Wiosnę liczę po rusku, czyli od marca do maja, a więc mam za nic i rzetelność wobec ludzi, i wobec natury mimo, że zawsze dotrzymuję deadlinów i myję się mydłem w kostce.

 

Na początku marca nasza mała rodzinka powiększyła się o nowego członka o imieniu Nutka. Nutka szybko stała się radosnym urozmaiceniem naszego żywota, stałym źródłem spamu na moim instagramie i okazją do włączania się do dotychczas przechodzących bokiem dyskusji ze zdaniem: „A nasze dziecko to już przesypia całe noce!”. Już tłumaczymy, że nasze psie dziecko nie jest podobne do nas, bo jest adoptowane – według deklaracji pierwszych właścicieli pod względem biologicznym jest owocem dość zaskakującego aktu miłosnego między suczką rasy beagle i labradorem, co czyni z niej niespodziankę i charakterologiczną, i pod względem tego, czy trzeba będzie powiększać dla niej budę, jaka została po naszym poczciwym Felku. Z pewnym przerażeniem odnotowujemy, że krnąbrnością i włóczykijstwem do beagle’a jej chyba jednak bliżej. Jako szczeniaczek spędziła z nami kilka tygodni w domu, przyuczając nas do posiadania w przyszłości bardziej podobnych do nas pociech poprzez budzenie w nocy na kupę i siku. Z naszej perspektywy na ten moment posiadanie ludzkiego dziecka wydaje się nieco bardziej atrakcyjne, bo jak ludzkie dziecko chce kupę to nie trzeba z nim iść na mróz na pole (bo my wychodzimy na pole). Generalnie kupa przez długi czas pozostawała słowem-kluczem w rozmowach o Nutce – pewnego dnia Nutka została skarcona za niewłaściwe zainteresowanie firanką, na co zareagowała podbiegnięciem pod drzwi i zrobieniem kupy w dosłownie 3 sekundy w ramach odwetu (#mistrzynitoaletowejszybkości, #imimpressed). Nutka pozostaje ulubienicą wszystkich dzieciaków w rodzinie i w okolicy (mała sąsiadka powrzucała jej nawet własne zabawki za nasze ogrodzenie...), obieżyświatem (była z nami na kilku górkach!) wielką miłośniczką domowego spa (podczas kąpieli stoi w wannie jak dama z miną „polewaj mnie, niewolniku”) i mimo, że raczej nie poślemy jej na studia, to uważamy, że jest całkiem mądrym pieseczkiem, który wie, na który jedyny fotel w domu może wskakiwać, nie pogryzła nam ani jednego mebla w domu (choć zostawiona za karę w toalecie zjadła nam dywanik i rolkę papieru) i który z domowników nie pozwala po sobie skakać. Taki nasz pieseczek :)

 

 

Działo się u nas także to, co u wszystkich, czyli ogólnopolska kwarantanna. Aż chciało mi się zawołać „Welcome to my world!”, bo ja na kwarantannie jako osoba zdolna w pracy zdalnej jestem od dobrych kilku lat, choć przez pewien czas w kwarantannie straciłam biurko oraz mogłam na własne uszy się przekonać, kto najgłośniej gada ze współpracowników Mojego Męża z Gitarą (jak dobrze pracować samotnie......). O kwarantannie już pisałam co nieco i już nic fajniejszego raczej nie wymyślę (może oprócz tego, że maseczka staje się modnym akcesorium – raz dostałam jedną w gratisie do zakupów - oraz pobudza rozmowy w stylu „Ej, a skąd masz taką fajną maseczkę o takim wygodnym kroju?” – dosłownie dzisiaj rzekł to do mnie Mój Mąż z Gitarą). W każdym razie mimo tego, że trwa to już na tyle długo, by się przyzwyczaić oraz że zainstalowałam w domu specjalny Koszyczek Małego Pandemika, moje wyjścia z domu nadal wyglądają tak: klik! #zakażdymrazem.

