czego (już) nie kupuję.  

Nie kupuję ubrań wykonanych w całości z tworzyw sztucznych. 

Jeśli wypatrzam ładną rzecz, patrzałki w drugiej kolejności lecą na metkę i jak już do mózgu dotrze sygnał z nerwu wzrokowego "100% poliester" - patrzałki od razu idą w inną stronę (albo częściej NA inną stronę - bo to się zwykle dzieje w internetach), żeby zredukować niebezpieczeństwo zakochania się w niewłaściwym obiekcie (każda kobieta wie, jak to jest). Unikam takich rzeczy, nawet jeśli wydaje mi się, że będę w nich wyglądać jak Angelina Jolie w najlepszych czasach, bo nawet w najlepszych czasach nikt nie uznałby za piękną Angeliny Jolie ze spoconymi paszkami (chyba, że w Tomb Riderze). Poza poliestrem unikam swetrów z akrylu. Bo nawet najbardziej mięsisty splot akrylowy nie będzie spełniał podstawowej funkcji swetra, czyli ratowania przed zimnem. Z akrylu to się robi wanny. -.- Wolę mieć mniej przynajmniej częściowo wełnianych swetrów niż więcej wannowych. A w pozostałych ubraniach szukam bawełny (całkiem łatwo znaleźć i za niedużo pieniążków!), lnu (jak się znajdzie za mniej niż miliony monet) i sztucznej, ale pozyskiwanej z naturalnych surowców wiskozy. Jeśli tylko się da (a da się na przykład w Zalando i About You!), wrzucam do kryteriów wyszukiwania materiały, na które poluję - odsiewa mi wtedy poliestrowo-akrylowe potworki. Niuchanie za wełną wdrożyłam także w poszukiwaniu płaszcza idealnego - co się prawie udało w Mango (to moje długo wyczekiwane płaszczowe znalezisko: klik!). A już turboświetne płaszcze znalazłam w Pro-Be - dodatkowo to jest polska marka, więc +100 do patriotyzmu! Miałam tylko problem ze znalezieniem właściwego rozmiaru, ale jakość tego, co przyszło do mnie, a niestety było za małe, była totalna!

Nie kupuję butów innych niż skórzane.

Może ze względów ekologiczno-humanitarnych nie jest to najlepsze rozwiązanie, ale nie znam technologii, która dorównałaby w wygodzie i trwałości skórkowym chodaczkom. A po przekalkulowaniu różnych czynników oceniam, że butki, w których chasam przez 3 sezony i więcej robią naturze mniej kuku niż rok do roku kupowane nowe, wykonane z syntetycznej, chwytliwie marketingowo zwanej ekologiczną skóry, które w moim doświadczeniu szybciej się niszczą i rozklejają. No, chyba, że się w nich nie chodzi, bo nikt nie lubi, jak mu krew chlupocze w butach. Oj, znałam ci ja, znałam takie buty, dla których rezygnowało się z pójścia do sklepu po czekoladę (ma to swoje plusy), bo od samego patrzenia bolały stópki. Ostały mi się aktualnie chyba trzy pary "ekologicznych" butów: jedne są okrutnie niewygodne, ale są ładne, jedne są umiarkowanie wygodne, ale nie znalazłam jeszcze ich idealnego odpowiednika wśród butów skórzanych oraz jedne są całkiem spoko. Chyba jedynym wyjątkiem w mojej zasadzie wyboru butów będą baleriny - w zeszłym sobie szarpnęłam się na skórzaną wersję licząc, że będą się mniej niszczyć, ale przez to, że w lecie śmigam w tych butach bez przerwy, wyglądały jakbym przeszła w nich do Mongolii i z powrotem. Przy niewielkiej różnicy - chyba nie będę przepłacać ;) W większości sklepów internetowych można sobie przesortować asortyment po materiale wykonania - ja lubię tę opcję w e-obuwie (duży wybór, dużo promocji, a mało kto wie, że to jest internetowe dziecko tego słynnego CCC, które mocno się wyrobiło w ostatnim czasie, moim zdaniem). Teraz się pochwalę kolejnym moim zakupowym sukcesem - w tym roku udało mi się wypatrzeć buty na zimę, spełniające 5/5 moich wymagań dla butów zimowych (1. dobry materiał, 2. cieplutkie w środku, 3. nieślizgająca się podeszwa, 4. klasyczne, 5. tak pięknie, że aż trzepoczą rzęski przy oczach) - ja już je kupiłam, więc można już je wykupywać ze sklepu - klik! 

Nie kupuję rzeczy, z którymi trudno się obchodzić.

Mimo, że lubię prasować (każdy jest trochę dziwny), wiem, że jak coś się trudno prasuje (falbanki! grube materiały! i ciuchy z tym dziadostwem! - klik!) to założę to do pierwszego prasowania po praniu, a potem już na wieki wieków podczas przeglądania rano szafy będę opatrywać to komentarzem: "Nie to". I drugie - tego nie da się przewidzieć, ale jeśli jest cień szansy, że coś farbuje - noł noł noł. Bo wiem, że będzie leżało brudne do dnia, kiedy ogłoszę po raz kolejny, że jestem od dziś produktywną panią domu i upiorę ręcznie. Albo się tego pozbędę.

Nie kupuję rzeczy, które muszę upgradować.