 

W ferworze kwarantannowych wyzwań podjęłam się próby nauki gry na klarnecie. Całkiem to było interesujące, jednakże uświadomienie sobie długości, żmudności i wyboistości drogi między pierwszym dmuchnięciem w ustnik (a do pierwszego dmuchnięcia trzeba jeszcze wszystko skręcić i stroik zamontować i w ogóle nauczyć się w to dmuchać, żeby nie nabawić się rozedmy płuc!) a występowaniem w lokalnej orkiestrze oraz niesnaski wynikające z odmienności roli żony i roli uczennicy sprawiły, że po opanowanej niecałej gamie zaprzestałam ćwiczeń. Tak serio to najbardziej deprymowała mnie konieczność przegrania wszystkich znanych dźwięków od góry do dołu i z powrotem z każdą rozpoczętą lekcję (nuda...) oraz czyszczenie całego ustrojstwa po jej zakończeniu (nie wiedziałam, że mogę się tak ślinić...). No i dźwięk E. 

 

W maju świętowaliśmy z Moim Mężem z Gitarą półrocznicę ślubu. Zorientowaliśmy się o tym na szczycie naszej sąsiadki – Mogielicy, gdzie wybraliśmy się z Nutką i Naszymi Ulubionymi Znajomymi. Tym samym na naszych zdjęciach z półrocznicy wyglądamy jak Karyna i Seba w najbardziej reprezentacyjnej odsłonie prawilności (są dresy z trzema pasami :D). Tym samym kurczowo trzymamy poziom – podczas zaręczyn także mieliśmy niebardziej uroczystą stylówkę.

 

Wiosenną porą otrzymaliśmy pierwsze zapisy naszego ślubu i wesela w postaci zdjęć od Marioli Suder. Udokumentowany został i pies obszczekujący gości, którzy przybyli pod mój dom rodzinny, i mandat, który dostała moja siostra jadąc do fryzjera, i szalony sms mojej koleżanki, która musiała mi przelać trochę radości, bo nie umiała jej sama pomieścić, i te dwie minuty, w jakie miałam podwiązkę na nodze (nie chciałam ryzykować zaplątania się w spadający kawałek tiulu w kościele), i zaciekawienie świadka nad kunsztem składania poszetki przez Mojego (jeszcze wtedy nie) Męża z Gitarą, i rodzinne rozkminy nad tym, jak zamontować mu ten cholerny biały goździk, i kwiat mojej wsi, czyli mężni strażacy robiący tradycyjną bramę, i nasz spontaniczny minitaniec po krojeniu tortu, i spontaniczny solowy występ naszego kolegi z regionalnymi przyśpiewkami przy stołach, i zaciekawienie gości naszymi unikatowymi prezentami dla rodziców (napiszę o tym post!), i szalone tańce dające nam obraz tego, że to serio była dobra impreza ;) 

 

Na urodziny sprawiłam sobie nową szatę graficzną bloga, by mieć jeszcze boleśniejsze poczucie winy, gdy odstępy między postami będą oscylować w granicach dwóch miesięcy. Jestem z tego nowego wyglądu bloga całkiem ukontentowana i cieszę się, że sięgnęłam po pomoc specjalisty, bo sama nie byłabym w stanie wyciągnąć z blogspota czegoś więcej niż tylko przestawienia zupełnie nieestetycznego menu z prawej na lewą stronę.

 

Szalejąca kwarantanna oczywiście musiała zawirować także w mojej kuchni – dołączyłam do wielkich, ogólnonarodowych glutenaliów (pojęcie stworzone przez Paulinę z bloga Zabawy jedzeniem), bo choć od jakiegoś czasu już piekę własny chleb, to szerokim łukiem omijałam wszystkie przepisy kończące się słowami „na zakwasie”, będąc przekonaną, że robienie zakwasu to jakaś skomplikowana czynność, którą parają się tylko szeptuchy i zwariowane blogerki kulinarne. Tymczasem wpadła kwarantanna i... zakwas to moje odkrycie roku! Jest wcale nietrudny do zrobienia (polecam zaglądnąć do Pauliny i się przekonać), a wchodzi się z pieczeniem chleba na taki poziom, że już nigdy nie wróci się do korzystania z (luksusowych swego czasu) drożdży. Moją poranną dewizą wiosną stały się słowa: „Nakarmić męża. Nakarmić psa. Nakarmić zakwas”.

 

Na Wielkanoc po raz pierwszy w życiu upiekłam babkę. Nie bez przygód, bo w prawdziwą konsternację wprawił mnie moment zaraz po wyjęciu z piekarnika, gdy się okazało, że babka sama nie wychodzi z babkowej (babcinej?) formy. Na szczęście jako człowiek, który ma ciuchy, meble i męża z internetów szybko znalazłam w sieci sposób, jak wyjąć babkę z formy by nie straciła formy i... ciacho prezentowało się ja trza :)

 

 

I po raz chyba trzeci w życiu zrobiłam pierogi ruskie. Pierogi ruskie to jedno z moich ulubionych jedzeń. Zamrożona porcja pierogów ruskich w dni, kiedy nie chce się gotować to najlepszy prezent od siebie z przeszłości. A jeszcze świadomość, że nikt mi tej porcji nie wyje, bo domownicy to nie #teamruskie to już w ogóle! Mam w planach kolejną turę robienia sobie takich upominków!

 

Pewnego wiosennego wieczoru odkryłam także, że mogę ugotować sobie ziemniaki w mundurkach nie tylko w sytuacji, gdy chcę je podjadać ze składników do sałatki jarzynowej. Czasem nie mogę się nadziwić, ile przyjemnych rzeczy jest jeszcze przede mną nieodkryte tylko dlatego, że mam w głowie jakąś policję obyczajową, która pilnuje różnych schematów. Tym samym kilka dni z rzędu jadłam na kolację ziemniaki ugotowane w mundurkach i nie zrobiłam w tym czasie ani grama sałatki jarzynowej.

 

Maj i czerwiec to oczywiście miesiące truskawkowe – gdyby truskawki działały jak alkohol, ja na pewno byłabym dzień w dzień nabombiona w sztok, a stężenie soku truskawkowego we krwi daleko przekraczałoby dopuszczalne limity. Ja jestem z tych, co jedzą nawet kanapki z truskawkami. Kto także ma poważny problem z chorobą truskawkową i teraz na odwyku opycha się śliwkami jako nędznym substytutem? 

Wiosną zrobiłam sobie także w domu... dom. Bo z domem kojarzy mi się jedyne poprawne połączenie, czyli kotlety mielone z buraczkami ćwikłowymi. Kotlety mielone nie stykają mi z niczym innym, a i buraczki z innymi połączeniami zjadam niechętnie. To jedyna prawidłowa kooperacja jak dla mnie.

 

cdn.

 

Dwa dni temu... eksplodowała nam kuchenka gazowa. Nie, nie że gaz. Płyta kuchenna z hartowanego szkła. I to nie dlatego, że gmerałam w niej śrubokrętem. Ba! Mnie nawet nie było wtedy w kuchni! Moja kuchenka umarła młodo bez wyraźniejszego powodu – no chyba, że powodem był jeden (jeszcze raz: jeden) garnek, który się gotował (jak to na kuchence bywa). Płyta nagle z trzaskiem rozsypała się na mozaikę małych szklanych kawałeczków, które teraz mogę sobie w wolnym czasie odskubywać z krańców. Może to jest tak, że ten model po 8 miesiącach użytkowania po prostu ewoluuje do nowego designu i ja zwyczajnie nie doceniam tego rozwiązania, a może po prostu Amica powinna się wstydzić i płakać, że straciła klientkę, który dodatkowo usilnie będzie namawiać znajomych do omijania tej marki w researchu jakichkolwiek urządzeń dla siebie -.-

 

Zapraszam do ostatniego postu, w których dzielę się tym, jacy do dobry ludzie przyczynili się do tego, jak wyglądał nasz najpierw mocno wyczekiwany, a teraz sowicie wspominany dzień ślubu i wesela.