To się najczęściej zdarza w second-handach, szmateksach, lumpeksach, generalnie - tam! Czasem wystarczy w czymś przyszyć guzik. Albo wymienić guziki. Albo zaszyć malutką dziurkę. Albo wszyć nowy zamek (a to już przecie krawiectwo!). Albo trochę zwęzić (wysoki level domowego krawiectwa!). A ja wiem, jak szerokie jest morze mojego lenistwa, a robienie małych, krótkotrwałych, szczególnie wymagających manualnego wkładu rzeczy ma tam osobną zatokę zwaną Zatoką Wkurzających Dłubajek. Już wiele razy zachłysnęłam się wodą z tego basenu. Ja nie zrobię żadnej z tych rzeczy nigdy - jeśli nie zrobię tego w przeciągu godziny od przyjścia ze sklepu do domu. I będę się ociągać w zleceniu tego komuś, bo krawiec i mama jest daleko (a w przypadku mamy to trochę też wstyd jak się ma 27 lat). I w końcu się tego pozbędę.

Nie kupuję rzeczy, do których mam schudnąć.

To nie znaczy, że ja nie wierzę, że schudnę. Ale wiadomo, wiara niepodparta uczynkami jest jałowa. A ja tych dobrych uczynków wobec ciała nie czynię niestety za wiele.

A co jeśli?

Co czynię, gdy się zorientuję, że przez te wszystkie zasieki zasad przedarła się jednak jakaś niewłaściwa rzecz? Albo gdy jakaś rzecz popadła w niełaskę z jakiegoś innego powodu (katalog powodów: znudziła się, wyrosłam z niej - w wieku 27 lat z rzeczy kupionej rok temu -.-, okazała się niewygodna przy dłuższym użytkowaniu, nie mam z czym nosić, nikt już tego nie nosi, urwał się guzik i utonęłam w Zatoce Wkurzających Dłubajek, inne)? Cóż począć? Jak żyć?

Nie panikuję. Najpierw wypędzam z siebie wszystkie uczucia. Wszystkie, szczególnie te sentymentalne. Najlepszym ubraniowym egzorcyzmem jest brak miejsca w szafie.

I wyrzucam. Bezlitośnie. To, w czym nie chodziłam od roku. To, co mnie gryzie, drapie, w czym źle wyglądam. Nade wszystko wyrzucam wszystko, co jest zniszczone, choćbym nie wiem jak bardzo to kochała.

Wyjątkiem jest niebieski sweter z napisem "SCHOOL", który noszę w moim domu rodzinnym od podstawówki, który ma już tak przedarte ramiona, że kiedyś sam ze mnie spadnie :D

Na tym chciałabym zakończyć pierwszą część mojego dzielenia się zdobywaniem wiedzy o ubraniach i ich kupowaniu. Jako, że z postu naprawdę robi się  wielki post, drugą część dołożę w bliższej lub dalszej przyszłości :)

Happy End

Chyba zostałam przyjęta do grona mieszkańców Mojego Ulubionego Miejsca, gdzie mieszka mój Chłopak z Gitarą. Najpierw wspólnie z przedstawicielami lokalnego biznesu, urzędu gminy i... wujkiem Kazkiem* (to chyba jakaś stała komisja ds. nadawania obywatelstwa gminy) wychyliłam stanowczo zbyt dużą ilość alkoholu w ramach strzemiennego. A potem (już na zupełnie innej imprezie!) sam wójt gminy dowiedział się, skąd pochodzę i zapamiętał to! - choć niedokładnie. Jeszcze nauczę się poprawnie mówić to ich góralskie 'dy oraz kupię sobie porządnie beczącego barana i będę jak stąd!

*imię zmienione :)

I dreamed in colour 'cause I lived in black and white

Od wyjścia z mojej głowy na ten tak zwany "jaw" mojej listy marzeń, życzeń i planów wyczołgałam już ponad rok mojego żywota. A czołgać się do wieczności jest mi zdecydowanie łatwiej, odkąd łatwiej mi utrzymać moją ciężką i "zieloną od marzeń" głowę trochę wyżej by nie ciorać nosem w szarym błocie codzienności (och ach). A to odkąd swoją naprawdę piękną dłoń (a mężczyźni rzadko mają piękne dłonie) do tego przykłada wspomniany tu i ówdzie Chłopak z Gitarą. Mięśnie karku mi się zdecydowanie wzmocniły i wolniej się męczą, a - co ciekawe - pierwszą dawkę zastrzyku z humoru Chłopaka z Gitarą dostały właśnie tego słynnego 28. września zeszłego roku. Jak to mawiają klasycy internetu: "Przypadek? Nie sądzę".

Nadejszła zatem chwila, by zrobić mały update mojej listy. I poskreślać, i podopisywać :)

BUCKET LIST 

stan na dzień 2.11.2018

1. Porozmawiać po rosyjsku w Rosji

2. Przejechać się koleją transsyberyjską

3. Pojechać na Eurotrip po Bałkanach

4. Polecieć na Americatrip

5. Pomachać do królowej w Londynie (albo chociaż w stronę jej domu...)

6. Pomachać do papieża w Rzymie (albo chociaż w stronę jego domu...)

7. Zjeść sałatkę grecką w Atenach

8. Zjeść croissanta pod Wieżą Eiffle'a w Paryżu

9. Zjeść coś pikantnego w Budapeszcie (popijając czymś pysznym ;))

Był langosz, gulasz i piwo, a w plecakach wyeksportowałyśmy kilka butelek tokaju! Został zobaczony ten najbardziej znany budapesztański budynek i kilka innych, obspacerowane bulwary przy pięknym, modrym Dunaju, zakupiona idealna paczka papryki na targu, który chciałybyśmy cały wyeksportować oraz zgubiona obawa, że znów nazwę jakieś miasto piękniejszym od Królewskiego Miasta (jak to ośmieliłam się zabluźnić w Pradze). Budapeszt jest naprawdę ładny, ale widok bezdomnych śpiących w przejściach podziemnych i nieznośne odczucie nicniewiedzenia z tablic i szyldów na ulicy nie pozwoliły mi go ubóstwić.