Fotograf i kamerzysta

 

Transport na trasie lokal weselny - mój dom rodzinny – kościół - lokal weselny (w sumie jakieś 20 km) to domena fanaberii ślubnych mojego Męża z Gitarą. Mi było bardzo wszystko jedno, czym dotoczymy się w te miejsca (byle to miało cztery koła i nie wymagało wymiany żadnego z nich w połowie i tak krótkiej drogi), ale Mój (jeszcze wtedy) Narzeczony z Gitarą nie wyobrażał sobie, by jako miłośnik motoryzacji zapakował swoje opakowane w wypaśny garnitur (z goździkiem!) „gabaryty” do byle passata. Stąd rzutem na taśmę, jakieś dwa tygodnie przed ślubem zamówiliśmy sobie przejażdżkę klimatycznym retrowozem. Kolejne marzenie spełnione!

Część doradcza

Osobiście, jako Ja bez Imienia uważam wydawanie pieniędzy na krótką przejażdżkę wypasionym samochodem za coś zbędnego. Wiedziałam jednak, że jest to marzenie Mojego (jeszcze wtedy) Narzeczonego z Gitarą. Ograniczyłam się zatem jedynie do przedyskutowania tematu i wzięcia udziału w wyborze (do którego zostałam zaproszona pomimo totalnego braku kompetencji – brzmi jak standardowy przetarg :D). Zaufałam, będąc przekonaną, że wychodzę za człowieka racjonalnego, który nie zastawi sreber rodowych (których nie mamy) by przejechać się przez 20 minut pierwszym egzemplarzem Tesli. Polecam nie tylko pomagać spełniać innym ich marzenia, ale także im nie przeszkadzać w tym dziele.

Z racji spodziewanej obecności na weselu kilku muzyków i muzykantów, wybór oprawy muzycznej był jednym z ważniejszych i poważniejszych. DJ nawet nie wchodził w grę wobec obecności w totalnym must-be weselników (państwo młodzi, rodzice, rodzeństwo, świadkowie) aż trzech grajków weselnych – musiała być orkiestra. Kryteria były surowe jak ryba w sushi (i ten żart): zespół musi umieć grać (czyli znać nie tylko funkcje durowe jak nasz niedoszły organista w kościele), radzić sobie z zarówno z materiałem pokroju „wszystkie rybki śpią w jeziorze”, jak i „wehikuł czasu to byłby cud” oraz być dostępny w naszym nietypowym terminie listopadowym. 

Mimo, że to Mój Mąż z Gitarą ma papiery na muzykę w naszej chacie, to ja ostatecznie znalazłam nasz zespół weselny. Usłyszałam taką specyficzną funkową gitarkę na początku pierwszej piosenki z demo zespołu Celebration z Leżajka i wiedziałam, że to bedzie to! (brak „ę” w słowie „będzie” jest stylizacją na mowę potoczno-gwarową – wzmianka dla purystów językowych i poszukiwaczy zaginionych ogonków). Po raz kolejny internet mnie nie zawiódł – panowie i pani przywieźli ze sobą kawał dobrej muzyki i taki poziom kultury, który znów pozwolił nam się niczym nie martwić. Były pojedyncze głosy zawiedzionych brakiem rzężącego przy „Straciłam cnotę” saksofonu, ale generalnie nie zdziwiłabym się, gdyby w przypływie emocji tańczący zrobili pogo albo chociaż jakiś spontaniczny układ choreograficzny. No i zespół zagrał Cambio Dolor! 