10. Zjeść jakieś dobre rzeczy we Lwowie

11. Poczuć się jak księżniczka w zamku Neuschwanstein w Niemczech

12. Pojechać do Czarnobyla

13. Sprawdzić, czy Albania serio jest taka piękna i taka tania

14. Pojechać do państwa, które dla wielu nie istnieje - do Kosowa

15. Pojechać do państwa, które nie wiadomo, jak istnieje - Korei Płn.

16. Odwiedzić moją koleżankę Czeszkę-Śmieszkę w jej miejscu bytowania

17. Zobaczyć gejzer na Islandii

18. Zobaczyć zorzę polarną

19. Zanurzyć stópkę w Morzu Czarnym

20. Wykąpać się w oceanie

21. Doświadczyć białych nocy

22. Pochodzić po górach w Gruzji

23. Zobaczyć piramidy

24. Przejść Drogę Krzyżową w Jerozolimie

25. Zachwycić się Wyspą Księcia Edwarda jak Ania z Zielonego Wzgórza

26. Upić się na Oktoberfest (albo chociaż się napić)

27. Odwiedzić "Wizarding World of Harry Potter"

28. Pogłaskać byka z Wall Street w Nowym Jorku

29. Postawić stopę na innym kontynencie

30. Pójść na Wawel na wystawę prywatnych apartamentów królewskich

31. Pójść na Wawel obejrzeć groby władców Polski, których jeszcze nie widziałam

32. Zwiedzić schrony Nowej Huty

33. Pojechać w region pierwszych Piastów (do Poznania, Gniezna i Biskupina)

Nie udało się jedynie dopiąć do wycieczki Biskupina, o zobaczeniu którego marzę sobie od podstawówki :) Poznań jest naprawdę fajny! Ośmielę się wyrazić opinię, że jest fajniejszy od Wrocławia (które jest tym wyjątkowym miejscem na ziemi, gdzie po raz pierwszy w życiu zobaczyłam szczura - a ja pochodzę ze wsi!). Rynek jest uroczy i bardziej kolorowy niż w Królewskim Mieście! (choć tamże hejnał jest co godzinę, a koziołki w Poznaniu tylko raz za dzień!) Jest superinteraktywne muzeum, w którym opowiastki z audioprzewodnika włączają się automatycznie po podejściu do właściwego miejsca (madżik!) i są fajne strefy dla dzieci (z których audioprzewodnik kazał nam spadać, bo jesteśmy stare kopy), w które zabiorę kiedyś moje dzieciaki i będą się uczyły o pierwszych Piastach, a w domu zrobię im z tego kartkówkę! I są dwa zamki, z których drugi jest jak z książek o rycerzach - kamienny, zamaszyście usadzony kawałeczek od centrum, gigantyczny, obleczony bluszczem tu i tam. I jest Ta Ważna Katedra na Ostrowie Tumskim i się spaceruje po tych samych miejscach, co kiedyś Mieszko I (dla mnie - osom!). I jest Ta Druga Ważna Katedra niedaleko w Gnieźnie, gdzie są Te Ważne Drzwi, o których pani w kasie mówi po prostu "te drzwi". Jest Ten Ważny Grób Tego Ważnego Wojciecha i bardzo ciekawe podziemia, o których - podobnie jak o Tych Ważnych Drzwiach - mówią bardzo udani przewodnicy. No i najważniejsze - to jest ta kraina, gdzie ziemniaka naszego powszedniego traktuje się z pietyzmem i poszanowaniem. I ja szanuję to! 

 

 34. Przejść plażą z Sopotu do Gdańska (da się w ogóle?)

35. Przespacerować całe bulwary w Krakowie

36. Zobaczyć Pustynię Błędowską

37. Pobawić się w Centrum Nauki Kopernik

38. Zebrać się ze współlokatorka na przedstawienie w Teatrze Roma w tej okropnej Warszawie

39. Sprawdzić, czy Lublin serio jest taki uroczy

40. Dotrzeć wreszcie na Mazury

41. Nade wszystko WRESZCIE dotrzeć na krakowski Zakrzówek

42. Wejść do kościółka św. Benedykta w Krakowie (można to zrobić tylko 2 razy w roku!)\

43. Wejść na Rysy

44. Wejść na Giewont

45. Wejść na Kasprowy (chyba raczej w odwrotnej kolejności)

A właśnie, że prawie w takiej kolejności! Najpierw były Rysy, od polskiej strony, a więc wersja dla koksów, nieświadomych, tych, którzy chcą zaczynać przygody z górami wyższymi niż 1200 m.n.p.m. z wysokiego C (Chłopak z Gitarą) i tych, którzy są popychani najsłodszymi zachętami i ciągnięci obietnicą zjedzenia wielkich frytków (frytek?) na dole (to ja!). Do szczytu było przemęcząco, dysząco i pięknie. Ze szczytu było mokro, mokro i mokro. Deszcz lał się strumieniami, wokół Morskiego Oka zrobiło się trzy razy więcej wodospadów niż tam zwykle jest, a Ja bez Imienia popłakiwała, zjeżdżając na tyłku po łańcuchach. Tak więc idąc na górę dowiodłam, że jestem w stanie wytrwać z kimś przez całe życie, a zjeżdżając na dół - przypieczętowałam :)

Na Kasprowy wprawdzie się nie wdrapałam, ale udałam się tą słynną kolejką, do której jest zawsze kolejka. Nawet sam Papież jechał tą kolejką, więc wydaje mi się, że dla Polaka skorzystanie z niej jest jak pielgrzymka do Mekki dla muzułmanina czy spędzenie weekendu na daczy dla Rosjanina. Każdy musi.

Z Kasprowego - odrzuciwszy zaproszenie na kolejną wyprawę po łańcuchach na Świnicę (aż tak bardzo nie potrzebuję tyle frytek... frytków?) - wybrałam się na uroczą przechadzkę na Kopę Kodracką (musiałam to napisać, żeby było wiadomo, że byłam ponad 2 000 m.n.p.m. :)), a potem na ten słynny Giewont, który z daleka wyglądał jak śpiący na plaży nad morzem. Jak na chyba najbardziej znaną górę w Tatrach i drugi po Morskim Oku cel challengy "Ja nie wejdę w klapkach??" było nie tak znowu lajtowo przy szczycie - zwłaszcza w obliczu sporej liczby osób, krótkiego odcinka z łańcuszkami (no dla ozdoby to one nie są) i wielkiego śliskiego kamienia kilka metrów do szczytu, który wywołał u mnie małe "Ok, prawie weszłam, w sumie mogłabym już zejść, ale szlak jest jednokierunkowy i muszę się jakoś prześlizgać na górę". To i tak nieźle, bo jedna pani wpadła w panikę. Za to jeden chłopiec przelazł jakby codziennie szedł do szkoły przez Orlą Perć.

46. Pójść do źródeł Sanu

47. Być w 16 województwach

48. Wysłać Mamę i Tatę na wakacje

49. Wziąć się porządnie zakochać 

On lubi moje krzywe palce u stóp, a ja lubię jak zmienia teksty w piosenkach. On zachęcił mnie do biegania i kupienia iPhone'a (dowód na to, że nie ma rzeczy niemożliwych), a ja poleciłam mu chodzenie po górach. Dzięki Niemu poznałam najbardziej poczciwego psa na świecie i Grę o Tron, a On ma prawie codziennie jedzenie do pracy. Ja się uczę od Niego, jak nie mieć zaplanowanego każdego wieczoru i mieć dobrze spędzony czas, a On ma zagwarantowane alerty na temat świąt i urodzin oraz wyselekcjonowane oferty noclegów, atrakcji, ubrań i inne oferty na jakiekolwiek wyjazdy i inne okazje. I tak mamy zamiar śmiać się i ścierać, dyskutować i grać w bierki długo i szczęśliwie :)

50. Dostać śniadanie do łóżka

51. Zrobić śniadanie do łóżka

52. Oglądać z kimś gwiazdy całą noc

53. Spędzić romantyczny wieczór przy kominku

54. Bawić się z moimi najlepszymi koleżankami na moim wieczorze panieńskim

55. Mieć suknię ślubną ze spódnicą szerokości drzwi

56. Ugościć wszystkich moich najlepszych znajomych na moim wymarzonym weselu

57. Przekazać mojej córce książki z serii "Ania z Zielonego Wzgórza"

58. Dostać pracę w L..

W sumie to ją dostałam. A zaraz potem już jej nie miałam. I teraz pracuję już gdzie indziej. Ale od poniedziałku mam plan, żeby to zmienić :D

59. Założyć własną działalność 

Zrobione! Można mnie znaleźć w CEIDG! 

60. Opublikować artykuł naukowy

61. Zrobić doktorat

62. Mieć samochód

63. Mieć Suzuki Swift

64. Mieć bordowe szpilki

65. Mieć szpilki z czerwoną podeszwą 

66. Sprzedaż te czerwone szpilki, w których i tak nie chodzę

Done!

67. Znaleźć idealną małą czarną

68. Mieć szary fotel z IKEA (ten, do którego przy każdej wizycie w IKEA mówię "Zabiorę cię kiedyś do domu!")

69. Mieć wolnostojącą wannę na nóżkach

70. Mieć białą kuchnię z babcinym kredensem

71. Mieć wymarzone łóżko

72. Mieć własne mieszkanie/dom

73. Mieć pokój z projektorem do filmów

74. Mieć własny ogródek

75. Mieć magnolię w ogrodzie 

Tak! W miejscu, w którym aktualnie mieszkam (przeprowadzałam się w ostatnim roku mniej więcej tyle razy, co zmieniałam pracę) i zapewne będę mieszkać długo i szczęśliwie, jest magnolia w ogrodzie!