Część doradcza

Jako córka i żona grajków weselnych (ot i się wydało, skąd u mnie takie mądrzenie się w tematach weselnych) apeluję o zaufanie wobec orkiestr i DJ-ów. Oni mają na koncie stanowczo więcej przypadków organizacji zabawy tanecznej dla zróżnicowanych grup osób i naprawdę nie potrzeba do nich wystosowywać listy piosenek do zagrania w odpowiedniej kolejności. A wręcz to przynosi odwrotny efekt. To mój mały apel :)

 

Biorąc pod uwagę to, że na naszym weselu spodziewaliśmy się sporo nieletnich gości, zdecydowaliśmy się skorzystać z usług pań animatorek. Chcieliśmy, by ci „letni” goście mogli trochę odpocząć od wydawania komend „nie rusz”, „nie biegaj”, „nie krzycz”, „nie marudź” itp. i pobawić się podczas, gdy profesjonaliści zajmą się zabawianiem obiektów splotu ich DNA. Naszymi małymi gośćmi zajęły się panie z firmy Misia Animator Czasu Wolnego. Były z nami 3 godziny (melduję, że to całkiem optymalny czas) i przez większość tego czasu pracowały w małej salce, którą przygotowaliśmy dla dzieciaków. Nie zdążyliśmy się tam znaleźć, ale są doniesienia, że działy się tam sceny dantejskie. Był bałagan, były krzyki, była przemoc – w stosunku do piniaty. A dodatkowo w ciągu tych 3 godzin panie zmieściły taniec państwa młodych z wielkimi pluszowymi myszami (what...), zbiorowy układ choreograficzny i zabawę w przechodzenie pod poprzeczką. No kawy to panie na pewno nie popijały i zrobiły świetną robotę.

Część doradcza

My traktowaliśmy dzieciaki jak pełnoprawnych gości na naszym weselu. Były wypisane z imienia na zaproszeniach, miały swoje miejsca, swoje winietki, a nawet swoje miejsce do zabaw i dodatkowe gadżety (opowiem o nich w planowanym poście o weselnego papierologii). Są jednak osoby, które uważają, że wesele jest zabawą dla dorosłych – bo tam jest alkohol, bo jest głośna muzyka, bo nie lubią dzieci i już. I te osoby decydują się na zorganizowanie przyjęcia bez dzieci, o czym informują gości. Uważam, że to jest jak najbardziej w porządku i będąc zaproszona na takie wesele uszanowałabym prośbę organizujących i nie zabrałabym dzieci (na razie tylko tych hipotetycznych). Nie rozumiem tych, którzy się obrażają i nie przychodzą albo mimo informacji od państwa młodych i tak przywlekają na zabawę swoje pięćsetplusy. Ci co się obrażają grają dla mnie w tej samej smutnej drużynie co ci, których główną zabawą na każdej imprezie jest wypunktowywanie niedosterylizowanych kątów domu gospodarcza, ci którzy na darmową degustację krówek w supermarkecie prychają, że za słodkie oraz ci, którzy w ekskluzywnym torcie podanym na ekskluzywnej tacy do zjedzenia przy pomocy ekskluzywnych sztućców zawsze znajdą nierozpuszczony do końca mikrogram żelatyny. A ci, którzy i tak przychodzą ze swoimi dziećmi moim zdaniem czekają na odpokutowanie swoich przewinień w tej samej kolejce w czyśćcu co ludzie biegający do kosmetyczki na kwarantannie. Pisząc brutalniej – ludzie poświęcając własne pieniądze i własny czas próbują zorganizować najlepszą dla nich imprezę w życiu, więc mają prawo do tworzenia własnych zasad (bo póki co, nie ma odgórnych zasad robienia wesel – no, może akurat teraz trochę są). A zaproszony ostatecznie miewa te zasady na końcu przewodu pokarmowego. A niechby i miał – gorzej, jeśli zdanie na ten temat wydostaje się na zewnątrz by komuś przypadkiem nie było zbyt miło, że organizuje swój wymarzony dzień tak, jak chce.