76. Mieć huśtawkę

77. Mieć kozę

78. Dobrnąć do poziomu B2 w rosyjskim

79. Nauczyć się czeskiego

Może się tak znowu nie nauczyłam, ale mogę odhaczyć dwa semestry nauki, które były jak kupienie sobie karnetu na kabaret dwa razy w tygodniu. Umiem powiedzieć co robię, robiłam i będę robić, znam większość przypadków i kilka ciekawostek! Skoro dentysta to zubař to okulista to - wiadomo -

očkař. W Czechach kanclerzem Niemiec jest Angela Merkelova, a w filmach gra Sharon Stonova. Obecny to naprawdę přítomný, truskawki to jahody, čerstvý to świeży, a květen to maj. No i dwa słowa zakazane: "poszedł" (czyli zdechł) i "szukać" (oł noł noł!), za które była groźba stania przez pół lekcji na balkonie - bez względu na pogodę. Ale generalnie "Češký je hezký" :)

80. Przesłuchać "Harry'ego Pottera" po czesku

81. Nauczyć się VBA

82. Nauczyć się SQL

Tego wprawdzie nie zrobiłam. Ale trochę już nie chcę :)

83. Nauczyć się języka migowego (choć trochę ;))

84. Nauczyć się zasad nowej gry planszowej

85. Pójść na kurs tańca

86. Nauczyć się stepować

87. Zatańczyć flamenco

88. Zatańczyć tango

89. Zatańczyć salsę

90. Pójść na prawdziwy bal

91.Zrobić domowe wino

92. Zrobić cytrynówkę

93. Zrobić lemoniadę

94. Zrobić dżem

95. Zagrać w badmintona

96. Zagrać na perkusji

97. Wspiąć się na dach

98. Wziąć udział w grze miejskiej

99. Zorganizować grę miejską

100. Być wolontariuszką WOŚP

101. Być wolontariuszką dla starszych osób

102. Wymalować wszystkie obrazki z książki z malowankami dla dorosłych

103. Chodzić cały miesiąc w spódnicy/sukience

104. Oddać krew

105. Zbudować zamek z piasku

106. Zasadzić drzewo 

107. Ułożyć puzzle złożone z wielu elementów

108. Zrobić kapsułę czasu

109. Zbudować budkę dla ptaków

110. Uszyć sobie coś

111. Zaśpiewać na ulicy

112. Pójść na prawosławne nabożeństwo

113. Wziąć udział w spotkaniu klasowym po latach

114. Przejechać się kabrioletem (najlepiej w kapeluszu)

115. Pójść do teatru

116. Pójść do opery

117. Pójść na balet

118. Przeczytać "Władcę Pierścieni"

119. Napisać coś szminką na lustrze

120. Powiedzieć coś po zażyciu helu

121. Wysłać wiadomość w butelce

122. Pójść na karaoke

123. Pójść do exit roomu

124. Zagrać w bilard

125. Pójść na kręgle

Ulubione zimowe rozrywki odkąd zrozumiałam, że nie można się co roku od nowa uczyć jeździć na łyżwach i nie przynosi mi przyjemności slalom między zaspami na chodnikach.

126. Uczestniczyć w Pub Quiz

127. Zrobić drzewo genealogiczne

128. Zrobić tatuaż

129. Wygrać jakiś konkurs

130. Spędzić czas w domku na drzewie

131. Spędzić czas w przyczepie campingowej

132. Obejrzeć film w kinie samochodowym

133. Obejrzeć film w kinie plenerowym

134. Przejechać się tandemem

135. Spróbować jazdy na rolkach

136. Pójść na Tandem Meeting w Krakowie

137. Zobaczyć musical

138. Pójść na koncert Queen

139. Spać w zamku

140. Ponudzić się na rybach

141. Pójść na Ekstremalną Drogę Krzyżową

142. Ufarbować włosy

143. Pójść na zabieg do kosmetyczki 

144. Zaznać profesjonalnego masażu

145. Spędzić dzień w spa

146. Zrobić piknik

147. Pojechać na segwayu i się nie zabić

148. Spędzić noc pod gołym niebem

149. Skorzystać z couchsurfingu

150. Zaoferować couchsurfing

151. Zobaczyć wschód i zachód słońca tego samego dnia

152. Zobaczyć całkowite zaćmienie słońca

153. Zobaczyć wschód słońca z jakiejś góry

154. Zobaczyć wschód słońca na Kopcu Kraka

155. Spędzić sylwestra na szlaku i wypić szampana na szczycie góry

156. Pojechać na żagle

157. Popłynąć kajakiem

158. Pójść do parku linowego

159. Pojechać na Woodstock

160. Pójść na pielgrzymkę do Częstochowy

161. Usiąść na kanapie z serialu "Przyjaciele"

162. Spać pod namiotem

163. Wypić wino starsze ode mnie

164. Pójść na meksykańskie jedzenie

165. Pójść do greckiej tawerny

166. Pójść na tapas

167. Pójść w końcu do tej gruzińskiej knajpy, którą tak często mijam 

Wprawdzie byłam nie w tej, którą tak często zdarzało mi się mijać, ale chaczapuri odhaczone!

168. Spróbować w końcu falafela

169. ...i ramen

170. Zjeść śniadanie w restauracji (śniadania nigdy nie jadłam!)

171. Zjeść pielmieni - najlepiej w Rosji!

172. Zjeść naleśniki z syropem klonowym - najlepiej w Kanadzie!

173. Zeswatać kogoś

174. Zrobić przyjęcie-niespodziankę

175. Zrobić ognisko

176. Zrobić imprezę w stylu: a) lat 30. b) lat 50 c) lat 60 d) lat 2000 e) hawajskim f) garden party g) filmowym/Hollywood h) Bollywood i) starożytnym j) pidżama party k) pirackim l) dziki Zachód m) rockowym n) indiańskim o) chińskim p) wiktoriańskim

177. Zorganizować i koordynować jakieś naprawdę duże wydarzenie

178. Uczestniczyć w ślubie w innym kraju

179. Zaczepić 3 nieznajome osoby na ulicy jednego dnia

180. Przysiąść się do kogoś w kawiarni

181. Poznać kogoś w pociągu (opcjonalnie - w autobusie)

182. Odwiedzić kogoś niespodziewanie

183. Spotkać moich Czterech Mężów, Którzy Mnie Nie Znają

Zważając na to, że byłam już na koncercie Dawida Podsiadło i na rozmowie z Mariuszem Wlazłym (choć jeszcze muszę się postarać o to, żeby oni też wiedzieli, że się ze mną spotkali ;)), a z jednym z Czterech Mężów, Którzy Mnie Nie Znają się właściwie rozwiodłam (on nie wie...) to zostaje mi tylko jeden do odhaczenia! Ale... będzie ciężko, bo to postać fikcyjna :D

184. Powiedzieć na żywo Kasi Nosowskiej, że jest magiczna :)

185.Powiedzieć na żywo Emmie Watson, że jest przeurocza :)

186. Przysiąść się do pomnika Agnieszki Osieckiej

Przejechałam specjalnie na drugi koniec Warszawy tylko po to! Ciekawy fakt z tym związany - jak się nie ma czasu na herbatę w tamtejszej kawiarni, to nie ma gdzie się przysiąść właściwie. 

 

 187. Poprowadzić kiedyś tramwaj

188. Przejechać się czołgiem

189. Założyć kiedyś habit (na chwilę!)

190. Pisać felietony do gazety

191. Napisać scenariusz do jasełek

192. Napisać jakieś inne przedstawienie

193. Napisać słowa do piosenki

194. Mieć 100 obserwujących bloga

195. Napisać książkę

196. Spotkać królową

197. Dostać Nobla

198. Zostać prezydentem

Jak wiadomo od ponad roku - moja zielona głowa płodna jest jeśli chodzi o plany i marzenia, a zatem zdążyła wyprodukować jeszcze kilka dodatkowych punktów do zrealizowania:

199. Zobaczyć Biskupin

200. Zrobić maraton oglądania "Shreka"

201. Zrobić maraton oglądania "Harry'ego Pottera

202. Zrobić maraton oglądania "Epoki lodowcowej" (te trzy pomysły to najpewniej na wieczory z Moją Siostrą - jednakże ona musi zacząć porządnie trenować utrzymywanie świadomości przed telewizorem, bo Harry jeszcze nie zdąży dowiedzieć się, że jest czarodziejem nim ona zaśnie -.-)

203. Pojechać na Santorini (choć może dopiero jak na instagramie zacznie się moda na inne miejsce na ziemi ;))

204. Jechać do ślubu jakimś wypaśnym autem (to właściwie nie do końca moje marzenie - ale wszak marzenia naszych marzeniospełniaczy są naszymi marzeniami :))

205. Pisać pamiętnik przez 2019 rok (cel opracowany metodą SMART - skonkretyzowany, mierzalny, osiągalny, istotny, określony w czasie)

206. Wykonać zaproszenia na ślub własnego pomysłu

207. Zrobić kurs pisania biznesplanu

208. Zacząć realizować usługi pisania biznesplanu (taki mam plan na pierwszy milion!)

209. Zostać na serio freelancerem (bo zaskakująco się okazało, że ja nie lubię pracy na etat - nawet jeśli formalnie jest nie na etat)

210. Kupić idealny płaszcz (po to mi ten milion!)

211. Zdobyć Koronę Gór Polski (stan na dziś: 4/29: Rysy, Tarnica, Mogielica, Wielka Sowa)

212. Odwiedzić miejsca spoczynku wszystkich polskich królów

213. Urodzić 5 dzieci (a jakże!)

Kolejny update - za rok! Stay tuned!

Happy End

Podczas wychodzenia na Giewont pewna pani spytała nas, w którą stronę do Morskiego Oka. A to jakieś 9 h drogi z tamtego miejsca, włączając szlak, który jest zamknięty. Mapa tej pani została w samochodzie. Czyli to się naprawdę zdarza!

W Muminków się przenieście świat

Z dość znacznym opóźnieniem pora na trzeci przystanek w moim pierwszym (bo nie ostatnim) eurotripie po krajach bałtyckich (wstęp i szczegóły - tutaj) - Tallin!

Do Tallina dotarłyśmy o 21:25 i musiałyśmy się pospieszyć, bo recepcja w naszym hostelu była czynna do 22:00. Skorzystałyśmy więc - ja po raz pierwszy w życiu - z Ubera, wykorzystując pierwszy darmowy przejazd z dworca (który jest w oddaleniu od centrum miasta) do naszego hostelu. Samochód prowadził zdaje się, że Rosjanin (po raz kolejny przydała mi się znajomość rosyjskiego), który na pytanie, czy zdążymy, odpowiedział: "A widziałyście film Szybcy i wściekli"? Poprosiłyśmy o jednak standardowy przejazd ;)

Miasto spodobało nam się od razu. Już przy wjeździe spodobały nam się śliczne, pastelowe domki, przywołujące klimat skandynawski, a które nazwałyśmy domkami Muminków ;) Okolice dworca wydawały się bardzo nowoczesne, a centrum - mega klimatyczne.