Nasz lokal weselny nie maczał nawet opuszków palców w kwestii alkoholu, tak że nawet szampana organizowaliśmy we własnym zakresie, a i butelki sami usuwaliśmy z miejsca zbrodni. Każdy ma swoje alkohole upodobania (albo nie ma ich w ogóle) – my poszliśmy w klasykę (klasyka na każdym kroku!), a więc była tradycyjna okowita – wódeczka, wino dla pań (ale i panów), jakaś „woda na myszach”, czyli whiskey oraz piwo (ostatecznie butelkowane, bo cenę oferowanej przez lokal weselny beczki uznaliśmy jako dyplomowani ekonomiści za absurdalną).

Część doradcza

Znów pozwolę sobie na nutkę doradztwa (ja to mam wpisane w PKD i w DNA ;)). Alkohol na wesele, zwłaszcza jeśli jest półgóralskie, kupuje się w ilościach hurtowych, a klient hurtowy to jeszcze większy pan. Ta kwestia plus możliwości, jakie daje Internet (myśmy pół wesela zrobili z Internetów) równa się... firmy, które sprzedają alkohol na wesele po korzystniejszej cenie. Nie będę tutaj doradzać, ile wódki/wina zakupić i jaki jest przelicznik na głowę – w Internetach są miejsca, które proponują tego typu kalkulacje, ale mi to się zdaje, że każdy musi oszacować możliwości swoich Wujków Ze Mną Się Nie Napijesz Zdzichów samemu. Bo każda rodzina, a nawet każdy region kraju cechuje się innymi upodobaniami czy choćby czasem trwania wesel. Tak że tu nie pomogę ;) Mogę pomóc jeszcze tym, że duże szampany są w E.Leclerku!

Fajnie było być panną młodą by bez wyrzutów pt. „A na co mnie to” skorzystać z tych wszystkich usług. Lokalna fryzjerka ogarnęła mi klasycznego koczka (klasyka ma mnie uchronić przed śmianiem się ze swojej ślubnej stylówy za 20 lat) za tak śmieszne pieniądze, że trochę się czułam, jakbym ją okradła (po imprezie podjechałam do niej z dodatkowym honorarium w postaci flaszeczki wódeczki – przynajmniej nie musi z tego zapłacić podatku). Makijażystka przyjechała do domu, co uważam za bardzo pomocną opcję i polecam. Z kolei manicurzystka z Najlepszego Salonu w Okolicy zrobiła mi paznokcie, z których jeden zepsuł się jeszcze przed rozpoczęciem ślubnej zawieruchy.

Część doradcza

Zaskakująco nawet z naruszonym jednym paznokciem cała uroczystość się udała. Udało mi się także dotrzeć przed ołtarz w lekko przybrudzonej jeszcze przed moim domem rodzinnym sukni (koleżanka nastąpiła mi bucikiem), mieć zaskakująco spójny z resztą dekoracji tort weselny (mimo, że zapomniałam pojechać na obrzęd dekorowania) czy naprawić uszkodzoną w transporcie tablicę w rozsadzeniem gości (i nawet okazała się ładniejsza niż pierwotna). Rzeczy nieidealne się wydarzają. Wydarzają się także wydarzenia z rzeczami nieidealnymi. Śmiem twierdzić, że pilnowanie prostopadłości krawatu do ramion pana młodego, obsesyjna kontrola obecności pełnego kompletu sztućców przy stanowisku każdego gościa albo wspomniane śledzenie kolejności wykonywanych przez orkiestrę zamówionych utworów psuje zabawę i odbiera spontaniczność. A spontaniczność także świetnie wygląda na zdjęciach!

Jesteśmy bardzo wdzięczni wszystkim osobom, dzięki którym nie musieliśmy się martwić o tak wiele rzeczy, bo oni zajęli się wszystkim superprofesjonalnie!

Linki do wcześniejszych postów o tej tematyce: raz i dwa!

Happy End

W ramach małego rodzinnego projektu dowiedziałam się ostatnio, że moja ciocia ma spreparowaną datę urodzenia w dokumentach, bo jej ojciec był na tyle przesądny, że nie chciał, by jego dziecko urodziło się w piątek trzynastego. Pozostaję nadal w stanie szoku i niedowierzania.