Tym bardziej mogłyśmy się nim zachwycić od samego początku, bo nasz hostel znajdował się w samym, samiutkim centrum! Był to hostel Hideway. Dostałyśmy bardzo duży pokój, który wyglądał jak komnata z małą łazienką i widokiem na brukowaną, uroczą uliczkę.

Od rana rozpoczęłyśmy zwiedzanie! Jako, że pierwszy cel naszej wycieczki znajdował się daleko od centrum - skorzystałyśmy z tramwaju. Przyjechał nowoczesny pojazd, którym za 1 euro (pomyliłam się z poście o Wilnie - przejazd starym, miejskim autobusem kosztował 0,5 euro - w poście już to poprawiłam :)) dostałyśmy się w planowane miejsce. Ciekawostka - bilet wydrukowany przez panią (!) motorniczynię (?) wyglądał jak paragon :)

Celem naszej wyprawy był Park Kadriorg (w nawiasach adresy - A. Weizenbergi 37). Pałac, który tam się znajduje jest obecnie zamieszkiwany przez prezydenta Estonii. Park jest naprawdę przepiękny i bardzo zadbany. Warto pojechać - tym bardziej, że w jego okolicach nie kryje się tylko bardzo ładny pałac...

Na końcu jednej z alei parku widać rzeźbę Rusałki (Pirita tee 1).

...a za nią mój ulubiony widok...

Bałtyk <3 Jeszcze zimniejszy niż w Polsce! ;) Uwielbiam morze (choć tak samo uwielbiam góry!) i właśnie dla tego widoku warto, warto bardzo!, pojechać do Tallina oraz do oddalonego od centrum parku Kadriorg.

Gdy już się pozachwycałyśmy - a zajęło to trochę ;) - wróciłyśmy po raz kolejny tramwajem jadącym wśród domków Muminków do centrum.

Powróciłyśmy do centrum i - jak się okazuje - powróciłyśmy do średniowiecza. Trafiłyśmy do Ogrodu Duńskiego Króla (Lühike jalg 9B) (w okolicy znajduje się także Kiek in de Kök i tunele baszt - Komandandi tee 2; te można zwiedzać za opłatą). Miałam poczucie, że znalazłyśmy się tam trochę przypadkiem, idąc z kościoła św. Mikołaja (Niguliste 3), który nie pełni już funkcji sakralnych, a wykorzystywany jest jako sala koncertowa do cerkwi, o której potem. Szłyśmy tam uroczym zakątkiem po schodkach, by naprawdę znaleźć się w średniowieczu w otoczeniu zakapturzonych zakonników.

Dalej w otoczeniu kamiennych baszt i murów dotarłyśmy do Soboru Aleksandra Newskiego (Lossi plats 10) - głównego prawosławnego kościoła Estonii. Ja przyznaję - mam słabość do cerkwi, więc i tę chciałam koniecznie zobaczyć.

Okolice wspomnianego soboru wraz z murami i innymi ważnymi budynkami umiejscowione są na Wzgórzu Toompea, gdzie kiedyś królował zamek. Obecnie po zamku pozostały grube mury oraz jedna z wież zwana Pikk Herman. Wokół murów rozciąga się malowniczy park, w którym wolny czas spędzało sporo tallińczyków. My także pod koniec naszej wędrówki przysiadłyśmy tam trochę odpocząć. 

Po przejściu dołem parkiem - zapewne dawną fosą - znalazłyśmy wejście na górę po schodach przy murze, by skorzystać z darmowego tarasu widokowego Patkuli. Widok z niego jest naprawdę wyjątkowo piękny. Patrzymy nad kolorowymi dachami miasta, a w oddali... ponownie widać morze :) Fantastyczny widok! I moja uwaga - to, co nazwane jest platformą, jest zwykłym tarasem, bez specjalnego wejścia. Ja i Moja Idealna Towarzyszka Podróży M. nie zaczaiłyśmy tego za bardzo i potem szukałyśmy jeszcze raz platformy widokowej, bo przecież to nie było to, skąd oglądałyśmy panoramę miasta -.- Do zdjęć na platformie pozują mewy - chyba są tam zatrudnione na etat, bo widziałam na instagramie wiele zdjęć, na których znajdują się właśnie w tym miejscu.

Postanowiłyśmy z Moją Idealną Towarzyszką Podróży M. coś przekąsić. Przeszłyśmy więc brukowanymi uliczkami wzgórza w stronę starego miasta, zahaczając jeszcze o pocztę. Kolejny mój fail - dostając znaczek miałam problem z jego przyklejeniem. Z zapałem śliniłam spodnią część znaczka, po czym pani przy okienku powiedziała mi, że... to działa  naklejka i trzeba tę spodnią część oderwać... Po drodze do jedzonka miałyśmy takie widoczki :)

Poszłyśmy na drugie śniadanie/wczesny obiad to chyba kultowej w Tallinie naleśnikarni Kompressor. Zamówiłyśmy dwa naleśniki - jeden na słono, drugi na słodko i podzieliłyśmy się jak na dobre koleżanki przystało, by każda mogła spróbować i jednego, i drugiego. Naleśniki były bardzo dobre, a co szczególnie je wyróżniało - ogromne! I w dość przystępnej cenie.

Z nowymi siłami poszłyśmy turlać się (po takim posiłku to tylko tak można...) po starówce. Jest naprawdę urokliwa. Jak na każdej starówce w każdym starym mieście sporo tam kościołów - na przykład kościół Ducha Świętego (Pühavaimu 2) z najstarszym w Tallinie publicznym zegarem, a także pięknych kamieniczek. Najbardziej znane z nich to Trzy Siostry (Pikk71/Tolli 2) uznawane za jedne z najstarszych budynków w mieście. A pamiętacie, jakie były najbardziej znane kamienice w Rydze? Trzej Bracia - nazwane przez analogię właśnie do tych w Tallinie.

Zaraz obok Trzech Sióstr znajduje się inna ze znanych baszt Tallina, tzw. Gruba Małgorzata (Pikk 70). To w istocie gruba, ale i gruboskórna (mury dochodzące do 5 m) baszta obronna, która swoją nazwę wzięła - być może - od imienia kucharki (Margareeta), która tu kiedyś pracowała lub nazwy jednego z dział, umieszczonych kiedyś w wieży.

Korzystając z tego, że Gruba Małgorzata znajduje się na północy miasta, poszłyśmy jeszcze raz zobaczyć morze. Można bowiem z tego miejsca dojść do portu i zobaczyć promy. Miałyśmy ochotę zanurzyć jeszcze raz rękę w lodowatym Bałtyku, ale mimo prób i przejścia szmatu drogi, w tym po jakichś szalonych bezdrożach - nie udało nam się tego zrobić.

Wreszcie na sam koniec zwiedzania dotarłyśmy do chyba najważniejszego symbolu miasta - bramy Viru. Przez nią przeszłyśmy na Plac Ratuszowy ze śmiesznym, wąskim ratuszem (Raekoja plats 1). Wokół niego rozciągał się bardzo tłoczny plac pełen restauracji i innych knajpek, z reguły stylizowanych na średniowieczne. To bardzo popularny motyw w Tallinie, którzy rzeczywiście ma bardzo średniowieczny klimat. Ale gdy widzi się kolejną knajpkę z rycerzem w drzwiach - to trochę przestaje się to podobać.

Pokręciłyśmy się jeszcze po okolicy, zahaczając o Pasaż św. Katarzyny (Vene 12). To wąska uliczka z warsztatami artystycznymi - bardzo urokliwa i oczywiście - przenosząca w czasie do średniowiecza :)

Udałyśmy się następnie na poszukiwania właściwego obiadu, który miałby nas nasycić na niekończącą się drogę do domu. Chciałyśmy spróbować czegoś miejscowego, ale troszkę odstraszały nas ceny. Zaszłyśmy do III Drakoon przy rynku, gdzie zjadłyśmy za jakieś małe pieniążki... zupę z łosia. A potem... poszłyśmy na pizzę :D

Na koniec naszej wyprawy jeszcze raz udałyśmy się do parku przy murach zamkowych, odpocząć przez prawdziwie męczącą podróżą do domu. O 22:30 czekał nas autobus do Wilna, skąd następnie jechałyśmy do Warszawy, a następnie - do Królewskiego Miasta. Do dworca w Tallinie tym razem jechałyśmy autobusem. Usilnie próbowałam kupić bilety po angielsku, po czym zrezygnowana powiedziałam na wpół po polsku, na wpół po rosyjsku ("dwa bilety" brzmi niemalże tak samo), na co pan kierowca zawołał po rosyjsku, że trzeba było tak od razu :D W Tallinie, jak i w Rydze całkiem spora część mieszkańców to Rosjanie, co mnie bardzo ucieszyło, bo okazało się, że moje pieniądze na kurs rosyjskiego się nie zmarnowały :D

Jest przynajmniej jedna atrakcja Tallina, której nie udało nam się zobaczyć podczas naszej wycieczki. To Baza Wodnosamolotów (Vesilennuki 6). Jest ona po pierwsze dość oddalona od centrum, a po drugie - bilety są dość drogie (14 euro). Nie udało mi się namówić mojej towarzyszki podróży na zwiedzanie tego miejsca, ale przez to mam powód, by powrócić do Tallina :)

Podsumowując - w turnieju trzech miast, jakim był ten eurotrip, Tallin zdecydowanie wygrał. Ale... był na dopingu, mając morze :) Trzeba przyznać, że to przepiękne, klimatyczne miasto. Bardzo zadbane, czyste, z mnóstwem atrakcji. Miasto ma niekłamanie średniowieczny klimat, zamknięty w grubych, kamiennych murach, których pozostałości jest bardzo dużo. Ale jest to miasto dość turystyczne. Sporo było przybyszów z różnych stron świata, z czego wyróżniali się szczególnie Japończycy i... Polacy. Polaków słyszałyśmy prawie tak często jak w Wilnie - może to kwestia tego, że był to weekend majowy i Polacy rozpanoszyli się po świecie. I stolica Estonii okazała się też być najdroższym z odwiedzonych przez nas miast. Ale nadal nie tak drogim jak miasta Europy Zachodniej.

I między innymi z tego powodu polecałabym kraje bałtyckie. Są tańsze niż te zachodnie, a teraz także bezpieczniejsze. Można do nich z łatwością dojechać i nie kosztuje to majątek (a jedynie czas - choć nie tak znowu długi). Są naprawdę urokliwe i potrafią mieć wiele do zaoferowania. Z całego mojego blogerskiego serduszka - polecam :)

Happy End

Widziałam dziś w internetach - nie żeby w jakichś odmętach, całkiem blisko, u kogoś znajomego - zdanie "Trzas stanol w miejscu". Hiperpoprawność level "przekąbinowanie".